Hoe het is om echt te leven met een eetstoornis, 11 jaar later

Deskundigen schatten dat ongeveer acht miljoen mensen in de Verenigde Staten momenteel lijden aan een eetstoornis - en dat is niet eens het lange, moeizame herstelproces of het ongebreidelde onbegrip van deze kwesties in onze cultuur. Als een knipoog naar de Eating Disorder Awareness Week (26 februari tot 4 maart), zullen we enkele van onze meest tot nadenken stemmende inhoud over lichaamsbeeld, dieetpraatjes en het stigma en schaamte vertellen waar miljoenen vrouwen dagelijks mee omgaan basis. Maar bovenal, weet dat je niet alleen bent - en als je hulp nodig hebt en niet weet waar je moet beginnen, neem dan contact op met de hotline van de nationale eetstoornissen op 800-931-2237.

Ik bekeek mezelf in de spiegel - iets wat ik elke dag zo lang had gedaan als ik me kon herinneren. Ik staarde wezenloos naar mijn spiegelbeeld, bochtig en gezond, hoewel ik het zo zelden had beschreven. "Cool," mompelde ik en slenterde de deur van mijn appartement uit. Toen ik door de straat liep, besefte ik iets: het wrede ontslag van mijn lichaam, samen met het onderzoek dat ik 11 lange jaren had opgelegd, was voorbij.

Eetstoornissen zijn een moeilijk en persoonlijk onderwerp om aan te snijden. Elke ervaring is anders. Voor mij was de duisternis minder afkomstig van de tijd dat ik ging er doorheen (middelbare school) - hoewel het verslavende karakter van hongerig slapen behoorlijk donker was - en meer van de tien jaar durende strijd die ik daarna heb ontmoet. Ik voelde me pas vrij recent (ik merkte twee jaar geleden als de mijne ha moment), leven onder een masker dat onzekerheid verborgen hield en een onbekend gevoel van hopeloosheid. Als ik eraan terugdenk, mijn herinneringen zijn als aquarellen, die samen smelten en vermengen in plaats van specifiek en concreet.

Het voelt bijna alsof ik in coma was, een manier voor mijn lichaam om zich rustig te herstellen, terwijl mijn geest op de slaap was. Zoveel van mij is luid, zelfverzekerd en extravert. Maar dit maakte me geheimzinnig en teruggetrokken, de duisternis omhullend die mijn lichaam doordrong van degenen die van me hielden.

Ik moest de balans opmaken van mijn binnenkant - wat echt was en wat er moest worden weggegooid, samen met de stemmen die mijn stoornis vertelden.

Er zijn zoveel mensen-schrijvers, onderzoekers en andere opmerkelijke mensen, die openhartig zijn over hun moeilijke tijd in het heetst van de tijd. Maar wat gebeurt er daarna? Post-therapie en gewichtstoename - hoe blijven we vooruitgaan na het doormaken van wat voelt als oorlog? Ik moest ophouden mezelf als een uniek geval te beschouwen en bezwijken voor het idee dat druk en controle, zoals bij zoveel anderen, de oorzaak waren van mijn intieme ziekte. Toen ik was kwam erachter, Ik begon iemand te zien op aanraden van de psycholoog van mijn middelbare school.

Eerst een man die één blik op mijn tanktop nam en zijn hoofd schudde. "Meestal," fluisterde hij, zijn woorden druipend van neerbuigendheid, "vrouwen met eetstoornissen proberen hun lichamen te bedekken." Hij ging verder met het geven van koekjesknipsels, clichéadvies tot ik besloot om iets te zeggen. Ik had de hele sessie niet meer dan een paar woorden uitgesproken. Ik argumenteerde dat het niet om "controle" ging, maar bevestigde in mijn hoofd dat ik geen geval was zoals alle anderen. Ik was niet "beschadigd" of "gekweld", net gedisciplineerd genoeg om er uit te zien zoals ik wilde. Blijkt dat is precies wat vechten voor controle eruit ziet. Dat is wat ik heb geleerd nadat ik iemand had gevonden die volgens mij een betere pasvorm en een completere behandeling was.

Wat ik geloofde onderscheidde me door wat me vasthield aan die lang gevestigde statistieken. Dat besef is tot op de dag van vandaag nuttig geweest, mijn neiging tot 'anders zijn' en het vermogen om mijn problemen vakkundig uit te leggen, te begrijpen.

Maar toch, jaren later, kon ik de resterende gewichtstoename niet afschudden en keek ik naar mijn lichaamsdelen als vreemde voorwerpen. Het was moeilijk en verschrikkelijk, maar ik had deze relatie met voedsel waarvan ik voelde dat ik niet kon ontsnappen. Ik wist niet hoe ik gezond moest zijn en ik wist niet hoe ik me normaal moest voelen. Ik moest de balans opmaken van mijn binnenkant - wat echt was en wat er moest worden weggegooid, samen met de stemmen die mijn stoornis vertelden. Ik moest mezelf toestaan ​​om de nieuwe ik te ontmoeten, een volwassene die haar delen accepteerde (en uiteindelijk liefhebbend) zelfs als ze er niet uit zagen zoals vroeger. Ik moest mezelf herbouwen van oordeel, haat en jaloezie.

Wat ik leerde was de nutteloosheid van vergelijking en hoe waardevol het was om het uit mijn leven te verwijderen. Staan naast een waif maakt je niet dik. De jongen aan de bar sloeg op je omdat hij houdt van de manier waarop je lichaam eruit ziet, niet ondanks dat. Jeans zien er voor iedereen anders uit. Chinees eten smaakt beter dan salade. Voel je niet slecht over het willen veranderen van je lichaam, zorg er gewoon voor dat die gevoelens vandaan komen.

Kwesties met gewicht blijven altijd doordrenkt van mijn realiteit, maar ik beweeg me en gebruik het als een bron van kracht in plaats van een excuus om te spiraalsgewijs.

Een decennium later voel ik me genezen - eindelijk vrij van de eenzame strijd die ik het grootste deel van mijn leven met mezelf had gevoerd. Dat gezegd hebbende, de strijd, hoewel beslist rustiger en minder frequent, blijft alomtegenwoordig ondanks mijn afstand ervan. Ik sta niet boven het voelen van de allure van een andere, skinnier vorm. Het springt op als ik een onflatteuze foto zie, een afwijking merk in de manier waarop mijn kleding past, of een bijzonder knagende aanval van PMS heb. Maar ik geef die gedachten slechts enkele seconden van mijn tijd voordat ik beslis of ze al dan niet de hersencapaciteit waard zijn die nodig is om ze te overwinnen.

Het feit is dat het wanen zijn. Als ik me vooral op mezelf voel, herinner ik me dat mijn lichaam er precies hetzelfde uitziet als de laatste keer dat ik me goed voelde. Het enige dat is veranderd, is mijn perceptie.

Kwesties met gewicht blijven altijd doordrenkt van mijn realiteit, maar ik beweeg me en gebruik het als een bron van kracht in plaats van een excuus om te spiraalsgewijs. Op dit punt weiger ik om mijn gedachten toe te staan ​​om met een ijzeren vuist te regeren, maar in plaats daarvan laten mijn littekens voeden en bekrachtigen de manier waarop ik mijn leven leef. Zonder ervaring, waar zouden we over moeten praten? Wie weet wie ik zou zijn als ik me niet hoefde op te eisen en met toestemming verder kon gaan om gebrekkig te zijn. Niet moeilijk zijn voor jezelf voelt als de sleutel tot het leven, toch? Met je lichaam, zeker, maar ook met al het andere.

Hier bij Byrdie weten we dat schoonheid veel meer is dan vlechthandleidingen en mascaraoverzichten. Schoonheid is identiteit. Ons haar, onze gelaatstrekken, onze lichamen: ze kunnen cultuur, seksualiteit, ras, zelfs politiek weerspiegelen. We hadden ergens op Byrdie nodig om over dit spul te praten, dus … welkom bijDe Flipside (zoals natuurlijk in de keerzijde van schoonheid!), een speciale plek voor unieke, persoonlijke en onverwachte verhalen die de definitie van 'schoonheid' van onze samenleving uitdagen. Hier vind je coole interviews met LGBTQ + -sterrensterren, kwetsbare essays over schoonheidsnormen en culturele identiteit, feministische meditaties op alles, van dijwenkbrauwen tot wenkbrauwen, en meer. De ideeën die onze schrijvers hier verkennen, zijn nieuw, dus we willen graag dat jullie, onze slimme lezers, ook deelnemen aan het gesprek. Zorg ervoor dat je je mening geeft (en deel ze op sociale media met de hashtag #TheFlipsideOfBeauty). Omdat aan de Flipside iedereen wordt gehoord.