Waarom het afhakken van mijn haar ooit de beste beslissing was
Nog maar een paar minuten voordat stilist Mark Townsend mijn haar vorige maand kortknipte, verwonderde een assistent zich toen hij mijn lange lokken voor de laatste keer naschoonde. "Je haar is un echt, "zei hij. 'Weet je zeker dat je er vanaf wilt komen?' Hij maakte een grapje, maar mijn maag draaide niettemin op het laatste nippertje. Hij wist niet dat hij de laatste was in een lange reeks opmerkingen waarin hij vroeg waarom ik ooit zou overwegen om mijn dikke, natuurlijke golven af te snijden.
Ik heb jarenlang lang haar gehad sinds ik een peuter was. Door alle verschillende ervaringen die het traject van mijn leven hebben gevormd; de ontelbare manieren waarop ik ben gegroeid en geëvolueerd, de lengte van mijn haar is het enige dat niet echt is veranderd. Maar na de laatste reeks van shake-ups - een nieuwe baan, een beweging door het land, en een hernieuwd optimisme dat werd ingeluid door deze nieuwe start - leek plotseling wat ik in de spiegel zag niet geruststellend maar stagnerend. Mijn haar is het enige dat niet is veranderd.
De mensen in mijn leven dachten anders, en ik herinnerde me snel waarom ik moest stoppen met het vragen om meningen over bepaalde dingen van mijn zeer eigenzinnige bemanning. "Je hebt zo'n mooi lang haar - waarom zou je het afsnijden?" vroeg mijn moeder, zoals moeders doen. Maar ik was meer getroffen door het feit dat veel van mijn vrienden het met haar eens waren. 'Ik weet het niet, je bent net een' langharig meisje ',' een die ik kreeg toen ik haar vertelde dat ik aan het peinzen was.
Zodra ze het zei, wist ik dat de bezuiniging moest gebeuren. Ik was het niet oneens met haar, en dat stoorde me. Zo ziek als ik was van mijn haar, zelfs toen ik begon na te denken over alle manieren waarop ik het kon veranderen, voelde het nog steeds als een verlengstuk van mezelf. Het maakte deel uit van wie ik was - hoe anderen mij zagen en hoe ik mezelf zag. En ik haatte dat van alle dingen, mijn haar was zo'n centraal onderdeel van mijn identiteit geworden. Ik haatte het dat ik het gebruikte als een veiligheidsdeken, iets om me achter te verschuilen omdat ik te bang was om volledig te omhelzen wie ik was, manen of niet.
Er waren geen garanties dat mijn persoonlijkheid sympathiek was, maar ik had tenminste aardig haar. Nu was het verstrikt geraakt in de zelfkritische, geremde energie die ik zo wanhopig probeerde achter te laten.
Dus het moest gaan.
Voor alle duidelijkheid, er waren meer praktische, minder abstracte redenen om het ook te doen. Mijn strengen waren droog, kleurbeschadigd en weerbarstig. En duur, ondanks mijn onderhoudsarme aanpak: ik was het zat om in slechts twee weken een hele container met shampoo te doorlopen, om maar te zwijgen over het opvijzelen van mijn warmwaterrekening om de manen te onderhouden. Ik kan niet zeggen dat ik haat dat mijn douchetijd is teruggebracht tot vijf minuten of het feit dat mijn haar nog nooit gezonder is geweest. Maar het gemak is slechts een schaduw van wat ik heb gewonnen - of liever, verloren.
Ondanks die laatste momenten van onzekerheid, toen de draden om me heen begonnen te vallen, voelde het allemaal goed. Het gewicht op mijn schouders verminderde met elke knip. Mark drukte een paardenstaart van mijn eigen haar in mijn handen en ik staarde er vol ontzag naar; raakte de droge, beschadigde uiteinden aan. De metafoor was zo duidelijk dat ik bijna hardop lachte. Ik had New York een beschadigde schulp van een persoon nagelaten en een paar maanden later was ik hier: lachend, gezond en heel. En ik hield letterlijk alles vast wat ik vasthield -de laatste tastbare herinnering aan hoe ver ik zou komenIn de palm van mijn hand.
Ik liet het op de grond vallen en iemand veegde het weg.
Koop wat van mijn go-to-producten voor kort haar hierboven, en vertel me: heeft een knipbeurt je ooit meer betekend dan je oorspronkelijk had gerealiseerd? Deel uw verhaal in de reacties hieronder.
