Wat is het "juiste" advies voor moeders met dochters die worstelen met een lichaamsbeeld?

Ons hele leven laten we ons geloven dat onze ouders superkrachten hebben, tot we op een dag beseffen dat het slechts een oudere versie van ons is - gewone stervelingen. Hoewel het opwekken van gelukkige, goed afgeronde kinderen, terwijl je ook probeert je eigen leven, carrière en relaties te onderhouden, behoorlijk verdomd spectaculair lijkt. Inherent aan onze problemen zijn hun problemen en hun bagage kan de onze worden.

Als iemand die worstelt met een eetstoornis (en de daaropvolgende fall-out) voor een derde van mijn leven, vraag ik me vaak af welke rol moeders spelen bij problemen met het lichaamsbeeld. Is er iets dat mijn eigen moeder heeft gedaan dat ik concreet kan zeggen dat het verschil maakte? Ik weet het niet zeker. Het is moeilijk om iets tastbaars te vinden binnen een onderwerp dat zo intrinsiek duister is. Ik besprak dit onderwerp met andere vrouwen om te zien of het tot nieuwe duidelijkheid leidde. Hieronder delen acht vrouwen hun gedachten.

Jamie

"'Lichaamsbeeld' heeft veel invloed in mijn leven gehad, ik gebruik het woord uitoefenen omdat veel van de connotaties die verband houden met die twee kleine woorden - gedachten, diëten, gewoonten, stigma's - een aanzienlijke hoeveelheid controle hebben uitgeoefend. En tot voor kort zat ik absoluut niet op de stoel van de bestuurder. En, eerlijk gezegd, er zijn een paar dagen dat ik mezelf nog steeds op de achterbank wil vastgrijpen.

"Toen ik volwassen was, waren mijn ouders enorm gezondheidsbewust, terwijl sommige kinderen goudvis, fruitsnacks en lunches in hun rugzakken hadden, mijn moeder zou dingen inpakken zoals broodjes gemaakt met vlasbrood, groenten en biologische yoghurt of sojamelk. Dit was geen slechte zaak (en tegenwoordig is het eigenlijk iets waar ik heel dankbaar voor ben!), Maar in die tijd voelde ik me altijd een uitschieter vanwege het voedsel dat ik at. Toen ze opgroeiden, voelde de aanpak van het dieet heel zwart-wit, wat, als kind, leek te vertalen als strikt 'goed' of 'slecht'.

"Terugkijken, Ik denk dat ik op zeer jonge leeftijd een zeer disfunctionele relatie met voedsel heb gecultiveerd. Bovendien was mijn moeder altijd aan het experimenteren met diëten en probeerde hij af te vallen. We hebben het nooit over het lichaamsbeeld gehad of over haar dieet en lichaamsbeweging, maar Ik heb het zeker waargenomen negatief lichaamsbeeld manifesteren - zonder enige vorm van verhaal om me te helpen het te begrijpen. Ik zou kijken hoe mijn moeder (die eerlijk is, de vriendelijkste, zachtaardigste en meest stralend mooie vrouw die ik ken) zichzelf in elkaar sloeg en probeerde die paar laatste ponden kwijt te raken of in die van een oude spijkerbroek te passen.

Ik denk dat ik inherent een positief lichaamsbeeld begon te begrijpen als iets dat moest worden bereikt. Iets dat plaagde en hoonde, maar nooit was werkelijk haalbaar. Want als de vrouw waar ik aan dacht als Supermom het niet kon hebben, wie zou dat dan kunnen?

"Toen ik in mijn eerste jaar van de middelbare school een eetstoornis kreeg, moest ik terug naar de tekentafel. Toen ik verschillende behandelingsniveaus doormaakte, hadden mijn moeder en ik uiteindelijk die gesprekken die we nooit hadden toen ik jonger was, en tegelijkertijd moesten we allebei de trainingwielen weer opzetten, wat eerlijk gezegd een ongelofelijk rauwe ervaring was. Nooit in een miljoen jaar zou ik mijn moeder de schuld geven van mijn eetstoornis, en haar steun, liefde en geduld waren absoluut cruciaal voor mijn herstel, maar ik denk wel dat ik open gesprekken met je dochter heb en een zeker besef heb van wat ze kunnen waarnemen, en hoe de buiten wereld zal valideren en uitleggen voor jou- is essentieel.

"Na het praten met mijn moeder, weet ik dat ze open zou staan ​​voor deze gesprekken (vooral als ze een idee had van mijn toekomstige strijd), maar het was gewoon een soort van dit ongezegde ding. Volgens het universum was alles wat ze was doen was het norm. Dus het was bijna alsof, waarom er zelfs over praten of het uitleggen?"

Bailey

"Ik ben opgegroeid in een superondersteunende eenouderomgeving (mijn moeder is een maatschappelijk werker, als dat je een idee geeft). Ik vroeg haar hoe we het hadden over het imago van het lichaam en hoe ze zo'n positieve omgeving creëerde, en ze zei dat we samen zouden knutselen omdat we dan, in plaats van te proberen het gesprek te forceren, vrijuit konden praten. Ze zei ook (letterlijk kopiëren en plakken van een tekst die ze me net heeft gestuurd): 'Je was ook erg intens / vastberaden wanneer je eenmaal over iets beslist had, zoals een vegetariër zijn!

In plaats van het af te sluiten, heb ik je gezegd erover te leren - en je hebt ongeveer een jaar lang geleerd om eiwitten te tellen en zo [we gingen helemaal over] het respecteren van iemands eigen pad. '"

Anna

'Mijn moeder was altijd heel goed met haar gedachten in de richting van mijn lichaam - misschien te ver vooruit. In de Chinese cultuur praten mensen veel openlijk over lichamen - het is niet ongewoon voor een familielid om nonchalant commentaar te geven op je gewicht of om je te vertellen dat je eruit ziet alsof je bent afgevallen; dat soort opmerkingen wordt opgevat als een compliment, een soort van zeggen: 'Je ziet er vandaag echt mooi uit' (tenzij ze impliceren dat je eruit ziet te mager, in welk geval het een belediging is - ik weet het, het wordt ingewikkeld).

"Mijn moeder maakte heel duidelijk haar mening over mijn lichaam terwijl ik opgroeide en zei nonchalant dingen als 'Je ziet eruit alsof je bent aangekomen' of 'Je ziet er te mager uit - je moet meer eten'. Het heeft er nooit toe geleid dat ik met mijn lichaamsbeeld worstelde, maar het maakte het zeker niet gemakkelijker, vooral als tiener. Ik wist echter dat het van een goede plek kwam en dat als ik uiteindelijk met mijn lichaam worstelde, zij zou de eerste zijn om me op te bouwen. Ik denk dat ik waarschijnlijk mijn mening voor mezelf zal houden wanneer ik ooit een dochter heb, maar wees er om woorden van ondersteuning te bieden als ik haar zie worstelen."

Lilah

'Mijn vader is altijd al obsessief geweest over mijn gewicht, dat ironisch is van iemand met fast-food tassen die verfrommeld zijn op de bodem van zijn auto en wiens dagelijkse waterinname via Corona komt. Elke keer als ik thuiskwam van de universiteit of voor een post-afstudeerbezoek, vroeg hij me of ik mijn gewicht vasthield, en als ik leek dat ik had gewonnen, zou hij reageren. Mijn vader is van nature een personage, dus ik heb het nooit te veel ter harte genomen, maar toen ik ermee stopte en erover nadacht, realiseerde ik me hoe verdraaid het was, en het maakte me in vraag hoe Ik keek.

"Het lichtbaken in deze situatie is mijn moeder, die altijd voor mijn verdediging is geweest. Ze heeft nooit een keer commentaar gegeven op mijn gewicht en kwam voor me op als / wanneer hij een hatelijke opmerking maakt. mijn vader is gewichtsgewijs overgeschakeld en vraagt ​​of ik aan het trainen ben omdat hij zich zorgen maakt over het aantal uren dat ik op een dag zit. Ik denk dat hij eindelijk de woorden heeft gevonden om duidelijk te maken waar hij altijd al mee wilde maken de hulp van de redenering van mijn moeder. Het is ook een les voor hem geweest om over een gevoelig onderwerp te praten. '

Jane

"In de nasleep van mijn eetstoornis, voel ik me nog steeds zeer in conflict over de rol van mijn moeder in mijn waargenomen lichaamsbeeld. Om duidelijk te zijn, zelfs als ik de dingen achteraf anders had gedaan, voel ik me nu volledig in haar empathie: Tenzij je op een schaamteloze manier iemand triggert om ze te triggeren, is er geen 'goede' manier om het onderwerp aan te snijden. Het lijkt misschien voor de hand liggend, maar het kan nog steeds misgaan. Door mijn eigen ervaring weet ik dat eetstoornissen zoveel meer zijn dan alleen op een bepaalde manier kijken.

Vaker wel dan niet, ze zijn het resultaat van diepgewortelde pijn die niets heeft te maken met de lichamelijkheid dan ook; terwijl de mijne zich pas op mijn 19e manifesteerde, kan ik nu terugkijken op situaties vanaf toen ik 5 jaar oud was en diezelfde soort trauma herkennen, zo subtiel als het destijds was.

"Toch, terwijl ik er middenin zat, was het gemakkelijk om terug te denken aan bepaalde opmerkingen die ze maakte en aan te nemen dat ze me opzette om mijn lichaam te haten.Dit werd nog gecompliceerder door het feit dat mijn moeder, terwijl ik nog steeds worstelde met mijn anorexia, voor de eerste keer onthulde dat zij ook een eetstoornisoverlevende was. Ik vond haar zo erg kwalijk dat ze precies hetzelfde had meegemaakt en nog steeds was het niet mogelijk om dezelfde soort pijn voor haar dochter te voorkomen? Het kostte me vele jaren om te beseffen hoe gebrekkig deze logica was.

Als we kinderen zijn, met name kinderen die opgroeien in relatief beschutte huizen, is het gemakkelijk om onze ouders dit 'hero'-complex te geven, om zich te abonneren op dit idee dat ze beter moeten weten. Ik moest volwassen worden om te begrijpen dat mijn moeder een mens is die het uitprobeerde terwijl ze mee ging en gewoon probeerde haar uiterste best te doen voor haar kinderen. Nu we ons op dit menselijke niveau kunnen verbinden, is onze relatie nog nooit zo sterk geweest en ik kan haar echt nergens de schuld van geven.

"Dit is alles om te zeggen dat ik gewoon niet kan voorspellen hoe dit kan gaan als ik kinderen heb. Ik vind het belangrijk om gewoon te doen praten erover überhaupt - ik weet niet zeker of we dat genoeg hebben gedaan in mijn huis. Ik wil echt eerlijkheid benadrukken en ruimte laten voor kwade gevoelens. Het is volstrekt onredelijk om te suggereren dat we de hele tijd verliefd op ons lichaam zijn - daarom ben ik er niet zeker van dat ik me volledig inschrijf voor de beweging met lichaamsliefde, die om deze reden vaak uitsluiting kan voelen. Wij zijn menselijke wezens, en om te suggereren dat we ons voortdurend positief voelen over onszelf, is het simpelweg niet relatable of authentiek.

In plaats daarvan ben ik helemaal voor lichamelijke neutraliteit, die gaat over het herkennen van het vat dat jij (en anderen) hebben, het waarderen voor wat het doet, en jezelf toestaan ​​die dagen te hebben waar je bent, Ugh, ik voel me vandaag opgeblazen en dat is oke."

Stella

"Hoewel mijn moeder niet het meeste zelfvertrouwen heeft als het gaat om haar eigen lichaamsbeeld, was ze er altijd zo goed in om me op mijn gemak te stellen met en trots te zijn op mijn eigen lichaam. Ze zou vertellen hoe ze iets zou geven aan een basketbal-kont zoals de mijne, en elke keer dat ik zou klagen over vet, zou ze zeggen dat het beter is om 'sappig' te zijn dan te plakken. Ze herhaalde altijd het idee om je [lichaam] te omarmen, jezelf toestaand om de taart op te eten, en beseffen dat anderen te druk zijn met zorgen maken over hun 'ding' om zelfs die van jou te zien.'

Rachel

"Mijn moeder vertelt me ​​dat ik mooi ben in een fout - je weet hoe moeders zijn met buitensporige, overdreven complimenten. Dus ik was helemaal verbaasd toen de zomer na mijn tweede jaar van de universiteit, mijn moeder voor het eerst mijn gewicht noemde We waren in de keuken en ze zei dat het leek alsof ik een beetje groter was geworden.Het was mijn eerste volledige jaar over anticonceptie bovenop het leven in een appartement (wat betekent dat ik 21-jarige vrienden in de bovenklasse had en geen RA's kijken), het was een recept voor een bierbuik, maar het feit dat mijn moeder het had opgemerkt, was ik gekwetst.

Omdat dat betekende dat het niet allemaal in mijn hoofd was; het betekende dat ik echt aankwam. Echter door het te stellen als een Ben je nu blij met je lichaam, en zo niet, laten we dat dan oplossen scenario, voelde ik me bemoedigd in plaats van onder druk te zetten om dat te doen.

"Ik besloot een tijdje van mijn geboortebeperking af te gaan, en mijn moeder vulde de koelkast met gezond voedsel, en dat was de laatste keer dat we het ooit over mijn gewicht hadden gehad. Alles gezegd en gedaan, het was een positieve ervaring. het meeste waardeert is dat ze niet kritisch was, maar eerder bezorgd en ondersteunend, als het al iets was, ik wou dat ze het eerder had gezegd.We waren een familie die ons altijd tot seconden hielp - we waren gezegend met snelle metabolismes. dat, ik was niet toegerust om gezonde keuzes te maken toen ik alleen was.

Mijn moeder en vader waren en zijn ongelooflijke ouders, en ik heb er zoveel om hen te bedanken. Maar ik zal [mijn kinderen] aanmoedigen om gezondheid een prioriteit te maken."

Gemma

'Pas nadat ik mijn behandeling van mijn eetstoornis had behandeld, besefte ik dat het voor mijn moeder ook een moeilijk 'leven' was. Ik denk dat dat laat zien hoe kleine tieners naar de levens en ervaringen van hun ouders kijken. Ik hoorde mijn moeder erover praten met een vriend aan de telefoon, radeloos over wat te doen en hoe het onderwerp met mij te bespreken. Wauw, Ik dacht, daar heeft ze ook mee te maken.

"Als ik terugdenk aan de manier waarop ik ben opgegroeid, was gewicht nooit een probleem dat we al eerder bespraken. Dat gezegd hebbende, mijn moeder sloeg geen wimpers op toen ik in de zevende klas mijn allereerste dieet opzette. We hebben vergelijkbare lichamen, meestal dun, maar we schommelen zeker.Je-jojo heeft mijn hele leven op dieet geweest.Misschien creëerde dat een gids voor mij om hetzelfde te doen, maar ik weet het niet zeker.Ze is zo'n prachtige moeder-cool, ondersteunend en fel feministisch op een manier die ik nu pas begrijp, veranderde de vrouw waarin ik ben opgegroeid. Maar opmerkingen van je moeder snijden op een manier die niemand anders kan.

Ik herinner me haar (terecht) dat mijn shirt te klein was. Natuurlijk wilde ze dat ik kleding droeg die paste, maar wat ze niet kon weten, was dat ik me onzeker voelde over het krijgen van gewicht en uit mijn kleren groeien. Ik huilde de middag dat ze dat zei.

"Jaren later, na de gewichtstoename van de nabehandeling en heel wat daaropvolgende gevechten, deed ik mijn best om een ​​gezonde levensstijl te handhaven. Ik was thuis voor de zomer en mijn familie was aan het rijden om ijs te krijgen na het eten. Ik wilde niemand maar kwam langs voor de rit. Mijn oma belde toen we onderweg waren en ik zal nooit vergeten wat mijn moeder zei: 'We krijgen ijs, Gemma heeft er geen.' ik was vernederd. Het was alsof ze praatten over mijn gewichtstoename achter mijn rug en mijn moeder verzekeren haar, ik deed er iets aan.

Het was terloops en wreed, maar gewoon onschuldig genoeg dat ik niets zei en ze besefte nauwelijks dat het gebeurde.

"Als het erop aankomt, heb ik geen idee wat het antwoord is - elke situatie is anders, ik verwijs mijn moeder niet naar mijn eetstoornis, het is categorisch niet haar schuld." Was ik gevoelig? Ja. Zou ze het gedaan hebben? beter? Misschien, maar wie weet? Ik was een angstige tiener met diepgewortelde lichamelijke problemen, en ik denk niet dat iets wat ze zei of deed dat misschien had veranderd. Ik denk dat het uiteindelijk het belangrijkste is om het te realiseren fouten zullen altijd gemaakt worden, en het onderhouden van eerlijke communicatie is het enige dat we kunnen doen.'

Ed. opmerking: namen zijn gewijzigd.

Lees meer over hoe het is om te leven met een eetstoornis, 11 jaar later.