Een (zeer) eerlijke discussie over geestelijke gezondheid
Inhoudsopgave:
LP: Wat is je eigen achtergrondverhaal met geestelijke gezondheid?
ZOALS: Ik heb vrienden gehad die met mij over een depressie hebben gepraat, dus dat is mijn belangrijkste ervaring. Dan, meer persoonlijk, voel ik me alsof mensen van onze leeftijd leven in deze vreemde wereld waar er gewoon zoveel druk is over alles, dus ik heb het gevoel dat iedereen tegenwoordig op zijn minst een laag niveau van angst heeft.
AR: Onze hele generatie.
ZOALS: Totally. Ik zou zeggen dat van al mijn goede vrienden, iedereen op zijn minst een klein beetje angstig is. Of dat nu sociale angst is, angst voor wat de toekomst in petto heeft, werk, hoe je de rekeningen moet betalen … Het is net als zorgen, maar het volgende niveau, waar het verlammend kan zijn. Ik weet dat ik 's nachts wakker lig, ik hoef me niet per se zorgen te maken over iets in het bijzonder, maar ervaar een benauwdheid in mijn borst. Zodra ik het als angst heb geïdentificeerd, kan ik een paar keer diep ademhalen en kalmeren en wat slapen. Ik denk dat mensen leren wat die gevoelens zijn en het aanwijzen als angst is belangrijk - het helpt je ermee om te gaan.
Pas toen ik me realiseerde dat die gevoelens angst waren, voelde ik dat ik er controle over had.
AR: Mijn kijk op dat is vanwege mijn eigen ervaring ermee dat ik me ook kan identificeren wanneer andere mensen angstig zijn, maar ik heb dat moment van zelfontdekking nog niet gehad. Het andere is voor mij angstaanvallen. Het was pas vorig jaar dat ik er een had en toen het gebeurde dacht ik: "Ben ik dood?"
ZOALS: Dat is wat veel mensen zeggen dat het voelt.
AR: Als het me overkomt, denk ik dat ik dat ben. Het voelt als een ervaring zonder lichaam.
LP: Wat was je ervaring met de symptomen van een angstaanval?
AR: Ik zweet en ik ben geen trui. Zelfs als ik aan het sporten ben, druppel ik helemaal niet. Eens was ik in bed bedekt met zweet en had het gevoel van mijn hart heel snel op en uit mijn keel. Ik kon niet kalmeren en ik begon te trillen en probeerde in foetushouding te gaan. Ik dacht: wat is er aan de hand? Wat gebeurt er op dit moment? "Ik zei tegen mezelf dat ik diep moest ademen - ik ging daar meteen naar toe, ik ben een beetje logisch op die manier - en ik begon mezelf te kalmeren. Het was het engste ding.
In die tijd wist ik niet wat het had veroorzaakt, dus het voelde alsof het uit het niets kwam, maar nu kan ik de oorzaak vinden. Het was tijdens een moeilijke tijd in mijn leven, die ook de eerste keer was dat ik met de dood omging. Ik projecteerde die gevoelens van verlies naar voren in mijn leven, denkend dat ik mensen blijf verliezen, waarvan ik denk dat mijn angst zich aanvankelijk manifesteerde. De aanvallen gingen eigenlijk over het vooruitzicht mijn man te verliezen, en dat creëerde deze rare behoefte om te weten waar hij is op elk moment van de dag.
Als ik het voel aankomen, moet ik mezelf mentaal onder controle houden en tegen mezelf zeggen: 'Je weet wat dit is, als je het laat doorgaan, weet je waar je terechtkomt.' Maar weet je, het blijft gebeurt en het is overweldigend. Soms moet je het gewoon laten spelen.
LP: Hoe meer mensen me vertellen over hun angstaanvallen, hoe meer ik besef dat het voor verschillende mensen anders is. Ik had mijn eerste angstaanval toen ik ongeveer zeven jaar oud was, dus ik heb er heel lang mee te maken gehad. Ik heb 'angststoornissen', zoals ik ze in het algemeen noem. De aanvallen gebeuren op een heel specifieke manier voor mij en het is gemakkelijk om te denken dat dit de enige manier is waarop andere mensen angst ervaren. Zoals het blijkt, is het dat niet. Ik ben ook gaan weten wat mijn triggers zijn en ik kan het meestal afsluiten voordat het echt op gang komt, maar soms kan ik het gewoon niet.
Het is echt verschrikkelijk om te ervaren.
AR: Het kan gewoon plotseling op je zijn. Ik heb ook veel werk in mijn relatie gedaan. We zijn een heel 'samen' stel, dus als een van ons niet in orde is, zeggen we: 'Wat is er aan de hand?' We hebben stappen gezet in onze relatie, want ik voel me zo. Helaas is het meestal wanneer hij zegt dat hij naar buiten gaat om een grote nacht te hebben, zoals 'Je gaat dood'. [Lacht.] Nu hebben we late check-in-punten. Ik kan hem op mijn telefoon zien [via de app Find Friends] die voor ons werkt. De grap is: 'Je denkt dat ik ben waar mijn telefoon is.' [Lacht].
Sommige nachten vind ik het vervelend omdat ik niet die persoon of die vrouw ben. Het vertrouwen is er, het is net alsof je me laat weten wanneer je in de taxi zit.
LP: Het is iets anders, het is niet zoiets als: 'Waar ben je? Met wie ben je?'
ZOALS: Het is als, alsjeblieft …
LP: Demonstreer dat je leeft en dat je handen functioneel zijn.
AR: En geef me een hoofd als het opwarmt om een grotere nacht te worden dan je dacht in plaats van om 3 uur 's nachts naar binnen te rollen. Dan kan ik echt gaan slapen, in plaats van mezelf elke paar uur wakker te maken en naar die angstaanjagende plaats.
LP: Ik ben niet zo ver van je in die zin. Ik denk niet dat ik er veel eerder over heb nagedacht, maar ik ben zeker die persoon. Als mijn man zegt dat hij om tien uur thuis zal zijn. en het is 10:01 uur. en als hij niet thuis is, zal ik zeggen: 'Gaat het?' Hij is altijd zo van, 'Ja!' Ik moet gewoon weten hoe laat hij thuis zal zijn of dat ik niet kan slapen.
AR: Het kan me niet schelen waar je bent, het kan me niet schelen hoe laat je bent, ik moet gewoon weten wanneer je aankomt. Laat me gewoon weten dat je in een taxi zit. Maar als hij dan in een taxi stapt en ik bereken dat het ongeveer twintig minuten thuis is en hij is niet thuis dertig minuten later … Ik denk dat de taxichauffeur een ongeluk heeft gehad.
LP: En dan moet je jezelf afvragen wanneer de laatste keer was dat iemand die je kent in een ongeluk in een taxi was? Nooit.
AR: Nooit! Ik weet het, raak hout aan.
LP: Je moet jezelf omdraaien en van de richel afdalen.
AR: Dat is echt wat het is met angst is dat niemand anders je kan helpen op dat moment dan jij. Ik denk dat het echt alleen maar moet komen van de mentale kracht die je voor je hebt opgebouwd om te identificeren wat er gaande is en de controle terug te krijgen.
ZOALS: Ik heb het gevoel dat angst in de tijd van onze ouders en grootouders niet zo'n groot probleem was. Nu is het nieuws binnen handbereik. Ik lees het nieuws 20 keer per dag, dus ik krijg voortdurend vreselijke verhalen, tragedie, de dood, auto-ongelukken … Het is altijd in mijn gedachten.
LP: Ik heb het gevoel dat ik een glimp opvang van wat voor soort ouder ik zal zijn. Mijn moeder is zeker een angstig persoon. Ik zie het in haar en ik heb zoiets van: 'Je hebt me zo gemaakt.'
AR: Het is zo interessant omdat ik waarschijnlijk de meest relaxte ouders ooit had. Ik was verstandig, maar ik ging zeker naar buiten en vertelde hen niet waar ik was. Als ik om 1 uur 's middags binnen zou komen, zouden ze gewoon slapen. Ik volg mijn kinderen; er zullen avondklokdagen zijn.
L: Hoe zou u uw relatie met uw eigen geestelijke gezondheid beschrijven en hoe deze door de jaren heen is veranderd?
AR: Ik ben van een zeer in control zijnde, capabele vrouw uitgegroeid tot hyperbewust van mezelf in de afgelopen twaalf maanden. Er waren moeilijke tijden in die periode, maar over het algemeen voel ik me daardoor een beter persoon, omdat ik mezelf beter ken. Ik denk dat ik daarvoor misschien niet alle gevoelens voelde. Hoewel het met bagage is gekomen, geef ik er de voorkeur aan de persoon die ik nu ben aan wie ik was, dus ik neem de angstaanvallen en misschien de momenten van verdriet over.
ZOALS: Ik ben een beetje tobberig geweest sinds ik klein was en tot op zekere hoogte, ik denk dat ik dat altijd zal zijn, maar ik heb een relatie met een persoon die heel kalm en geaard is. Ik maak me zorgen over domme dingen zoals hoe mijn leven er over vijf jaar uit zal zien, maar hij herinnert me eraan me te focussen op het nu. Mijn relatie was erg goed voor mij omdat de persoon met wie ik eerder was, heel erg op mij leek en we elkaars angsten gewoon hadden gevoed. Nu gaat het om kleine dingen en bepaalde routines die ik gebruik om me kalm te houden.
LP: Een therapeut zei ooit tegen me: 'Je zorgen maken over dingen zal hen niet tegenhouden.' Ze zei in feite dat als je iets aan een bepaalde zorg kunt doen, je het dan moet doen, anders laat je het gewoon los. Het is net of het gaat gebeuren als het gaat gebeuren.
AR: Het klinkt zo eenvoudig, maar als je je grootste zorgenmoment hebt, is het zo echt. Mijn hele zaak is altijd geweest: "Hoe heb ik dit goede leven gekregen?" "Waarom is mij dit overkomen?" Weet je? Ik heb het gevoel dat er iets ergs gaat gebeuren omdat niemand dit gelukkig of dit geluk mag zijn.
ZOALS: Ik heb dezelfde gedachten en ik denk dat het gedeeltelijk is omdat we omringd zijn door negatief nieuws.
AR: We verwachten dat dit met ons gebeurt. Vreselijke dingen.
AR: Ik denk dat wat ik van alle drie hoor, is dat we een soort van geluk hebben, in die zin dat we onze angsten echt kunnen identificeren en stappen kunnen zetten om ermee om te gaan. Ik kon me geen leven voorstellen waarin ik mijn triggers niet kende en zich in een constante spiraal bevond. Is dat waar mensen van het spoor verdwijnen in het leven?
LP: Zoals we al hebben gezegd, kan het zo angstaanjagend zijn. Ik heb eens een angstaanval gehad in mijn slaap en moest naar de eerste hulp. De dokters vertelden me dat ik een paniekaanval kreeg, maar ik zou het niet accepteren. Ik had ze al twintig jaar in dat stadium en ik was ervan overtuigd dat dat niet was wat er gebeurde. Ik dacht dat ik alles wist wat een paniekaanval zou kunnen zijn. Ik kon niet ademen en ik herinner me alleen maar dat ik dacht: 'Misschien sterf ik echt.' Ik kon niet opstaan.
Over het algemeen hyperventileer ik als ik een angstaanval heb en word claustrofobisch, maar ik weet dat ik niets anders kan doen dan mijn ademhaling te volgen, waardoor mijn hartslag wordt vertraagd.
ZOALS: Dus je kunt er doorheen werken?
LP: Ik kan nu. Er is een moment waarop ik de focus moet opdringen en mezelf moet zeggen: 'Je gaat een paniekaanval krijgen als je niet stopt met nadenken over wat je van streek maakt.' Mijn achtergrondverhaal met geestelijke gezondheid is ingewikkeld maar in een notendop, ik bij de diagnose depressie op zestien jaar en dat is iets dat mij gedurende een goede tien jaar heeft gevolgd. Het bewustzijn van de angst kwam daarna. Ik zou zeggen dat het alleen maar is omdat ik vijftien jaar lang al dit werk aan mezelf heb gedaan, dat ik het gevoel heb dat ik controle heb.
AR: Ik heb er twaalf maanden mee te maken gehad.
LP: Ik denk dat het moeilijk voor me was om met het opgroeien om te gaan, omdat vrouw worden moeilijk genoeg is! Ik voel me net zo in jou omdat ik niet weet dat ik het terug zou nemen. Ik heb zoveel mededogen voor andere mensen omdat ik me kan verhouden. Het is ook alsof je jezelf kent op dit hele diepe niveau dat veel mensen waarschijnlijk niet hebben.
AR: Dat is het algemene gevoel dat ik nu heb als ik terugkijk. Ik was altijd blij, maar ik voelde helemaal niets. Als ik gelukkig ben, ben ik opgetogen.
LP: Wat is volgens u het moeilijkste om met deze problemen op het werk om te gaan?
AR: Het is moeilijk als manager, omdat je niet de mogelijkheid hebt om te zeggen: "Vandaag ga ik gewoon niet." Je moet het gezicht op en dat is iets belangrijks voor me. Ik wil niet dat anderen het voelen als ik niet ok ben, want wat doet dat uiteindelijk met het team? Dat is een ding dat ik eerder heb ervaren in een manager - ik wist niet wat ik zou krijgen en ik vond dat moeilijk.
LP: Als manager zelf, wat zijn uw gedachten over het inchecken met iemand op de werkplek.
AR: Een ding dat ik heb geleerd, is dat het goed is om tegen iemand, zelfs je manager of je baas, te zeggen: "Kan ik je vandaag helpen?" De tweede vraag is: "Gaat het?" Ik denk dat mensen het moeilijk kunnen vragen omdat je denkt dat je niet bent toegestaan vanwege deze rare barrière. Op het moment dat ik me comfortabel voelde om mijn baas die vragen te stellen, hadden we een betere professionele relatie. Ik denk dat ik er vertrouwen in had, ook al was het geen goed nieuws. Je kunt meestal zien wanneer iemand niet in orde is, en het gemakkelijke om te doen is gewoon om ze met rust te laten.
Wat ik heb geleerd, is dat het is alsof je een pleister wegscheurt. Het kan een beetje vreemd zijn maar je hebt het gezegd. Mensen reageren op verschillende manieren. Sommigen sluiten je misschien af …
ZOALS: En sommigen zullen hebben gewacht tot iemand de hele dag zou vragen.
AR: Totally.
LP: Heeft een van u het gevoel dat het onthullen van dingen over uw geestelijke gezondheid uw carrière kan schaden?
ZOALS: Ik denk niet dat het vandaag een enorme impact op je werk zou hebben als je nog steeds binnenkomt en je werk doet. Twintig jaar geleden, ja. Zelfs tien jaar geleden zou ik zeggen dat het op dezelfde manier je carrière zou hebben beïnvloed. Ik denk dat mensen nu meer begrip hebben en er meer bewustzijn en acceptatie omheen is.
AR: Vanuit managementperspectief kan ik zeggen dat wanneer mijn team me hiervan bewust maakt, ik er een betere manager voor ben. Dan zal ik weten welke stijl van leidinggeven ik moet nemen of de dagen waarop ik niet push, terwijl als ik niet wist dat ik gewoon mijn werk zou blijven doen. Als iemand een psychische aandoening heeft en dat is vertrouwelijk tussen hen en hun manager, dan is die persoon misschien meer op zijn gemak als hij zegt: 'Ik heb vandaag geen goede dag.' Als ik hoor dat ik kan helpen.
ZOALS: Dus het hebben van het gesprek is wat belangrijk is.
AR: Ja, en ik denk niet dat je het in het interview moet hebben.
LP: We hebben het geluk om te werken in een branche die veel opener is over dit soort dingen, en ook voor een bedrijf dat waarde hecht aan het creëren van een ondersteunende omgeving. Ik denk dat er zeker mensen zijn die in een baan werken waar ze hun hand niet konden leggen over wat hun probleem of ziekte ook is. We hebben gesproken over een paar in het bijzonder zoals bipolaire, depressie en angst, maar er zijn er zoveel.
ZOALS: Ik denk dat we werken in een sector die deze ziekten ondersteunt en helpt het bewustzijn te vergroten, dus het zou nogal hypocriet zijn als het niet ook zou accepteren.
AR: Ja tuurlijk. Als u partner bent van een advocatenkantoor, kan het anders zijn.
LP: Precies. Bijvoorbeeld, hoeveel mensen ken je die zouden kiezen voor een advocaat die open is over leven met schizofrenie? Er is nog steeds zoveel stigma en verkeerde informatie. Discriminatie van mensen met psychische problemen wordt gewoon als legitiem geaccepteerd.
AR: Daar ben ik het mee eens. Er zijn meerdere gevallen geweest in andere banen waar het gewoon om die reden onder het tapijt geveegd wordt en die persoon kan uiteindelijk weggaan omdat ze dat ondersteuningsnetwerk niet om zich heen hebben.
LP: Wat zijn de slechtste opmerkingen die je hebt gehoord over geestelijke gezondheid?
AR: 'Zij is gek.'
LP: We zeggen dat op een zeer blasé manier denk ik. Ik weet zeker dat ik dat veel heb gezegd.
ZOALS: Mensen zeggen: 'Ik ben zo een OCS' en werpen dat lichtjes op.
AR: Wanneer mensen daadwerkelijk aan die ziekte lijden en het verergert.
ZOALS: Ja, het zou zo zijn. Als je lijdt aan die ziekte om te horen dat het lichtjes wordt weggegooid, zou je je niet erg aardig voelen. Het is bijna hetzelfde als zeggen: 'Dat is homo', wat betekent dat iets kreupel is, iets dat toen we kinderen waren.
LP: Het is bijna alsof we onszelf eruit moeten trainen.
ZOALS: Wanneer ik het zeg, stop ik mezelf en bied ik mijn excuses aan.
AR: Ik denk dat dat zo belangrijk is dat je genoeg zelfvertrouwen hebt om dat te doen, omdat veel mensen dingen zeggen en gewoon denken, oopsie.
LP: Op welke tools vertrouw je?
AR: Nou, ik denk dat ik mijn genezer heb, en dat is wat ik haar nu noem. In de afgelopen zes maanden heb ik kunnen vaststellen dat deze persoon die rol in mijn leven speelt, maar ik had het nog niet eerder erkend. Ik erkende niet dat ik hulp nodig had en wat ze zei, kwam niet elke keer bij me terecht. Nu laat ik het echt inzinken en het verwerken en noteren van haar advies, en ik zal teruggaan om het te herzien. Zij is de persoon die me vraagt of alles in orde is en ze creëert een veilige ruimte om te zeggen: "Nee, dat ben ik niet, en hier is waarom."
Ik heb ook veel googlen gedaan. Ik denk dat onze generatie online gaat voor antwoorden op alles. Ik keur zelfdiagnostiek niet goed via Dr. Google, maar ik denk wel dat het voor algemene feiten kan helpen. Sommige van mijn zoekopdrachten bevatten 'hoe om te gaan met de dood', 'tekenen dat je rouwt', wat te zeggen wanneer iemand is overleden. 'Het zijn allemaal dingen waarvan je denkt dat je het gewoon zou moeten weten, maar als je die niet hebt meegemaakt ervaringen die je niet hebt. Ik ontdekte ook dat posttraumatisch stress-syndroom echt online was.
Toen ik erover aan het lezen was, dacht ik: "Dat ben ik." Dat ontdekte ik al vroeg en het gaf me een tijdlijn voor als je je niet weer normaal voelt door rond dit punt op zoek te gaan naar hulp. Het was handig om bijna een maatstaf voor mijn gevoelens te hebben, dus ik wist dat ik het niet te ver moest laten gaan.
Een relatie hebben met iemand die ik vertrouw dat ik echt waarheidsgetrouw kan zijn, staat centraal. Het is welkom in ons huwelijk om te zeggen: "Ik ben niet cool nu." Onze relatie is zo leuk en gelukkig en we lachen zo veel dat het gemakkelijk is om geen van de diepere dingen aan te pakken. Maar we zijn als koppel beter geworden in het hebben van die gesprekken - het is net als onze eigen kleine therapie op een bepaalde manier.
ZOALS: Voor mij is het over dingen praten en niet zo intern zijn. Ik ga ook een beetje meer uitgaan. Ik hoef het nieuws niet 1000 keer per dag te lezen. Ik hoef mezelf niet bloot te stellen aan dat onnodige geluid.
LP: Als u zich 's nachts zorgen maakt, raad ik u aan om uw telefoon zo te programmeren dat hij zichzelf niet stoort vanaf 20.30 uur.
ZOALS: Ik ben prima aan het bladeren door Instagram en Snapchat, maar ik vind Facebook zo'n negatieve omgeving.
AR: Het is een negatieve omgeving; Ik probeer en blijf daar ook.
LP: Het is onmogelijk om iets op Facebook te lezen zonder mensen de opmerkingen te laten trollen.
AR: Ik wil je gereedschap kennen, omdat ik het gevoel heb dat ik er een paar zou gebruiken.
LP: Ik heb waarschijnlijk 45 miljard boeken gelezen over allerlei dingen die te maken hebben met geestelijke gezondheid en ik denk dat dat me heeft geholpen, want ik ben altijd op deze weg van zelfontdekking.
AR: Is er een die je van top tot teen zou aanbevelen?
LP: Er is een reeks boeken van een auteur genaamd Brene Brown over schaamte. Oprah houdt van haar, en dat is hoe ik over de boeken hoorde …
AR: Alle goede dingen in het leven komen van Oprah!
LP: Ja! Maar toen ik voor het eerst over Brene Brown hoorde, kreeg ik niet het concept van schaamte. Ik dacht niet dat het voor mij was. Toen ik er eenmaal over begon te lezen, besefte ik dat het dat ook was. Ik ben er vrij zeker van dat we allemaal problemen hebben rond schaamte, als we er zelf niet aan lijden en misschien anderen beschamen zonder het gewicht te kennen dat onze woorden kunnen dragen.
Er is nog een ander boek genoemd De innerlijke gym ($ 10) waar ik van hou. Het concept hierachter is dat je hersenen regelmatig moeten worden uitgeoefend, net als je spieren, om gezond te zijn. Ik hou ook van Headspace (gratis), de enige meditatie-app die ik ooit heb gebruikt, waar ik niet zat te denken: wanneer is dit voorbij? Ik ben net begonnen te luisteren naar een podcast genaamd On Being, wat is stoer. Ik heb veel.
AR: TED Talks zijn goed omdat ze ongeveer 15 minuten duren, dus je hoeft niet op deze enorme reis te gaan. Ze zijn behoorlijk hapklare.
LP: Ik neem ook supplementen. Dit is raar, maar soms als ik een droevige dag heb, zal ik zeggen 'Ik moet die Omega-3's krijgen' en een paar capsules nemen of besluiten dat ik zalm ga eten. [Lacht.] Ik heb ook het geluk dat ik een man heb die zo goed is in dit spul. Hij is de meest relaxte, rondvliegende persoon en hij is altijd zeer optimistisch, dus het is nogal vreemd voor hem. Maar ik kan naar huis komen en zeggen: 'Ik voel me verdrietig vandaag', en hij geeft me een knuffel en een plek om erover te praten als ik dat wil. Het is een kwetsbare plaats.
Het is angstaanjagend om te zeggen: ik wil gewoon dat je daar bent, zodat ik eerlijk kan zijn en zeg dat ik me raar voel en misschien weet ik niet waarom, maar ik moet er gewoon in blijven zitten totdat ik het uitwerk of het weggaat.'
AR: En die persoon niet hebben die zegt: 'U kunt gaan rennen? Waarom probeer je geen sinaasappelsap te drinken? 'Het zijn die tijden die bepalend worden in je relatie. Ik denk dat het goed is om de pleister weg te scheuren en te zeggen: 'Ik ben niet goed vandaag', tegen thuiskomen en alleen zijn en stil zijn.
ZOALS: Er zullen zeker s *** times zijn in de loop van een langdurige relatie. Het erkent gewoon dat dat goed is en verwacht en dat je er uiteindelijk verder uit gaat.
LP: Ik denk dat relaties zo belangrijk zijn om je geestelijke gezondheid te behouden. Het hoeft geen echtgenoot of vriend te zijn, alleen iemand die die veilige beoordelingsvrije ruimte creëert. Het kan een vriend, een therapeut of zelfs iemand uit de kerk zijn als dat is wat voor jou werkt.
Ondersteuning is altijd beschikbaar. Als u hulp nodig heeft, neem dan contact op met Crisis Text Line of de National Suicide Prevention Lifeline.
