Chloë Grace Moretz over liefde, vrouwelijke kracht en die wenkbrauwen

In de eerste grote speelfilm die Chloë Grace Moretz in twee jaar heeft uitgebracht, The Miseducation van Cameron Post (in theaters 3 aug.) speelt de 21-jarige actrice een lesbische middelbare scholier, woonachtig in een kleine stad in de jaren '90, wiens conservatieve familie haar naar een homo-conversiekamp stuurt. Geschoten voor minder dan een miljoen dollar gedurende 23 dagen door een onbekende regisseur, Cameron Post was de kleinste en meest riskante film die Moretz in jaren had ondertekend. Haar agenten wilden niet dat zij het zou doen. 'Iedereen heeft me gezegd dat niet te doen,' zegt ze, terwijl we tegenover elkaar zitten, met ijskoude koffie in de hand, op de set van een fotoshoot in Downtown Los Angeles.

Maar het komt uit een reeks bigbudgetfoto's zoals De 5e golf en Buren 2: Sorority Rising, Moretz zegt dat ze op een punt belandde waar ze niet blij was met de staat van haar carrière. Ze had het gevoel dat ze haar eigen potentieel als acteur niet had. Dus in een zeldzame professionele beweging trok ze zich terug uit de massieve studioprojecten waar ze toen aan gehecht was, stapte uit Hollywood, las tientallen scripts en werd verliefd op Cameron Post. "Het zou heel gemakkelijk de verkeerde kant op kunnen gaan", geeft Moretz toe.

"De film had voor veel mensen superbeledigend kunnen zijn. Maar ik vertrouwde Desi [Ed. Opmerking: Desiree Akhavan, de regisseur], en … Ik vocht voor haar. "Moretz's beslissing om de film te maken kreeg het gefinancierd, en het won de Grand Jury Prize in Sundance eerder dit jaar, de hoogste eer van het festival.

Risico's nemen, zowel in het leven als in de carrière, maakt Moretz niet bang. Maar leven in authenitisch opzicht wel. Het is waarom de inwoner van Georgië en haar familie dik zijn gebleven als dieven, een hechte groep die haar vier oudere broers en haar moeder omvat, die alle vijf kinderen alleen opvoedde nadat hun vader vertrok toen Moretz een tween was. 'Een badass,' noemt Moretz haar moeder eerbiedig. Een van de broers en zussen van Moretz, Trevor, werkt als haar manager en wanneer krachtige Hollywood-krachten willen profiteren van de voormalige kindster, is hij er als haar advocaat.

"Trevor en ik waren de enigen die waren zoals," We zouden moeten doen Cameron Post,'" ze zegt.

Het is deze toewijding om haar meest trouwe zelf te eren dat elke eigenaardigheid in Moretz heeft bewaard, dat de entertainmentindustrie misschien heeft geslagen door iemand die minder van zichzelf houdt. Van haar deelname aan politiek en feministisch activisme tot haar benijdenswaardige gewaagde wenkbrauwen (die ze ondanks de trends nooit heeft geplukt) voor haar soms controversiële carrièrebewegingen, weigert Moretz een volgeling te zijn. Deze wijsheid van voorbije jaren maakte ons interview bijzonder inspirerend. Lees verder om Moretz's kijk op daten, feminisme, zelfvertrouwen te leren kennen en waarom ze niet het gevoel heeft dat ze jouw typische Gen Z-kind zijn.

Over de vraag of zij een millennial of een deel van Gen Z is:

"Ik voel me absoluut geen lid van Gen Z. Ik weet dat ik gelijk op de cusp van Gen Z en millennial ben. Het is een raar tijdperk omdat ik met 13-jarigen praat, en ik heb geen idee wat ze zeggen. Zoals technisch gezien zitten we op dezelfde plek, maar in werkelijkheid ben ik net zo, nee, dat zijn we niet. Ik bedoel politiek alleen. Ik ben opgegroeid in een politieke omgeving onder Obama. Ik was een kind van Obama. Ik was een kind van gelijkheid en acceptatie, of op zijn minst van liberale gedachten en liberale progressie. Ik herinner me toen hij won.

Ik was wat, 9 jaar oud? Dus de vormende jaren van mijn leven, waar ik over de overheid leerde, bevonden zich onder een vrij liberaal systeem. Toen ik 13 was, wilde ik erachter komen wat politiek was en wat democratie was, maar dat kwam gewoon omdat ik een raar kind was dat super geïnteresseerd was in de overheid - zeer zeldzaam voor mensen die toen van mijn leeftijd waren. Maar nu, praat je met 13-jarigen, en ze zijn gewoon op een natuurlijke manier progressief en openhartig. Dat moeten ze zijn vanwege dingen als [het] Parkland [schieten], … vanwege alles wat er in de politiek gebeurt, wat niet gebeurde toen ik jonger was.

Dus ik voel me op die manier ontkoppeld [van Gen Z]."

Over seksuele vloeibaarheid:

"Ik denk dat er iets ongelooflijks te zeggen is over de puls en tijdgeest van de nieuwe generatie. Ik vind het leuk dat wanneer ik met jonge tieners praat, veel van hen niet graag als homo, hetero of iets worden gezien. Ze zijn gewoon een beetje open. En ik denk dat dat een mooie progressie is. Ik denk dat dat de manier is waarop ik het altijd heb gezien. Ik heb twee homoseksuele broers in mijn familie en toen ze eruit kwamen, in mijn hoofd, was ik altijd zoals, Waarom moeten ze ons vertellen op wie ze verliefd worden? Waarom is dat iets dat ze moeten uitleggen?

Dat verwarde me altijd. Dus voor mij was het altijd zoiets als, ik wil naar een plek komen waar naar buiten komen geen ding is. Waar is het gewoon soort van, Oh, ik werd verliefd op deze persoon, wees homo, hetero, trans, niet-binair, wat het ook is. Ik vind dat liefde als liefde moet worden gezien. '

Over het bestrijden van seksisme in Hollywood:

"Ik ben opgegroeid met een alleenstaande moeder in een gezin van vier jongens en ik. Wat mijn feministische kijk creëerde was in de allereerste plaats dat [mijn moeder] me nooit een ander gevoel had gegeven dan mijn broers. Ze behandelde me hetzelfde als de jongens, de jongens behandelden me hetzelfde als zij, en het was een soort gelijke speelplaats voor altijd als kind. … Mijn moeder was altijd een feministisch icoon in mijn ogen. Ze is gewoon een badass. Ze is een 13-jarige overlevende van kanker. Ze heeft ons allemaal geboren - ze is met z'n zesen geboren en heeft er een verloren. Ze is echt een geweldige vrouw.

Dus dat is waar het begon. Maar toen ik opgroeide in deze industrie, werd ik geconfronteerd met de grimmige realiteit van seksisme op de Hollywood-werkplek. En dat was iets dat me behoorlijk jong sloeg. Het trof me op 14-jarige leeftijd - dat was toen ik me er heel goed van bewust was - toen ik mijn eerste grote voorsprong deed, in Carrie. Dat was een soort van startpunt toen ik me realiseerde, oh, seksisme is iets, en ik zou actief moeten bedenken hoe ik mezelf moet aanspreken en mijn eigen stem kan vinden.

"Er waren momenten waarop ik veertien jaar auditie deed en je hebt regisseurs die dingen zeggen als:" Je bent een erg sexy jonge vrouw, "en ik denk, Hoe kan ik daar zelfs op antwoorden? Wat betekent dat uberhaupt? Ik zou mijn broers roepen en zeggen: "Waarom zeiden ze dit tegen mij?" En dan legden ze het uit. Ze zouden zeggen: 'Dit is wat je zegt' en 'Zo loop je een plek binnen die jezelf beschermt en weet wie je bent.' Toen vond ik mijn stem omdat ik op dat moment 14 was en ik werken sinds ik 5 was, dus ik had een hele lange carrière.

Dus de gesprekken die ik zou hebben met deze grote studiokoppen, die meestal mannen waren, begonnen net als ik heel realistische, progressieve feedback te geven over de plotpunten om de film beter te maken. Ze zouden er gewoon door verrast zijn. Ik bedacht, oke, mijn punten zijn echt. Ik weet waar ik het over heb. Dus blijf daar bij; blijf bij je opleiding en wat je weet, en spreek vanuit een punt van werkelijke kennis."

Over de uitdagingen van het zijn van een #bossbitch tijdens daten:

"Ik denk dat het altijd moeilijk is. Vooral in een man-vrouw relatie waarbij ik voor mij altijd kostwinner ben geweest. En ik heb vanaf het moment dat ik een kind was heel veel carrière aan mijn zijde gehad. Het is moeilijk als er zoiets bestaat als giftige mannelijkheid, in de zin dat er veel jongens zijn die daar niet tegen kunnen. Maar het verdrijft heel gemakkelijk en heel snel de zwakken. Dus voor mij is het alsof, als je niet het hoofd kunt bieden aan het feit dat ik 11 maanden per jaar mijn volledige reet zal werken en het feit dat ik mijn huis heb gekocht voor mijn gezin op 18-jarige leeftijd, en de auto Ik rijd iets dat ik voor mezelf heb betaald omdat ik letterlijk het hele jaar door werk - kleine dingen als die om de een of andere reden graven echt in de mannelijkheid van sommige mannen.

Als je dat niet aankan, of gewoon oké bent met het feit dat ik een hele sterke vrouw ben, dan geweldig. Ik moet gaan. Er zijn zoveel data geweest waarop ik me bevond waar ik was, 'Cool, oké. Ik moet hier weg. '

Waar ze haar vertrouwen vond:

"Ik heb het gevoel dat het heel lang heeft geduurd. Heeft ook veel therapie gehad. Veel therapie. Ik denk dat voor iedereen, vooral jonge vrouwen, therapie het meest ongelooflijke is wat je kunt doen. Het geeft je handvatten om om te gaan met wat we zijn opgegroeid, gewoon door vrouw te zijn. Alleen omdat we werden geboren met vrouwelijke geslachtsdelen. Het is een systeem dat al heel lang tegen ons werkt. [Therapie] geeft je letterlijk de middelen om te zijn zoals, Cool, in de eerste plaats, ik ben niet de enige, en ik ben niet gek. Ik ben geen histrionic. Het neemt al die factoren weg, en jij gaat, Oke geweldig. Wat betekent die [onzekerheid] eigenlijk voor mezelf? En wie ben ik eigenlijk? En wat zijn deze hulpmiddelen om mijn eigen gedachten te kunnen spreken?

”

Waarom haar wenkbrauwen zo goed zijn:

"Mijn moeder was super streng voor mij en plukte mijn wenkbrauwen niet als een klein meisje. Dus dat was mijn eerste ding. Zelfs als het niet cool was en al mijn vrienden dunne wenkbrauwen hadden en iedereen dacht: 'Je hebt een wenkbrauw van een jongen', dacht ik, 'Nou, eff you, this is my wenkbrauw', en toen werd het cool. Dus ik heb echt geluk gehad. Maar ik raak ze gewoon niet aan. Ik doe echt niets met ze. Ik gebruik zo nu en dan wat voorhoofdgel, Glossier Boy Brow. In [Cameron Post], Verdonkerde ik mijn wenkbrauwen een beetje met tinting.

Ik heb de randen geverfd omdat ik veel meer haar heb dan je kunt zien, omdat ik zo blond ben, dat het soms niet echt uitkomt. Zij zijn dik in de film."

Ga nog niet gewoon: lees vervolgens ons exclusieve interview met Hari Nef.

Fotograaf: Harper Smith; Haar: Gregory Russell; Make-up: Mai Quynh; Stylist: Sissy Sainte-Mariel; Huid: SK11