Ik ging op een sms-detox hoewel ik echt een hekel heb aan het praten aan de telefoon

De manier waarop ik mijn telefoon gebruik voor het eerder beoogde doel - praten - is enigszins verwant aan de archetypische scène in Trein wrak, waarin het personage van Bill Hader Amy Schumer na hun eerste seksuele ontmoeting noemt. "Hij belde me met opzet," zegt ze tegen Vanessa Bayer's personage, die (terecht, in mijn gedachten) antwoordt: "Hang op, hij is duidelijk als ziek of zoiets."

Ik zou willen dat ik zou kunnen beweren dat ik door het rechtstreeks met iemand spreken, weemoedig en nostalgisch wordt, zoals de romantische kwaliteit die een echte krant leest of door een spaarzame romanopbrengst bladert. Maar de realiteit voor mij is precies het tegenovergestelde. Het kan stagneren, te intiem, of uiteindelijk als een verspilling van tijd. Tenzij ik een complex verhaal te vertellen heb of iets speciaals om te bespreken, zijn de beleefdheden en het kleine gesprek voor mij gratis. Het is vergelijkbaar met een vergadering van een uur die gemakkelijk in een e-mail kon worden samengevat.

Ik waardeer concrete zinnen en minder bloemig discours. Wat als een schrijver van beroep ingewikkeld is om toe te geven. Hoewel ik graag geloof dat het spreekt tot mijn voorliefde voor taal. Ik wil tijd hebben om na te denken voordat ik antwoord en ervoor zorgen dat de woorden die ik kies nuttig en weloverwogen zijn.

Ik realiseer me dat, zelfs terwijl ik dit schrijf, op veel manieren dit type denken mijn leeftijd onthult - en de generatie waarmee ik ben opgegroeid. Technologie heeft in sommige opzichten altijd deel uitgemaakt van mijn persoonlijk lexicon. Ik ben niet van de generatie die leerde om op een iPad te vegen voor hun eerste woorden (dat wil zeggen mijn neef), maar ik had op de middelbare school AIM en op de middelbare school een mobiele telefoon. Misschien ben ik nog steeds aan het bijkomen van de tijd dat jongens of bullebakken (ja, het is gebeurd) mijn huis zouden bellen en met mijn vader moesten praten voordat ik de telefoon kon opnemen.

Het is ongemakkelijk.

Als onderdeel van onze Detox-week, zeven dagen gewijd aan het op een redelijke manier loskoppelen (omdat ons leven en onze banen de moderne mens niet volledig kunnen ontkoppelen), heb ik besloten mijn telefonische aandoening kop-voor-bij te snijden sms'en ten gunste van realtime gesprekken via de telefoon. Ze zeggen dat wat je niet doodt je sterker maakt …

De regels:

De parameters zijn eenvoudig: vijf dagen lang moet ik bellen in plaats van tekstberichten maken. Als iemand mij een sms stuurt, moet ik antwoorden met een telefoontje. De enige uitzondering die ik heb besloten te maken, is voor groepschats. Er is geen plausibele manier voor mij om elke persoon afzonderlijk te bellen als onderdeel van een groter gesprek. In plaats daarvan zal ik, als ik iets zinvols te zeggen heb als gevolg van die teksten, de persoon noemen aan wie ik het wil zeggen.

Persoonlijk is dit experiment mijn Everest. Het is zo ver van mijn gebruikelijke gedrag dat ik echt niet weet of ik het kan hacken. Voor familieleden voelt het iets gemakkelijker, aangezien ik gewoonlijk met hen aan de telefoon chat, dus mijn moeder, vader en broer zijn minder zorgen. Mijn vrienden en romantische interesses zijn een ander verhaal. In het digitale tijdperk van dating betekent het opnemen van de telefoon om iemand te bellen op een andere manier iets meer te zeggen dan een tekst beantwoorden of initiëren.

Als zodanig, voor mijn eigen verstand, heb ik besloten dat ik iedereen die ik nodig acht, eerst moet waarschuwen dat dit een experiment is en geen verklaring van * ~ gevoelens * ~. Ik ben tenslotte een millennial in mijn kern.

Het experiment:

Ik begon met wraak. De eerste paar dagen sprak ik voor de lunch met meer vrienden aan de telefoon en liep ik in en uit genoeg vergaderruimtes om een ​​heel leven mee te gaan. Toen besefte ik nog een integraal onderdeel van mijn eerste argument: productiviteit. Het is onmogelijk om mijn dagen door te brengen met het schrijven van verhalen met voldoende competentie en bruikbare waarde als ik voortdurend moet pauzeren en naar elders rennen om een ​​gesprek te voeren. Normaal gesproken zou ik antwoorden met een sms van twee seconden en doorgaan met werken, maar als ik een telefoongesprek volg, krijg ik een tijdrovende complexiteit die ik niet had voorbereid.

Het aantal keren dat ik zei: 'Ik zit op een deadline', met een lichtjes in paniek gehuil over de telefoon, nou ja, veel.

Tegen het midden van de week merkte ik dat ik mensen miste - de oplossing voor mijn vorige probleem leek stil te zijn. Als ik niet kon sms'en en geen tijd had om te bellen, zou ik de communicatie volledig onbeantwoord laten. Dat stimuleerde natuurlijk teksten van mijn vrienden en familie die zich afvroegen waar ik was en of ik in orde was. Ik ben er trots op dat ik om die reden een snelheid aan mijn antwoorden heb gegeven, dus van de start gaan was absoluut niet normaal.

Toen mijn week vol uitgeputte gesprekken ten einde was, had ik een aantal misverstanden. Meestal, in het geval van een meningsverschil, zou ik me comfortabel voelen bij het maken en formuleren van een goede tekst met al mijn gedachten en gevoelens - precies zo uitgewerkt als ik het meen. Maar omdat ik dat niet kon, stuurde ik een reeks berichten die snel en zonder aandacht of reflectie waren. Toen was ik eindelijk dankbaar dat ik aan de telefoon kon springen en de stem en reactie van de ander kon horen. "Nooit door die plakkerige momenten gaan", legt Lori Harder, de auteur van Een stam genaamd Bliss, "alsof je de toon van iemands stem kunt horen terwijl je de moeilijke dingen deelt, is waarom sms'en ons op een armlengte houdt en verkeerd begrijpt.

Praten geeft je een veel hogere kans om problemen op te lossen - je kunt horen hoe iemand zich voelt en je bent bereid om het meer tijd te geven om door te werken naar een oplossing."

De resultaten:

Het was die laatste kwestie die echt de zaken omdraaide voor mij in het geval van dit experiment. Ik voel me het comfortabelst, zoals ik al zei, met de tijd en vrijheid om te plannen wat ik zeg en hoe ik het zeg. Het stelt me ​​in staat kalm en koel af te komen - zowel als los van elkaar en onaangetast. Het ding is, dit type communicatie, terwijl het concreet en direct is, geeft me de mogelijkheid om een ​​versie van mezelf te illustreren die niet altijd accuraat is. Ik ben emotioneel, ik word boos en ik kan gevoelig zijn. Dat kunnen we allemaal. Ik ben geen cyborg die pragmatisme ziet over al het andere.

Maar er is iets aan het opgroeien met een iPhone binnen handbereik waardoor ik deze projectie van mezelf heb kunnen doorstaan ​​- het archetype van de standaard "coole meid" dat misschien is geconstrueerd op basis van ons vermogen om af te zien van de IRL-verbinding voor zorgvuldig geformuleerde sms-berichten en opzettelijk geselecteerde emoji.

"We gebruiken een andere taal dan tekst", zegt Harder. Volgens haar, door te sms'en tijdens onaangenaam ogende gesprekken, verwijderen we de context waarmee we moesten oefenen in het bewegen door 'vreemdheid' en zenuwen. Nu zijn die spieren verwaarloosd. "Als we dezelfde uitdrukkingen via de telefoon kunnen leren zien als bij tekst, zullen de dingen comfortabeler aanvoelen." Het niet weten wat te zeggen, niet charmant genoeg voelen, of iemand teleur willen stellen, of zelfs mijn terughoudendheid bij het onthullen van hoe ik me echt voel, heeft mijn afkeer van praten aan de telefoon vergroot.

Misschien is het meer angst dan wat dan ook.

Op het einde ben ik beter af om tot dit besef te komen. Ik ben absoluut niet de eerste persoon die de problematische aard van het opbouwen van jezelf als de coole girl-Gillian Flynn's 2012-roman intellectualiseert, Verdwenen meisje, hetzelfde beroep uitoefenden. Dan waren er daarna nog duizenden denkstuken, die het coole meisje van deze generatie vergeleken met het manische pixie-droommeisje uit de afgelopen jaren - het idee dat de zin "je bent niet zoals andere meisjes" een compliment zou moeten zijn. Alsof je me van andere vrouwen moet verwijderen om mijn gedrag geldig te laten lijken.

Het is de eerste keer dat ik me realiseer dat ik mijn sms-berichten gebruikte als een manier om mezelf in die mal te modelleren, waarbij ik de dingen die me menselijk maken wegkaap.

Ik denk dat sms-berichten een plaats hebben in onze wereld, waardoor snelle, eenvoudige communicatie mogelijk is wanneer een telefoongesprek frivolere tijd in beslag neemt. Het opent mogelijkheden om mensen te leren kennen die je anders niet zou bellen. Maar het is belangrijk om de beperkingen te herkennen die het ook kweekt. In dit geval mijn vermogen om echte emotie uit te drukken zonder angst voor afwijzing. Dus ik geef mezelf meer mogelijkheden om meer te bellen als ik het gevoel heb dat ik mezelf weer zo afsluit. En als dat mij ongeschoold maakt, zo zij het.