Ik ging naar een trendy L.A.-bar zonder make-up te dragen en heb nu wat gedachten

Als het gaat om mijn make-uproutine, laten we maar zeggen dat ik een alles-of-niets-benadering heb. Ik heb de minimale makeup-look nooit onder de knie (hoewel ik iemand ben die in de schoonheidsindustrie werkt, ik realiseer me dat dat nogal absurd is), en op een bepaalde dag (meestal zaterdag en zondag), vind je me volkomen onbeschoft: onder de ogen cirkels, sproeten en de onvermijdelijke vlek op volledig, niet-authentiek display.

Omgekeerd, van maandag tot en met vrijdag (en een zeldzame zaterdagavond), ben ik volledig verzonnen: foundation, blos, highlight en ongeveer vier lagen mascara - niets minder dan de hele kater. Het is een gecompliceerde relatie die we hebben, make-up en ik. En terwijl ik me helemaal mezelf voel wanneer ik make-upvrij ga, voel ik me ook 100% in vrede met mijn lagen foundation en lippenstift. Interessant dus hoe ik worstelt met het tussenin.

Misschien is het vervormd, maar zonder make-up, heb ik het gevoel dat ik de wereld kan in verdwijnen zonder dat iemand mijn uiterlijk probeert te beoordelen. In mijn (weliswaar geharde) ogen, wie geeft om het meisje met cirkels onder haar ogen en een pukkel die over de boerenmarkt slentert of weg typt bij Starbucks? Als ik het niet probeer, hoe voel ik me afgewezen?

Maddening zoals het is, in mijn gedachten, is het alsof ik zeg oom, die zich willens en wetens terugtrekt uit de race om als mooi, begeerlijk en moeiteloos samengevoegd te worden - een moordende competitie die de vrouwelijke soort achtervolgt. (Eén punt voor oogcontact, twee punten voor conversatie, bulls-eye als u hun nummer of de belofte van een datum krijgt.) Het lijkt bijna alsof ik er niet uitzie (d.w.z. dat ik geen steek make-up op heb), het kan me eigenlijk niets schelen. En het is op dagen als deze dat ik me lichter, gelukkiger en beduidend spontaner voel.

Make-upvrij, ik ben niet gekwetst of verrast als de schattige kerel in de supermarkt me geen zij-oog geeft of mijn mening vraagt ​​over twee verschillende pindakaasjes. Maar als ik volledig ben verzonnen, kan ik niet liegen, zou ik teleurgesteld zijn en het gevoel hebben alsof mijn uiterlijk mij op de een of andere manier in de steek heeft gelaten: het ontkennen van eerder beveiligde punten op mijn schoonheidsscorecard.

Nu realiseer ik me volledig dat dit een kromgetrokken, verwrongen en minder-dan-gemachtigde denkwijze is. En zo vaak als ik zou willen, zou ik hier kunnen zitten en zeggen dat het me niet kan schelen wat nieuwe vrienden, collega's en zwijgzame jongens in de sportschool van mijn uiterlijk vinden, ik kan het niet. Ik ben volledig bereid om mijn collectie concealers en bronzers te negeren voor boodschappen, uitstapjes naar de koffieshop, vakanties naar mijn familie en een weekendrun. Maar zodra ik me in een situatie begeef waar iets op het spel staat - een mogelijk romantisch verband of de voortgang van een nieuwe vriendschap - streef ik naar een oppervlakkige schil van bescherming.

Wat meer is, ik weet dat ik niet alleen ben. Van het vertellen van gesprekken die ik heb gehad met collega's, vrienden en familie door de jaren heen, is er een unaniem, klinkend gevoel van druk - en zelfs een zekere mate van angst. Aan de ene kant is er een gevoel dat door ons te conformeren aan deze geïdealiseerde normen van schoonheid en verwachtingen (dwz volledig verzonnen worden voor iets dat objectief alledaags is als een avondje uit), verraden we op een of andere manier ons recht als vrouw om te doen, zeg, kleed je aan en draag of draag geen make-up op welke manier we maar willen.

Maar loskomen van die verwachtingen kan aanvoelen als een frustrerend spelletje tanden trekken. Het is niet eenvoudig om een ​​veiligheidsdeken te schudden waarop u bent gaan vertrouwen, ondanks het potentieel van ontvlambaarheid. Ik probeer zo goed mogelijk een compromis te sluiten: een leuke avond uit met vrienden in combinatie met de inherente vrijheid die moeiteloos ontstaat als ik me geen zorgen maak over lippenstift op mijn tanden of concealer in mijn plooien. Het is echter tot mijn verdediging niet altijd zo geweest.

Afgezien van danswedstrijden en recitals, op de middelbare school, droeg ik niet veel of geen make-up. En het is voldoende om te zeggen dat jongens nooit in beeld waren (ondanks de vele andere ontluikende relaties tussen middelbare scholen). Dus toen ik naar de middelbare school ging, make-up begon te dragen en aandacht begon te krijgen van het voetbalteam, werd de connectie berekend als een wiskundige vergelijking: make-up leidde tot aandacht, wat toen gelijkstelde aan een groter gevoel van eigenwaarde. Hoe onduidelijk het ook lijkt, ik zat op de middelbare school en was ongelooflijk beïnvloedbaar.

Wat verontrustend is, is dat deze eerste realisatie uit 2008 nog steeds zo diep geworteld is deze jaren later. Laten we het een les noemen.

Daarna, na jarenlange kleding om indruk te maken en urenlang mijn haar en make-up voor te prepareren tot in de perfectie op de middelbare school, Ik benaderde de universiteit in een nieuw licht: geen make-up. Ik droeg het nauwelijks in een poging om een ​​nieuwe zorgeloze collegeversie van mezelf te omarmen. Het duurde ongeveer een semester en na het ontvangen van een aantal niet-zo-leuke reacties van een ex via sociale media, heb ik mijn manier van werken veranderd. Het tweede semester was ik terug naar mijn verzonnen zelf, en ik had een toevloed van datums en mannelijke interesse om te laten zien - les twee.

Hoewel ik hou van de vrijheid die ik voel met een gezicht zonder make-up, wanneer ik me in sociale situaties begeef, ben ik niet bereid mijzelf aan de gevoelens van afwijzing te onderwerpen Ik heb geleerd om na verloop van tijd met een blote gezicht te associëren. Anderzijds, de afhankelijkheid van make-up voelt enigszins verstikkend. En dus, geïnspireerd om mezelf uit te dagen, besloot ik om met een volledig blote gezicht naar een drankje te gaan. Ja, ik realiseer me dat sommige mensen dit de hele tijd doen, maar voor mij was het een intimiderende eerste stap.

Tot mijn verbazing was het echter oneindig minder pijnlijk dan ik aanvankelijk had verwacht. Een nieuwe werkvriend en ik kozen een plek in Santa Monica die altijd druk is, ongeacht de dag van de week (we kozen voor dinsdag). Het heeft een eeuwige sfeer op vrijdagavond. Dus toen ik mijn EOD-deadlines inpakte, begon ik langzaam aan mijn mentale voorbereiding. Ik had mijn normale make-up die dag op mijn werk gedragen en toen ik naar de badkamer ging om alles af te vegen, begonnen de reflexieve twijfels en zorgen langzaamaan een weg naar binnen te kruipen.

Niet alleen zou ik met blote gezichten naar een locale gaan die samenwerkt met LA's mooiste (uitgerust in vloeiende verlengstukken, bandagejurken en hakken, zonder twijfel), maar zelfs mijn vriend (hallo, Kaitlyn!) Had me nog nooit gezien zonder een volledig verzonnen gezicht. Ja, ik ben me ervan bewust dat ik nog steeds dezelfde persoon ben, of ik nu foundation draag of niet, en hoewel ik het diep van binnen wel zou weten, zou het haar niets kunnen schelen (omdat ze geweldig is), zoals zoveel vrouwen die ik ken, Ik heb 10-plus jaar achter-de-rug opmerkingen, onzekerheden, enzovoort om mee te kampen.

Kortom, ik voelde me kwetsbaar zonder precies te kunnen verwoorden waar ik zo bang voor was.

Toen we echter aankwamen en de avond aanbrak, besefte ik dat ik me verrassend comfortabel voelde. Sterker nog, ik kon me niet herinneren de laatste keer dat ik weg was geweest en voelde zo ongelooflijk gewichtloos. Aanvankelijk voelde ik me (faciaal) ondergeschaafd, enigszins onzeker en zelfs een beetje beschaamd, maar geleidelijk begon een verbazingwekkende sensatie te ontstaan ​​toen ik me realiseerde dat Kaitlyn nog steeds lachte om mijn grappen (zegene haar), en ik voelde me zelfs op mijn gemak omringd door mijn mededrinkers en diners.

Ik hoefde me geen zorgen te maken over aanpassingen aan het midden van de maaltijd, een vlekkerig lipje na tequila-shot (niet iets dat ik gewoonlijk op een dinsdagavond zou adviseren), of zelfs kroeshaar (ik had mijn haar in een eenvoudige topknoop geslagen).) Opgelucht en opgefrist, ging ik die avond naar huis met een vol, gelukkig gevoel van voldoening. Nee, er gebeurde niets wereldschokkends, maar ik nam wel een kleine stap in een gezonde, gezonde richting.

Ik ben nog steeds van plan om make-up te dragen wanneer ik uitga, maar nu voelt het niet als een alles of niets noodzaak. Hoewel ik eerder een sociale uitnodiging had afgewezen als ik niet op de hoogte was van de voorbereiding zelf, kan ik dit experiment nu gebruiken als een hulpmiddel in mijn steeds groter wordende repertoire.

Het doel: minder momenten van zorgen maken en onzekerheid verdrijven, en meer momenten van ongegeneerde vrijheid. Ik ben dol op make-up (het is tenslotte een deel van mijn levensonderhoud), maar of ik het nu draag, moet beslist niet uitmaken hoe belangrijk of waardevol ik me voel als persoon. Een werk in uitvoering? Kan zijn. Maar dat kan ik accepteren.