Ik woonde een maand lang als een Italiaans meisje: hier is hoe mijn Wellness-routine is veranderd

In de zomer van 2007 bracht ik mijn avonden door met het verslinden van het boek dat elke andere roodbloedige Amerikaanse vrouw ook aan het lezen was: Eet bid heb lief. Naar aanleiding van Elizabeth Gilbert's opwindende post-scheiding avonturen in Italië plantte een klein zaadje in mijn tienerbrein dat ik op een dag ook zou gaan leven in Milaan of Rome of ergens, eet alle pasta mijn buik kon verwerken en dan, ik weet het niet, misschien verliefd worden op een leuke Italiaanse jongen à la Paolo in De Lizzie McGuire-film. Ik was 15 in 2007 toen ik die dromen had: ik nam Italiaanse lessen op school, werd absoluut verliefd op de taal, en gefantaseerd over de dag dat ik als een nomade zou worden en zou ontsnappen naar het land van grote wijn, kaas, kunst en begeerte.

In de tien jaar die volgden, leidde mijn leven me echter in een richting die niet echt geschikt was om alles te laten vallen en naar Italië te verhuizen. Ik ging een serieuze romantische relatie aan toen ik 18 was, waardoor ik naar Los Angeles verhuisde. Ik heb een fulltime baan en twee katten. Ik ging veganistisch (niet erg pizzavriendelijk). En lange tijd leek alles gewoon geregeld. Stijf. Secure. Die stagnerende houding voedde zich ook in elke hoek van mijn levensstijl, van mijn oefeningsroutine (Pilates twee tot drie keer per week) naar mijn dieet (strikt op planten gebaseerd) naar mijn algemene emotionele toestand (inhoud, maar afgesloten).

Maar toen, in augustus vorig jaar, draaide alles op zijn kop. Het begon allemaal toen ik de kans van mijn leven kreeg om zes maanden vrijaf te nemen van mijn baan bij Byrdie om een ​​boek te schrijven. Toen, een paar maanden later, mijn vriend van meer dan zeven jaar en scheidde ik van wegen. Deze twee opeenvolgende levensgebeurtenissen stonden naast elkaar op een hoge hoogte met een peilloze laag, maar ze hadden iets belangrijks gemeen: ze betekenden dat mijn leven nu volledig onbelast was. Zonder een kantoorbaan of een relatie die me bond aan L.A.,Ik kon nu overal gaan waar ik wilde. En de 15-jarige inwoner van mij wist precies waar: Italia.

Dus boekte ik een ticket naar Milaan en een Airbnb in San Marino (een kleine, prachtige microstaat in het noorden van Midden-Italië met glooiende groene heuvels en een charmant middeleeuws stadscentrum) waar ik de hele maand januari zou verblijven. Ik wist toen, en ik waardeer het nu nog steeds, dat bijna niemand de kans krijgt om hun normale leven te laten vallen en op zo'n epische reis te gaan. Zo Ik besloot om er het beste van te maken - om mijn repetitieve levensstijl, geordende routines en stijve instelling achter me te laten en me open te stellen voor avontuur.

En weet je wat? Wonderbaarlijk genoeg deed ik dat. En tegen de tijd dat ik terugkwam uit San Marino, had ik een schat aan perspectief gekregen over hoe ik voor mijn lichaam en geest zorgde. Wat voedsel, fitness en geestelijke gezondheid betreft, wreef Italië mij enorm af. Hier deel ik vijf van de onschatbare Italiaanse wellnesslessen die ik naar de Verenigde Staten bracht.

1. Geen mobiele telefoonservice hebben is echt goed voor de ziel

Je beseft nooit hoeveel je op je telefoon leunt als een sociale kruk tot je naar een plaats gaat zonder mobiele service. (Ik heb eens een cognitieve neurowetenschapper me laten weten dat 74% van de Amerikaanse volwassenen tussen de 18 en 24 naar hun telefoon grijpt, de seconde dat ze 's morgens hun ogen openen.)

Maar ik hield mijn telefoon in de vliegtuigmodus gedurende mijn hele maand in Italië om internationale kosten te vermijden, wat betekende dat waar ik geen wifi had (tijdens mijn lange wandelingen naar de stad, treinritten van stad naar stad, in sommige restaurants), Ik moest iets anders vinden om te doen, zoals naar muziek luisteren, in mijn reisdagboek schrijven, lezen of gewoon dagdromen. Door mijn telefoon in de vliegtuigmodus te zetten, kon ik niet alleen contact maken met mijn eigen gedachten (ik heb veel emotionele onrust op die lange wandelingen uitgezocht), maar het heeft me ook geopend voor nieuwe mensen: Iemand die niet over zijn telefoon gebogen zit, is zoveel gemakkelijker om mee te praten dan iemand die dat wel is.

Ik heb die maand tientallen leuke Italianen ontmoet, vriendschappen gesloten waarvan ik hoop dat het heel lang zal duren, en dat is iets waarvan ik denk dat het niet zou zijn gebeurd als ik mijn telefoon op de normale manier zou gebruiken.

2. Een beetje cafeïne elke ochtend en een beetje rode wijn elke nacht kan echt een goede zaak zijn

De Amerikaanse houding ten opzichte van "slechte" substanties zoals koffie en alcohol is zo angstig, het is geen wonder dat cafeïne de grootste verslaving van ons land is en dat één op de 13 volwassenen hier last heeft van alcoholisme. Voordat ik naar Italië reisde, had ik zoveel willekeurige, paranoïde regels over cafeïne en drank: alleen cafeïnevrije koffie, nooit zoetstof, drink alleen alcohol op dagen met een "r" erin, geen sterke drank op weekdagen, enz.

In Italië is een "koffie" echter wat we een espresso zouden noemen - een klein shot van de zwarte dingen, in tegenstelling tot de triple, venti, soja, no-foam lattes die je zou kunnen krijgen bij een Amerikaanse Starbucks, die echt aanbieden genoeg cafeïne om een ​​gezin van zes te voeden. En wijn is iets dat je met zorg selecteert en met eten drinkt - het is een onderdeel van de maaltijd. Een deel van de cultuur. Ik dronk elke ochtend een cappuccino en twee glazen rode wijn per nacht in Italië, en ik voelde me nooit een beetje gekwetst, te dronken of een kater.

De moderatie kwam vanzelf, en het voelde zo gezond en bevrijdend om die tirannieke regels los te laten.

3. Een pauze nemen van je rigide dieet betekent niet dat je voor altijd hebt opgegeven

Ik maakte een verandering in mijn dieet in Italië waarvan ik nooit dacht dat ik het zou maken: ik begon zuivel te eten. Na twee jaar van militante veganisme, het prediken van het kwaad van de Amerikaanse zuivelindustrie, Italië gaf me de kans om precies te herevalueren waarom ik eet zoals ik. Voor de hele maand, als een experiment, heb ik mezelf alle kaas, boterachtige gebakjes en melkachtige cappuccino toegestaan ​​die mijn hart begeerde (bijna elke dag liep ik langs de melkkoeien van San Marino die deze producten leverden en groette hen voor hun diensten).

Mijn rendez-vous met zuivel voelde als een onderbreking van een relatie om zeker te weten dat het echt goed was. Toen ik terugkwam uit Italië, was mijn romantische relatie misschien niet nieuw leven ingeblazen, maar mijn veganisme wel. En controversieel als mijn experiment klinkt voor de veganistische gemeenschap, wat het mij heeft geleerd, is dat je kunt afwijken van je dieet- en fitnessroutines zonder voor eens en voor altijd "uit de wagen te vallen", om zo te zeggen. Het is niet zo zwart of wit. Soms kan een kleine pauze je wellness-gewoonten zelfs nog sterker maken en je herinneren aan de onderliggende intentie.

4. Elke dag schriftelijk je dankbaarheid documenteren, zal die dankbaarheid alleen maar versterken

Een deel van mezelf openstellen voor nieuwe ervaringen betekende dat ik ze elke dag schriftelijk op nam, dus bracht ik een reisdagboek mee naar San Marino. Tegen het einde van de maand had ik 75 pagina's met notities, krabbels, lijsten, verhalen en herinneringen aan mijn ervaringen daar opgevuld. Telkens wanneer ik met mijn pen en papier ging zitten, heb ik ervoor gezorgd dat ik uitdrukkelijk schriftelijk vermeldde hoe surrealistisch en mooi zelfs de kleinste details van mijn dag waren (een prachtige zonsondergang, een perfecte croissant, een aangename interactie met een winkeleigenaar) en hoe gelukkig voelde ik dat ik hen had mogen ervaren.

Tegen de tijd dat ik klaar was met schrijven, voelde ik me nog meer vervuld van dankbaarheid, wat een heel goed gevoel is om je de hele dag bij je te hebben.

5. Op het moment dat je je openstelt voor geluk, zul je blije mensen aantrekken

Cheesy, ja, maar hey, we praten tenslotte over Italië. Waar ik van hou en waar ik zo in geïnteresseerd ben in Italiaanse mensen, is dat ze zo openhartig zijn - Italianen dragen hun passie, vreugde en verdriet over het algemeen op hun mouw. Daarentegen vind ik dat Amerikanen vaak gierig zijn met hun emoties, vooral vreugde, alsof het koeler is om afgemat of gepolijst te lijken dan om te verliefd op het leven te lijken. Maar in Italië, Ik maakte er een punt van om elke situatie vanuit een plaats van openheid te benaderen en mezelf toe te staan ​​om geluk te voelen en uit te drukken op het moment dat ik het voelde. Dat betekende dat als ik alleen in een café zat, mijn lichaamstaal lang en alert was, in plaats van afgesloten en gebogen over een boek of mijn telefoon.

Toen ik een winkel binnenstapte, begon ik gesprekken met de eigenaren. En toen mensen me over mijzelf vroegen, voedde ik hen geen praatje: ik vertelde hen mijn waargebeurde verhaal. Door deze kleine veranderingen kon ik zoveel diepe connecties leggen met mensen die ik in San Marino heb ontmoet - zo diep zelfs dat ik van plan ben om in de lente terug te keren. En in de tussentijd blijft er een beetje Italië in me achter. Hopelijk voor het leven.

Openingsbeelden: Stocksy / Nataša Mandić, Amanda Montell, Katie Neuhof