Mijn liefdesverhaal: Charlotte Tilbury Matte Revolution Lipstick

Schoonheidsprofessionals staan ​​er niet bepaald bekend als loyaal voor het merk. Sterker nog, slechts weinigen kunnen meer dan één product noemen waar ze al meer dan een paar maanden een monogyne relatie mee hebben. Het is niet dat we van nature wispelturig zijn. Het is alleen zo dat tegen de tijd dat we de bodem van onze must-have jar van nachtcreme bereiken, er een nieuwe is waar we zeker verliefd op zullen worden als we op ons wachten. (Het leven is ruig, we weten het.) We vertellen je dit alleen om het belang te benadrukken van de producten die het wel halen in onze reguliere rotatie - degenen die niet worden vervangen door de nieuwste en beste, onze enige echte (schoonheid) houdt van. In februari delen we al onze liefdesverhalen over producten. Genieten!

Vraag een vrouw haar favoriete lipsticks te delen, en een dromerige blik kruist haar gezicht, zoals dat van iemand die opeens verloren, vroegere liefdes herinnert. Er is misschien geen product dat zo emotioneel geladen is of in staat is om een ​​gezicht te transformeren. Lipstick is voor mij altijd mijn eerste productliefde geweest - degene waar ik bij het eerste trekje wanhopig op viel, en degene die me echt enthousiast maakte over het dragen van make-up (ik probeer de ongelukkige blauwe eyelinerfase te doorlopen tijdens mijn formatieve vroege tienerjaren - de bril deed ook weinig om te helpen).

Ik zou door de gangpaden van mijn lokale Rite Aid snuffelen, urenlang naar de kleine kogels staren, voor- en nadelen afwegen, ze tegen mijn gezicht houden en proberen te zien of ze zouden werken met mijn (door acne aangetaste) huidskleur. Ik gaf toen de voorkeur aan rood. Net als Dita Von Teese vond ik een kracht in het toepassen van de grimmige, opvallende tint - het was het make-up-equivalent van het aantrekken van een slinky slip-jurkje. "Kijk me aan!" Leek het te zeggen. "Ik ben zelfverzekerd en sterk en iemand die je wilt kennen."

Noem het volwassenheid, of ervaring, of één te veel waardeloze foto's waar de rode lippenstift die ik trots droeg eenvoudigweg als opzichtig werd vertaald, maar tegenwoordig vallen mijn voorkeuren voor lippenstiften ver aan de andere kant van het spectrum. Ik trek naar zachte pink-naakten, of diepe bessen, of de zeer occasionele diepe wijn - nooit een echte rode of zelfs maar iets dat op rood lijkt. Vooral schaduwen op het 'steenrode' gebied zijn niet van mij, hoewel ik het niet houd tegenover degenen die van hen houden. Smaak in lippenstift, zoals smaak bij mannen, varieert en geen is beter dan een andere (hoewel Benedict Cumberbatch gewoon zoveel meer is boeiend dan Channing Tatum, vind je niet?).

Dat is waarom mijn liefdesverhaal met Charlotte Tilbury's Matte Revolution Lipstick ($ 32) in Bond Girl is zo onverwacht. De tint is moeilijk te beschrijven. Toen ik voor het eerst de kogel doorboorde, dacht ik dat het gewoon een schaduw van Bordeaux was om toe te voegen aan mijn steeds groeiende verzameling; iets glimmend om naast mijn gewaardeerde Marc Jacobs Lip Crème ($ 30) in Blow te nestelen; iets om te gebruiken in een opwelling, maar geen schat; iets om te vergeten. De enige reden dat ik het zelfs een kans gaf was vanwege het merk-Charlotte, make-upgodin dat ze is, maakt een aantal van de beste lippenstiften ter wereld, zowel in formule als in kleurselectie.

De eerste keer dat ik de lipstick gebruikte, was ik me niet eens bewust van de schaduw. Wanneer je één ding over iets of iemand veronderstelt, is het moeilijk om je ogen te openen voor de realiteit, vooral als deze verschilt van je oorspronkelijke indruk. Ik dacht dat ik een diepe wijn tint toepaste, dus ik zag een diepe wijntint toen ik in de spiegel keek. Pas later op de dag - en ja, ik geef verschillende complimenten van collega's later - gaf ik mezelf een nieuwe blik. De schaduw op mijn lippen had, tot mijn lichte afschuw, duidelijk bruin ondertonen.

En zelfs niet op een Kylie Jenner-manier - nee, dit was geen op bruin gebaseerd naakt, maar eerder een bruin-gebaseerd rood. De kleur van mijn nachtmerries. En toch leek iets van de tint zich recht in mijn gezicht te nestelen, als een onaangekondigde gast die zich thuis voelde - en eruit zag alsof het er al jaren was. De bruinrode tint heeft me niet uitgespoeld of laat me eruitzien als een J.Lo-toegewijde uit de jaren '90; "Felle" was het laatste woord dat in me opkwam. De lippenstiftschaduw had zachte, nauwelijks waarneembare paarse ondertonen waardoor het de perfecte aanvulling was op mijn gele huidskleur.

De schaduw schreeuwde niet: "Kijk naar mij!" Maar leek eerder de diepte van de kleur in mijn natuurlijke lipkleur naar voren te brengen. De afwerking zelf is zijn eigen liefdesbrief waardig, maar ik zal proberen het kort te houden. In tegenstelling tot andere matte lippenstiften, is het glad als zijde en laat het een zachte, fluwelen afwerking achter. Nooit drogend of schilferend, het voelt een beetje alsof je je lippen in een dunne kasjmiersjaal omdoet; een die je zonder een spiegel kunt toepassen - ja, echt - als je de deur uit rent.

Daarna waren mijn hernieuwde liefde en ik onafscheidelijk. Ik droeg het overdag, haastte het vlug voor vergaderingen en gooide het in mijn tas voor een avondje uit (vaak wetende dat te volle tequila-foto's later zouden worden betrokken). Het overschaduwde nooit de rest van mijn make-up, of trok overdreven aandacht zoals zijn paars-hued tegenhangers. Integendeel, het bleef gestaag betrouwbaar en complementeerde elke make-up (of gebrek daaraan) waarmee het gepaard was, waardoor ik er alleen maar meer van hield.

Dus nu sta ik trots bij mijn Bond Girlterwijl ik mijn voormalige roodbruine lipstickfobieën opzij gooide. Ik ben op de meest onverwachte liefde gestuit en niets - zelfs niet het meest aanlokkelijke perzik-gebaseerde naakt, of zijdezachte, verleidelijke bes - zal ons uit elkaar trekken. Voor nu.

Wat is jouw liefdesverhaal voor lippenstift? Vertel mij hieronder! Klik dan hier om nog een Byrdie-editor liefdesverhaal te lezen!