Ik heb verschillende kleuren voor een week versleten - dit is wat er is gebeurd

Blauw

Ik heb deze diepblauwe lenzen op een vrijdag voor het eerst geprobeerd, met een publiek van mede-Byrdie-redacteuren. Ik werd meteen getroffen door de manier waarop de contacten een ring van mijn natuurlijke kleur toelieten om door de pupil heen te schijnen, en ik geliefde het contrast tussen de donkere aqua en mijn gegeven bruinachtig groen - het was opvallend maar op een of andere manier nog steeds erg geloofwaardig.

Ik maakte geen grapje toen ik zei dat het veranderen van je oogkleur een vreemd transformerende ervaring is. Ik verinnerlijkte het escapisme en begon me meteen te voelen als ikzelf - dat is niet onhandig, zelfs een beetje zwoel. "Ik wil deze vanavond dragen en kijken wat er gebeurt," mijleerde ik hardop. "Ze zijn geweldig, maar ben je van plan om naar een bar met heel felle verlichting te gaan?" Schoot een collega terug. Touché.

Sterling grijs

Ik ben van mijn natuurlijke oogkleur gaan houden, maar mijn innerlijke 12-jarige - degene die lichte ogen wilde hebben zo slecht - was opgewonden om dit grijsblauwe paar uit te proberen. En ja hoor, ik voelde me een heel ander persoon nadat ik ze had uitgegooid, alsof ik een kamer kon bevelen en intimideren met alleen een stalen blik.

Maar toen maakte het vertrouwen plaats voor verontwaardiging toen ik me herinnerde dat er een zeer vergelijkbare oogkleur in mijn familie zit. Hoe ben ik zo verstrikt geraakt door mijn eigen DNA? Ik sms'te een selfie naar mijn jongere broer, die gezegend was met de van nature grijsblauwe irissen. "Het is genetisch oneerlijk dat je met deze ogen bent geboren en ik niet," zei ik. "We kunnen niet allemaal perfect zijn," antwoordde hij. (Oh, het voorrecht.)

Desalniettemin waren ze ook de eenduidige favoriet onder mijn collega's en vrienden, zowel vanwege hun dramatische uiterlijk als vanwege de voor de hand liggende branie die me leek te grijpen terwijl ik ze droeg. "Je bent gevoel die, "zei een vriend tijdens een drankje. Ik was … totdat ik dat niet was. Hoe leuk ze ook waren om te dragen in het gezelschap van zowel zij die wisten van mijn experiment van een week en volkomen vreemden die het verschil niet wisten, er waren momenten - vooral tijdens alledaagse activiteiten zoals boodschappen doen en graaien. koffie - toen ik een gevoel van zelfbewustzijn voelde, alsof ik zo overduidelijk dress-up speelde.

Het feit dat ik er zo anders uit zag terwijl ik de meest alledaagse boodschappen deed, zat gewoon niet goed bij me om een ​​of andere reden.

Edelsteen groen

Ik was amper in een vergadering gaan zitten toen de naast me zittende collega aandachtig in mijn ogen keek. "Eh, hoe gaat het?" Zei ik met een bevroren glimlach. "Ik probeer alleen maar te zien welke kleur je vandaag draagt," zei ze. Ah. Ik was eigenlijk vergeten dat ik de contacten had om mee te beginnen - een gemeenschappelijk thema tijdens mijn dagen met het groene paar, maar helemaal geen ongelukkige. Omdat ze zo veel op mijn natuurlijke kleur lijken, was het effect subtiel maar vleiend, niet zoals de Acuvue Define-lenzen die ik in het verleden heb geprobeerd.

En zo wild (en vooral leuk) als het was om die heel verschillende blauwtinten uit te proberen, voelde ik me uiteindelijk het meest comfortabel en zelfverzekerd met de groene contacten. Het blijkt dat hoewel ik zeker kan genieten van de fantasie om iemand anders te channelen, ik uiteindelijk liever alleen mezelf speel.

Welke tint is jouw favoriet? Zou je ooit kleurcontacten uitproberen? Geluid uit hieronder.