Hoe make-up mij helpt omgaan met mijn chronische ziekte

Omdat ik leef met relapsing-remitting multiple sclerosis (een neurologische aandoening waarbij het zenuwstelsel zichzelf aanvalt, resulterend in een gebrek aan sensatie en mobiliteit, vermoeidheid en dagelijkse zenuwpijn), geeft mijn bleekheid me vaak weg. Als ik in de spiegel kijk en een bleek en vlekkerig gezicht, bloeddoorlopen ogen en ballonachtige zakken zie, voel ik me slechter dan toen ik wakker werd.

Op de een of andere manier is de fysieke manifestatie van mijn ziekte (waarvan ik eind 2013 de diagnose kreeg en die woorden als "degeneratief" en "ongeneeslijk" bevat) meer een herinnering dat ik ziek ben dan hoe ik me eigenlijk voel. Niet dat ik het ooit vergeet. Maar de zwakke en ziekelijke weerspiegeling in de spiegel is de manier waarop mijn lichaam me eraan herinnert dat mijn ziekte mij heeft, dat het mij altijd zal hebben en dat ik er niets aan kan doen. Terwijl disease-modifying drugs vaak worden voorgeschreven voordat MS vordert, kunnen ze de schade die al is gedaan niet ongedaan maken.

Om zenuwpijn en angst te beheersen, worden pijnstillers en antidepressiva regelmatig gesuggereerd - maar wanneer al het andere faalt, is er één behandeling, hoewel niet voorgeschreven door een arts, die mijn redder blijft.

Je hebt geen idee hoe essentieel glitters zijn als je op een ziekenhuisdruppel zit en de klok telt tot het tijd is om een ​​taxi naar huis te bellen.

Voor sommigen zijn make-upvrije selfies een daad van bevrijding, een kans om de wereld van dichtbij en persoonlijk te laten zien. Maar zonder make-up, heb je geen zin als je ziek bent. Met een aandoening als MS is elke dag een make-upvrije selfie, een ongefilterde confrontatie met je reflectie en de teleurstelling dat je nooit beter wordt. Natuurlijk kan er op een dag een wondermiddel zijn, maar voor nu is dit tenminste mijn realiteit en het tonen van mijn blote gezicht op sociale media is geen daad van kracht zoals het is voor gezonde mensen.

Het is onwaarschijnlijk dat de zonovergoten gloed op de meeste foto's pronkt met de #nomakeup-hashtag. In plaats daarvan zal de mijne alleen maar medelijden uiten in het opmerkingengedeelte: "Je bent zo dapper" of "Ik zou niet zoveel kracht hebben als ik jou was".

In plaats van make-up remover en gewaagde proclamaties van natuurlijke huid, kies ik make-up. In feite gebruiken mensen met chronische ziekten decennialang cosmetica om zichzelf en de wereld om hen heen eraan te herinneren dat ze dezelfde persoon zijn als voor de diagnose. Zoals een schrijver tegen Bustle zei: "Het toevoegen van kleur, diepte en vertrouwen aan mijn gezicht zorgt voor een beetje meer macht over hoe ik mezelf fysiek aan de wereld presenteer."

Voor mij stelt make-up nooit teleur. Er is altijd meer, een ontelbaar aantal manieren om het te gebruiken om iets moois te produceren, zoals een emotionele aflevering van Extreme Makeover thuis editie voor je gezicht.

Ik draag geen make-up elke dag, maar op mijn slechtste dagen, is een kleine oogschaduw genoeg om mijn gemoedstoestand te verbeteren. Ik heb meer Kylie Cosmetics besteld dan een persoon zou moeten doen, en hoewel het aanbrengen van lip liner een vaardigheid is die ik nog steeds beheers (ik ben 34), laten de kleuren mijn gezicht levendig aanvoelen. Toen ik Lipkits begon te bestellen, had ik nog nooit eerder lipstick gedragen. Ik wist niet zeker hoe het bleef zitten, vegen niet in kreuken, op vaatwerk, tussen tanden. Maar nu merk ik dat ik oefen zoals ik Picasso ben. Make-up geeft me iets om op te focussen, de kans om mijn eigen zelfportret te worden en iets beters te creëren dan wat er was om mee te beginnen.

(Hopelijk.)

Een volledig gezicht van make-up is mijn moodboard, mijn manier om te communiceren wie ik wil zijn, wie ik ben, afgezien van de ziekte.

Het gaat niet om verbergen wie ik ben. Ik geef niet eens om foundation - het is de sprankeling die ik zoek. Je hebt geen idee hoe essentieel glitters zijn als je op een ziekenhuisdruppel zit en de klok telt tot het tijd is om een ​​taxi naar huis te bellen. Shimmer buigt af, leidt af. Een zieke is slechts een herinnering dat de sterfelijkheid even onvermijdelijk is als Sex and the City 3, maar iedereen houdt tot op zekere hoogte van mooie dingen.

Iedereen die suggereert dat het gebruik van make-up op deze manier oppervlakkig is, weet niet hoe chronische ziekte aanvoelt. Blushers en markeerstiften zijn de outfits die mijn gezicht draagt ​​wanneer het gebrek aan vertrouwen heeft en een beetje normaal wil zijn. Op dagen dat je het huis verlaat, voel je je onmogelijk omdat mijn huid tintelt alsof het wordt overspoeld door kleine insecten, make-up doet me heroverwegen. Wanneer mijn energie lager is dan lekkende batterijen, is eyeliner een grote "fuck" voor de rest van mijn lichaam. Zodra concealer de rode vlekken, krassen, vlekken en zakken onder de ogen heeft verborgen, diep als graven, worden mijn hersens bedrogen door te denken dat ik weer ok ben.

Make-up is voor mij zowel een hobby als mijn medicijn. Het is mijn kans om uit te drukken wie ik ben, afgezien van ziekte. Iedereen ziet MS voordat ze me zien, en dat is niemand de schuld, maar dat is niet alles wat er is.Ik ben meer dan de medische diagnose die ik voor het eerst hoorde twee weken na mijn 30ste verjaardag. Een volledig gezicht van make-up is mijn moodboard, mijn manier om te communiceren wie ik wil zijn, wie ik ben, afgezien van de ziekte. Hoewel ik dat gezicht uiteindelijk moet verwijderen met reinigings- en komkommerdoekjes en water, kan ik die persoon een groot deel van de tijd blijven, en dat is iets.

Make-up wist mijn chronische ziekte niet voor altijd uit, en daar ben ik ok mee. Ik behandel mijn MS en beheer mijn toestand. Maar make-up geeft me het vertrouwen om de dag te trotseren dat mijn botten willen verkruimelen als glutenvrije koekjes, verstoken van de nodige lijm. Het werkt misschien niet voor iedereen, maar make-ups hebben me geholpen te ontdekken wie ik wil zijn en wie ik ben, zelfs op de dagen dat ik slanker word. En voor mij is dat krachtiger dan een make-upvrije selfie ooit zou kunnen zijn.

Hier bij Byrdie weten we dat schoonheid veel meer is dan vlechthandleidingen en mascaraoverzichten. Schoonheid is identiteit. Ons haar, onze gelaatstrekken, onze lichamen: ze kunnen cultuur, seksualiteit, ras, zelfs politiek weerspiegelen. We hadden ergens op Byrdie nodig om over dit spul te praten, dus … welkom bij De Flipside (zoals natuurlijk de keerzijde van schoonheid!), een speciale plek voor unieke, persoonlijke en onverwachte verhalen die de definitie van 'schoonheid' van onze samenleving uitdagen. Hier vind je coole interviews met LGBTQ + -sterrensterren, kwetsbare essays over schoonheidsnormen en culturele identiteit, feministische meditaties over alles, van dijwenkbrauwen tot wenkbrauwen, en meer. De ideeën die onze schrijvers hier verkennen, zijn nieuw, dus we willen graag dat jullie, onze slimme lezers, ook deelnemen aan het gesprek. Zorg ervoor dat je je mening geeft (en deel ze op sociale media met de hashtag #TheFlipsideOfBeauty). Omdat hier verder De Flipside iedereen kan gehoord worden.