5 Eerlijke persoonlijke verhalen van vrouwen die abortussen hebben gekregen

Deze week kondigde rechter Anthony Kennedy zijn pensionering aan bij het hooggerechtshof. Bekend als een "gematigde swing-stem", was de betrokkenheid van Kennedy bij het handhaven van fundamentele rechten voor vrouwen en LGBTQ + -personen van het grootste belang. Bij zijn vertrek, Roe v. Wade, is de beslissing van 1973 om het recht van een vrouw om een ​​legale abortus te verkrijgen, levensvatbaar te maken, in kritiek gevaar. Ongeacht uw politieke voorkeuren, we nodigen u uit om vijf verhalen te lezen van vrouwen die abortussen hebben ondergaan. Kennis is immers macht.

Beslissen of je al dan niet klaar bent om een ​​kind te krijgen, is nooit gemakkelijk - het is nog moeilijker geworden door decennia van controverses, politieke retoriek, sociaaleconomische paraatheid, beperkte middelen en zelfs medische omstandigheden. En in een tijd waarin activisme en vrouwelijke empowerment de voorhoede vormen van onze mediaconsumptie, verdoezelt de emotionele en sterk polariserende discussie over abortus vaak de details van het proces zelf en de psychologische impact van het nemen van die beslissing. Als samenleving zijn we massaal ongeschoold over de procedures, waardoor het gesprek in slechts enkele momenten van feiten naar fictie kan schommelen.

Zoveel dat Zwarte spiegel schreef een enorm misleidende en medisch onnauwkeurige plot van abortus als onderdeel van het vierde seizoen - de aflevering verwarde de abortuspil (een reeks pillen bedoeld om een ​​zwangerschap te beëindigen - de eerste blokkeert het progesteron van het lichaam, terwijl de anderen een miskraam veroorzaken) met het Plan B pil (een noodanticonceptiemiddel dat tijdelijk het vrijkomen van een eicel uit uw eierstok stopt om zwangerschap te voorkomen).

Zonder een goed begrip zijn we allemaal kwetsbaar voor propaganda, angst en verkeerde informatie. Ik kan me niet voorstellen hoeveel mensen dat script moesten goedkeuren voordat de aflevering werd uitgezonden. Tiptoeën rond de details met betrekking tot de keuze om een ​​zwangerschap te beëindigen, bestendigt alleen wat al een couveuse is voor intense schaamte, schuldgevoel, geheimhouding en onenigheid.

Met dat in gedachten, reikte ik naar mensen die een abortus hebben meegemaakt om hun verhalen te delen, elk met een verschillende redenering, leeftijd en afhaalmogelijkheden. Lees hun bedachtzame woorden hieronder.

Houd er rekening mee dat gevoelige inhoud voor de boeg ligt.

LOLA

'De eerste keer dat ik ooit door een gynaecoloog werd onderzocht, was voor een abortus. Ik was 16 jaar oud, en ik had me nooit van de taille afgekapt, nooit achterover geschoven en mijn voeten in de stijgbeugels opgestoken, nog nooit een koud speculum in me gevoeld. Ik had amper seks - ik had zeker nooit een orgasme gehad. Ik had op een stok geplast in mijn badkamer en weer in een plastic beker op Planned Parenthood op een van die dagen voor tienerjaren. 16 zijn kan het gevoel hebben in een vreemd land te leven waar niemand je begrijpt.

Nadat ik het kleine kantoor was binnengegaan en het nieuws had verteld, voelde het alsof ik op een andere planeet woonde.

"Ik was verliefd op de man die me zwanger maakte - de wanhopige manier waarop jonge meisjes verliefd zijn op verre oudere jongens die hun maagdelijkheid nemen. Ik wist dat hij slecht voor me was. Hij schonk alleen aandacht aan mij nadat de zon onderging toen we waren allemaal dronken. Ik stopte eindelijk met geven in de nacht, wetende dat hij me de volgende dag zou negeren, hoewel ik nog steeds wilde dat hij me wilde hebben. Hij deed wat hij deed, hij deed wat hij deed en nodigde me uit. Ik viel ervoor en ontdekte dat ik drie weken later zwanger was.

"Hij zei me om het aan niemand te vertellen, hij kende mijn oudere broer en al mijn vrienden, hij wilde niet dat het woord eruit zou komen." Omdat ik jong en dom was en bang en verloren en zwanger, volgde ik zijn aanwijzingen. Ik wil niet in de problemen komen, ik wil niet beoordeeld worden, maar ik wilde heel graag dat iemand me een knuffel gaf en me vertelde dat alles goed zou komen.

"Maar ik pakte hem, zat in de auto op de parkeerplaats terwijl ik op mijn rug lag en concentreerde me op het tropische onderwater-oceaanposter boven mijn hoofd, greep de hand van de verpleegster en vecht tegen tranen. Hij geloofde (of probeerde zichzelf ervan te overtuigen) dat het uitplukken van de $ 500 om de daad te dekken zou hem vrijstellen van enige verantwoordelijkheid of schuld na die dag.

'Maar ik ging voorwaarts met een zware last, een geheim dat me zou volgen voor het leven. Ik heb uiteindelijk mijn vrienden verteld. Het werd iets dat ik voelde dat ik een nieuwe partner moest vertellen toen we dichterbij kwamen, iets waarvan ik hoopte dat het de manier waarop ze over me zouden denken niet zou veranderen. Ik vertelde mijn moeder in de late 20s en heb het mijn vader nog steeds niet verteld.

"Ik schaam me er niet meer voor, het is niet zwaar zoals het vroeger was, komend in dronken late nacht gesprekken, ik ben zo ver verwijderd van het bang geworden meisje dat dacht dat ze het geheim moest houden. Ik kan nog een aantal jongens hebben gedateerd die niet zo goed voor mij waren sinds ik 16 was, maar ik zou nooit schuldig worden aan het stil blijven of te bang om te praten. Het zou niet zo zijn gegaan. Mijn moeder zou het weten. vrienden zouden het weten, zij zouden degene zijn die mijn hand vasthouden onder de diepzee-poster indien nodig.

Dat ze dat niet waren, maakt mij het treurigste. '

SKYLAR

"Mijn man en ik trouwden in 2010 en begonnen onmiddellijk met het proberen van een baby. Na drie jaar van negatieve zwangerschapstests en zeven mislukte IUI's, hebben we ons tot IVF gewend en bij onze derde poging werd ik zwanger. de nabijheid die ik voelde met mijn man, waarbij hij elke nacht in bed zijn hand op mijn buik rustte, droomde van namen en samen de ochtendmisselijkheid doormaakte, maar we waren verwoest om op onze negenweekse echografie te ontdekken dat er geen hartslag meer was Ik herinner me dat het de eerste keer was dat ik mijn man ongecontroleerd huilde.

Toen leek het erop dat ik nog meer belediging aan de blessure toevoegde, ik moest een D & C hebben om de foetus te verwijderen. Ik probeerde mezelf eraan te herinneren dat ik tenminste toegang had tot de procedure in plaats van te moeten wachten tot mijn lichaam het op natuurlijke wijze verdrijft. Ik kwam er doorheen, had medelijden met mijn vriendinnen en was klaar om verder te gaan.

"We deden opnieuw een ronde IVF en werden opnieuw zwanger. We hielden onze adem in om de echo van negen weken te halen, en toen na 10 weken begon ik te bloeden. Mijn IVF-arts controleerde en de hartslag was er nog steeds, dus we verhoogden mijn progesteronfoto's om de zwangerschap te ondersteunen, hij verzekerde me dat sommige vrouwen bloeden tijdens hun hele zwangerschap en gezonde baby's hebben. "Na 12 weken heb ik vrolijk van mijn IVF-arts" afgestudeerd "aan mijn reguliere ob-gyn maar tijdens haar echo kon ik zien haar gezicht dat er iets mis was.

De stilte in de kamer was oorverdovend. De foetus slaagde niet in de nekplooimeting, een test die de vloeistof in de nek meet, een teken dat er iets mis zou kunnen zijn met de zwangerschap. Ze verwees ons naar een groep specialisten en ook zij zagen dat er iets niet klopte maar zeiden dat ze binnen een paar weken terug zouden komen.

"Ik probeerde te geloven dat alles in orde was en dit was eindelijk onze baby, maar na 16 weken konden de artsen zien dat ze een zeldzame aangeboren aandoening had waardoor de organen onder de taille niet goed konden groeien of groeien. de baby zou hoogstwaarschijnlijk een mislukking krijgen, maar als ze het zonder deze organen volledig zou volbrengen, zou ze binnen enkele uren na de bevalling sterven. Ik wilde het niet geloven, ook al konden we het op de echo's zien, dus we kregen een tweede mening, dan een derde mening, en toen beseften we eindelijk dat het voorbij was.

Ik was al zo gehecht aan dit kleine zielje dat in mijn buik groeide, en in die tijd was het onmogelijk om te begrijpen hoe de zwangerschap moest worden beëindigd, maar we hadden geen keus. We werden doorverwezen naar een arts die D & C's tot nu toe had uitgevoerd, en hij bevestigde de diagnose en stelde ons op voor de volgende week. Hij vroeg of omdat deze aangeboren misvorming 1 op de 500.000 was, ik openstond om de foetus te doneren voor onderzoek, maar nadat ik had uitgelegd dat ik de bevalling moest induceren zodat ik het in één keer kon afleveren, weigerde ik en koos ik om een ​​week te wachten op de D & C.

Ik was zo diepbedroefd en emotioneel uitgeput dat ik niet kon peilen dat ik iets moest doen dat zo voorbarig was om haar te zien sterven. Zo'n surrealistische tijd, terugkijkend.

'De ochtend van de procedure herinner ik me dat ik in bad was gegaan en tegen mijn buik had gepraat toen ik elegant afscheid probeerde te nemen, maar ik kon het niet doen. Mijn man kwam binnen en ik zei hem dat ik van gedachten veranderd ben. ga door en kijk of ze ongelijk hebben of laat haar zelfs op natuurlijke wijze sterven. ' Hij knielde naast het bad en herinnerde me aan alle redenen die we nodig hadden om het te beëindigen, en ik wist dat hij gelijk had en dat ik irrationeel was. Ik trok mezelf bij elkaar, vond kracht waarvan ik niet wist dat ik die had, ging naar het ziekenhuis en liet haar gaan. Je weet niet echt hoe sterk je bent totdat je geconfronteerd wordt met deze ongelooflijk ondraaglijke momenten. Maar je verras jezelf, leun op je echtgenoot, en haal het door, het nemen van die kracht en die band met je voor de rest van je leven. Het is bijna alsof die kleine baby hier kwam om mij die gave te geven in haar korte speciale tijd met mij, en ik zal het nooit vergeten.

"We probeerden een vijfde en een zesde ronde van IVF zonder succes, maar tijdens de laatste ronde had ik een moment in het medische gebouw dat me voor altijd veranderde. Mijn man en ik besloten dat gezinnen op vele manieren werden gebouwd en begonnen aan onze In 2016 en 2017 waren we gezegend om twee baby's in het binnenland te adopteren.Ik moest altijd hun moeder zijn en ik voel me de gelukkigste vrouw ter wereld.Ik moest misschien die beproevingen doorlopen om te leren loslaten van dingen die niet van mij zijn en groeien op manieren die ik niet zonder zou kunnen, zodat ik een sterke badass-moeder voor mijn twee jongens zou kunnen worden. '

ELLA

'Mijn menstruatie was zelfs niet zo laat. Om eerlijk te zijn, ik heb nog nooit een reguliere periode gehad, dus 'te laat' is niet eens een objectieve term. Nog een andere reden Trump's dubieuze 'kalendermethode' faalt elk jaar bijna een kwart van de vrouwen. Ik was 26 en had een paar weken eerder met een vriend geslapen. Ik was alleen in mijn appartement toen de test positief bleek. 'Shit,' zei ik tegen niemand en huilde niet. Ik reageerde nauwelijks. Ik denk niet dat het ooit echt echt is gevoeld.

'Ik had geen ziekteverzekering, de rekening, 767 dollar, was meer geld dan ik ooit aan iets anders had uitgegeven dan een keer huren. Ik vroeg om een ​​creditcard, zodat ik die kon betalen. de medische procedure halen (ik had horrorverhalen over de abortuspil gehoord) was twee weken later. Wachten was ondraaglijk.Twee dagen voor mijn afspraak belde de kliniek en zei dat hun anesthesist niet op die dag zou zijn en dat hij het zou moeten doen terwijl ik wakker was. 'Dat kan ik niet doen,' zei ik tegen hen, wetend hoe flauw ik werd.

'Ik neem aan dat, als het mijn enige andere optie is, ik de pil neem.'

"Op de dag van mijn aanstelling werd mij gewaarschuwd dat er mogelijk demonstranten zouden zijn en het zou waarschijnlijk eng zijn." Ik verwachtte een massa rechtse conservatieven met haatdragende tekenen, maar in plaats daarvan liepen er twee stille mannen in cirkels. Ik kreeg een sonogram op mijn rug, het voelde allemaal zo onwerkelijk - ik had alleen een echogramma-apparaat gezien in films en op televisie. Ik herinner me nog steeds dat de verpleegster het scherm van me af draaide en de afdruk met zijn gezicht naar beneden schoof, dus Ik hoefde het niet te zien, ik had mijn vinger geprikt en nam de eerste helft van de benodigde doses (ik kreeg de opdracht om de andere 24 uur later in te nemen) en was binnen ongeveer 30 minuten weg.

"De volgende dag nam ik plichtsgetrouw de tweede ronde van de pillen en liet ze tussen mijn wang en mijn tanden, zoals voorgeschreven.Ze ontbonden en ik voelde niets. Wachten op wat er vervolgens moest gebeuren was een angstaanjagend merk van angst.Ongeveer een half uur later begon ik te verkrampen - eerst een soort smakelijke, PMS-achtige pijn en vervolgens de ergste pijn die ik ooit in mijn leven heb gevoeld. Ik werd duizelig en gleed van het bed van mijn broer op de vloer uit angst dat ik zou flauwvallen. Dit ging nog een paar uur zo door, met de krampen enigszins zachter toen de pijnstillers die ik kreeg voorgeschreven, erin traden.

Ik bloedde veel. Ik vulde een jumbo-formaat pad en ging elk uur naar de volgende totdat ik die avond in slaap viel. Ik kon niet eten. Ik kon nauwelijks bewegen.

"De volgende ochtend werd ik wakker en voelde ik me een beetje beter en het grootste deel van de pijn was minder geworden. Ik ging op een bus terug naar New York en moest een 'doktersbriefje' naar mijn baas sturen om mijn afwezigheid te verklaren.Ik ging elke dag drie maanden lang bloeden. Met elke voorbijgaande week belde ik de kliniek om er zeker van te zijn dat het normaal was en ze verzekerden me dat elk lichaam anders is en dat de mijne het langer dan anderen vergde om weg te spoelen. In de loop van de volgende maanden verloor ik 25 ponden, kon geen tampons dragen, en kon absoluut geen seks hebben.

"Mijn leven veranderde die dag, maar niet op de manier die ik verwachtte. Ik voelde geen gevoel van verlies, maar ik voelde wel een emotionele schakelaar in me omslaan.Eerder had ik me nog nooit bevoegd of bevoegd gevoeld om over politieke kwesties te praten. Ik erken nu dat mijn voorrecht een dergelijke wetgeving in de weg stond en dat ik me ooit zo dicht bij huis voelde. Maar het was slechts een paar maanden voordat Trump werd gekozen als de Republikeinse kandidaat voor president en antiabortion retoriek was ongebreideld. Ik heb geleerd om mijn stem en mijn ervaring als hulpmiddel te gebruiken op elke manier die ik kon.

Dit is verschrikkelijk om door te moeten maken, geen twijfel mogelijk. Maar ik heb nu de kennis en ervaring om met andere vrouwen over het onderwerp te praten. Als ik ooit een dochter heb, kan ik er met haar over praten. Als ik een zoon heb, praat ik ook met hem. Er gebeurt niets moeilijks zonder de kans dat er iets krachtigs uit komt. Ik ben er sterker voor."

JULIE

"Ik had de test in een opwelling gekocht, een poging om te doen alsof mijn periode niet drie dagen te laat was en ik was bijna een week lang niet misselijk geweest, ik droogde mijn tranen en bracht de hele dag door. in een waas, moeite hebben om te geloven dat het echt was.

"De tweede zag ik de twee lijnen op de stick, ik wist meteen wat ik wilde doen - ik was 24, in een snelle, uiterst uitdagende carrière, en de partner in kwestie was mijn ex-vriend met wie ik had genoten een korte regressie eerder die zomer. Het was me duidelijk dat ik geen kind wilde hebben. Maar toen het erop aankwam om echt abortus te krijgen, had ik geen idee waar ik moest beginnen. Heb ik google 'abortus NYC' google gearchiveerd en gezien wat er is opgekomen? Heb ik mijn bejaarde man ob-gyn gebeld en hem schaamteloos laten weten dat ik een paar pillen had gemist en met mijn ex was achteruitgegaan na een dronken lunch?

Nog een rimpel, ik was 24 en nog steeds op de verzekering van mijn ouders. Nadat ik Planned Parenthood, mijn ob-gyn en enkele andere Google-zoekresultaten voor 'abortus NYC' had genoemd, besefte ik dat de beschikbare abortusafspraken een uitdaging waren om te vinden en als ik het niet via mijn ziektekostenverzekering wilde doen, Ik zou $ 500 zijn minimum. Dit was de tweede keer dat ik huilde. De eerste was van shock en ongeloof, en de tweede was een eenzame en gefrustreerde kreet. Ik woonde in New York City. Hoe kon dit nog steeds zo moeilijk zijn in zo'n schijnbaar liberale stad?

Ik herinner me dat ik me helemaal alleen voelde en me nog steeds schaamde en me geneerde om mijn vrienden, kamergenoten of ex-vriendjes te vertellen.

"Toen ik eindelijk een 'betaalbare' afspraak zonder verzekering kon afsluiten ($ 575 in contanten voor een medische abortus omdat ik onder het merk van zes weken zat), moest ik reizen om de pil te ontvangen. -vriend twee nachten tevoren, en hij vergezelde me plichtsgetrouw de wachtkamer vol met vrouwen met uiterlijk van wanhoop of opluchting, ik kreeg mijn echo, ontving mijn eerste dosis en kreeg instructies over wat ik moest doen als ik de pillen nam. Wat ik me het meest herinner was hoe koud en lastig alles was. Het kantoor was duidelijk onderbezet, ondergefinancierd en probeerde vergeefs om meer patiënten te zien dan wanneer ze elke dag tijd hadden. Toen ik eindelijk in de metro stapte om naar huis te gaan, huilde ik voor de derde keer.

Maar deze keer was ik gewoon opgelucht. Ik wilde zo graag dat de hele ervaring voorbij was, en godzijdank dat het zo zou zijn. '

SOPHIE

"Ik was alleen en in de badkamer in de badkamer, dacht ik, dingen zijn al zo slecht. Hoe kan het mogelijk nog erger worden? Ik heb de test gecontroleerd en deze was positief. Mijn lichaam zakte op de grond. Ik belde mijn gynaecoloog (voor mijn moeder) in het midden van de dag tegen de koude badkamertegel. Ik heb overgegeven, ik ben zwanger toen de receptioniste hallo zei. Ze antwoordde 'Gefeliciteerd! Wanneer zou je willen komen voor je eerste controle? ' 'Oh nee', zei ik. 'Ik kan het niet hebben.' Ik heb me nog nooit zo schuldig gevoeld in mijn leven.

'Mijn gynaecoloog zou de procedure niet uitvoeren, en 'te gepolitiseerd' voor het kantoor was de reden. Dus ging ik naar het polikliniek in het ziekenhuis. Het was allemaal heel procedureel - niemand keek me echt aan. Maar ik was pijnlijk zelfbewust in de wachtkamer. Ik was weg in ongeveer twee uur. Ik ging naar huis, sliep en was de volgende dag weer aan het werk. Ik belde [de vader] ongeveer een week later om het hem te vertellen. Hij zei: 'Hoe kun je er zeker van zijn dat het van mij is?' Ik hing op en riep. De volgende dag vroeg hij me om te gaan eten en we hadden het erover dat het niet het juiste moment was. Twee weken later brak hij voor de laatste keer uit, voorgoed, en we hebben elkaar sinds die nacht vier jaar geleden niet meer gezien.

"Ik was alleen en in de badkamer in de badkamer, dacht ik, dingen zijn al zo slecht. Hoe kan het mogelijk nog erger worden? Ik heb de test gecontroleerd en deze was positief. Mijn lichaam zakte op de grond. Ik belde mijn gynaecoloog (voor mijn moeder) in het midden van de dag tegen de koude badkamertegel. Ik heb overgegeven, ik ben zwanger toen de receptioniste hallo zei. Ze antwoordde 'Gefeliciteerd! Wanneer zou je willen komen voor je eerste controle? ' 'Oh nee', zei ik. 'Ik kan het niet hebben.' Ik heb me nog nooit zo schuldig gevoeld in mijn leven.

'Mijn gynaecoloog zou de procedure niet uitvoeren, en 'te gepolitiseerd' voor het kantoor was de reden. Dus ging ik naar het polikliniek in het ziekenhuis. Het was allemaal heel procedureel - niemand keek me echt aan. Maar ik was pijnlijk zelfbewust in de wachtkamer. Ik was weg in ongeveer twee uur. Ik ging naar huis, sliep en was de volgende dag weer aan het werk. Ik belde [de vader] ongeveer een week later om het hem te vertellen. Hij zei: 'Hoe kun je er zeker van zijn dat het van mij is?' Ik hing op en riep. De volgende dag vroeg hij me om te gaan eten en we hadden het erover dat het niet het juiste moment was.

Twee weken later brak hij voor de laatste keer uit, voorgoed, en we hebben elkaar sinds die nacht vier jaar geleden niet meer gezien.

Ed. opmerking: namen zijn gewijzigd.

Neem voor meer informatie over reproductieve gezondheid contact op met uw lokale geplande ouderschap of maak online gebruik van de bronnen.