Hoe het leren houden van mijn seksuele identiteit me hielp leren van mijn cellulitis te houden

Als een vreemde, zwarte vrouw, is mijn relatie met mijn lichaam en mijn identiteit een rommelige geweest.

Hoewel ik weet wat een vrouw 'mag' moet zijn - dun, wit en vrouwelijk op een manier die de vele regels van de mannelijke blik volgt - ik weet niet wat een vrouw zoals ik, een biraciale biseksueel, geacht wordt te eruit zien, precies.

Het helpt niet dat mijn identiteit zelf iets anders is geweest waarmee volledig rekening moet worden gehouden. Ik zat op de universiteit toen ik me realiseerde dat ik waarschijnlijk vreemd was. Ondanks dat ik de LGBTQIA + -gemeenschap volledig steunde, merkte ik dat ik in een depressie zakte toen ik me realiseerde dat ik een deel van die gemeenschap was. Wat als ik niet echt vreemd was? Wat als ik het fout heb gedaan? Stel dat ik een meisje probeerde te daten en besefte dat ik haar eigenlijk niet leuk vond dat manier en eindigde spelen in het dametje van lesbiennes krijgen "bedrogen" door hetero meisjes?

Ik wist niet meer wie ik was.

Mijn reis om van mijn lichaam te houden en van mijn identiteit te houden, raakte verweven, want uiteindelijk kwam het allemaal neer op het leren liefhebben van mezelf, ongeacht wie ik voelde zoals ik 'verondersteld' te zijn.

Ik had voorbeelden nodig van wie ik kon zijn, maar in die tijd kon ik geen mensen zoals ik vinden. Wanneer ik aan het woord denk vrouw, een heel specifiek beeld duikt op in mijn hoofd. Wanneer ik denk zonderling zwarte vrouw, er is een soort vage vorm die ik niet kan definiëren.Maar wat ik wel weet van die vorm is dat ze waarschijnlijk niet haar gewicht draagt zoals ik dat doe-of heb bijna net zoveel cellulitis.

Voor de kans dat queer women of color in de media worden weergegeven, zijn ze verbazingwekkend mooi, alsof hun schoonheid … dient als een manier om hun 'slechte' in balans te brengen - hun queerness, hun zwartheid of beide.

Zolang ik me kan herinneren, heb ik altijd cellulitis gehad.Ik heb meer uren besteed dan ik zou willen toegeven, terwijl ik in de badkamerspiegel stond en mijn kont hoger hield om te zien of het zou verdwijnen. Ik greep mijn heupen en vroeg me af hoe ik eruit zou zien zonder hen. En toen ik me realiseerde dat ik niet rechtop in de twintig was, begon ik me af te vragen of ik er vreemd zou uitzien als ik ze meteen afvroeg.

Veel van dit heeft te maken met hoe vreemde vrouwen worden afgebeeld in films en op tv. Ondanks dat het 2017 is, is het zien van vreemde vrouwen in reguliere media nog steeds zeldzaam, en als je dat doet, zijn ze vaak dun, de huid rond hun dijen en kont glad - zeker niet ingedeukt. Shows zoals Het L Woord en films zoals Blauw is de warmste kleur en Onder haar mond huidige queerness als een ding dat alleen door dunne vrouwen wordt belichaamd, waardoor de queercultuur voortdurend wordt vormgegeven als iets dat in het bezit is van die lichamen en net buiten bereik is voor mensen met lichamen als de mijne, of voor dikke mensen, of voor mensen met een handicap.

Witheid insluit zich ook binnen deze vrouwen, wat bijdraagt aan het diep ontsierde idee dat homoseksualiteit aan blanke mensen toebehoort.

Wanneer mijn vriendin en ik uitgaan met vrienden, of ze nu homo of hetero zijn, ben ik degene die het label femme of girly heeft gekregen terwijl ze in een butch / stud rol is geduwd, ondanks dat geen van ons zich identificeert met een van beide - en ik weet het het komt door ons lichaam. Ik heb brede heupen en een grote kont; ze heeft smalle heupen en magere spieren. Er is iets extreem schokkends aan het aantrekken van een outfit waar ik me comfortabel in voel, op pad gaan met onze beste vrienden, de meest authentieke versie van mezelf zijn, en nog steeds niet worden gelezen zoals ik denk dat ik zou moeten zijn.

Het voelt altijd diep en snijdend, en ik weet nooit zeker hoe ik het moet repareren. Ik lach het uit, maar toch, de etiketten fietsen door mijn hoofd, en voor de rest van de nacht voel ik me gewoon gegooid.

Mijn eigen lichaamstype is iets geworden waar ik vaak aan wil ontsnappen, alsof het hebben van een lichaam dat beter leesbaar is als androgeen - iets onterechts en onnauwkeurig verwrongen tot dun betekent - mijn lichaam meer als thuis zou laten voelen.

Hoewel zwarte cultuur over het algemeen wordt gezien als meer toegeeflijk in termen van lichaamstypen, betekent accepteren van grotere dijen of grotere konten niet noodzakelijkerwijs accepteren van dingen zoals cellulitis, iets dat uit beelden wordt weggeblazen in seconden met de juiste app, ongeacht de identiteit van de vrouw in de foto. Wanneer ik 's nachts wakker ben en scrol door Instagram en de tientallen' butt-doelen 'op mijn Instagram Explore-feed, zie ik geen mensen die op mij lijken. Misschien is hun lichaamstype vergelijkbaar, maar het gebrek aan kuiltjes of kuilen in hun huid herinnert me er nogmaals aan dat mijn lichaam als "fout" wordt gezien. Het doet pijn.

Voor de kans dat queer women of color in de media worden weergegeven, zijn ze verbazingwekkend mooi, alsof hun schoonheid, maatschappelijk goedgekeurd zoals het is, dient als een manier om hun "slechte" in evenwicht te brengen - hun queerness, hun zwartheid, of allebei.Queer women of color in de mainstream wordt niet gemiddeld, en ze krijgen absoluut geen cellulitis.

Dus hoe kon ik met dit lichaam en deze huid in de spiegel staan en mezelf vreemd noemen? De vraag is er een waarmee ik nu worstel en waarschijnlijk altijd zal doen, omdat het niet alleen een persoonlijk probleem is. Het is een culturele. Als het gaat om identiteit doet de overkoepelende fatfobie in onze cultuur alles van het maken van dikke, androgyne vrouwen voelen alsof ze er niet toe bijdragen dat mensen het gevoel krijgen dat ze vanwege hun gewicht niet van de zomer of het voedsel mogen genieten. Naast identiteit blijft de schade alleen bestaan, waarbij dikke mensen vanwege hun gewicht geen adequate gezondheidszorg krijgen.

In het grote geheel van dingen brengt mijn relatie met mijn cellulite me in verlegenheid. Het lijkt me iets waar ik langs moet komen. Maar de realiteit is datzolang onze cultuur onze waarde rechtstreeks aan ons lichaam bindt, zal het niet gemakkelijk zijn om voorbij die pijnlijke frustratie te komen van het gevoel dat ik eruit moet zien als iets anders om te zijn wie ik ben.

Maar diep van binnen weet ik dat mijn waarde niet afhankelijk is van mijn gewicht of waar mijn lichaam vet draagt of waar mijn huid plooit. Ik weet dat ik gewoon dit biraciale, biseksuele wezen ben, ongeacht hoe mijn lichaam eruit ziet. Mijn seksualiteit gaat verder dan mijn lichaam, en er is geen verkeerde manier voor mij om het uit te leven. En ik ben hoopvol dat naarmate de vertegenwoordiging van vreemde vrouwen en niet-binaire mensen van kleur toeneemt, ik meer mensen zoals ikzelf zal vinden, mezelf in hen zal zien en niet het gevoel heb dat ik op een of andere manier een stap mis en dit hele rare ding doe fout.

Mijn cellulitis is het bewijs dat ik heb geleefd en gegroeid en veranderd en mijn lichaam is net zo vloeibaar als mijn identiteit. En net zo geldig.

Dit verhaal is oorspronkelijk op een eerdere datum gepubliceerd.

Hier bij Byrdie weten we dat schoonheid veel meer is dan vlechthandleidingen en mascaraoverzichten. Schoonheid is identiteit. Ons haar, onze gelaatstrekken, onze lichamen: ze kunnen cultuur, seksualiteit, ras, zelfs politiek weerspiegelen. We hadden ergens op Byrdie nodig om over dit spul te praten, dus … welkom bij De Flipside (zoals natuurlijk de keerzijde van schoonheid!), een speciale plek voor unieke, persoonlijke en onverwachte verhalen die de definitie van 'schoonheid' van onze samenleving uitdagen. Hier vind je coole interviews met LGBTQ + -sterrensterren, kwetsbare essays over schoonheidsnormen en culturele identiteit, feministische meditaties over alles, van dijwenkbrauwen tot wenkbrauwen, en meer. De ideeën die onze schrijvers hier verkennen, zijn nieuw, dus we willen graag dat jullie, onze slimme lezers, ook deelnemen aan het gesprek. Zorg ervoor dat je je mening geeft (en deel ze op sociale media met de hashtag #TheFlipsideOfBeauty). Omdat hier verder De Flipside iedereen kan gehoord worden.