Zoë Kravitz: "Ik ben er niet om er mooi uit te zien"

Op weg naar Zoë Kravitz te interviewen, raak ik verstrikt in een onweersbui. Het is een van die plotselinge stortbuien die vaak voorkomen in de overgang van zomer naar herfst in New York City - een onzichtbare touwtrekwedstrijd tussen de seizoenen die afstevent op een donderslag en vervolgens een vreselijke stormloop. Het voelt altijd als een release. Onderweg vermijd ik ternauwernood een uitwijkende taxi, word opgezocht door een vreemdeling op de hoek van Broadway en Mulberry, en loop langs een stapel vuilniszakken gestapeld vijf voet hoog, die de doordringende, overrijpe geur van SoHo uitstraalt in de zomer.

September in New York is niets zo niet voorspelbaar.

Even voorspelbaar is het enthousiasme waarmee ik mensen, vrienden, collega's, willekeurige kennissen, op de hoogte stel, dat ik Zoë Kravitz zou interviewen (hoewel misschien wel wat enthousiaster een meer passende omschrijving is). "Cool" en "chill" zijn twee woorden die veel mensen herhalen bij het beschrijven van haar, samen met "dreamgirl." Ik heb Kravitz eerder geïnterviewd - een korte vijf minuten durende uitwisseling in Los Angeles een paar jaar geleden, rechts voordat ze optrad met haar band Lolawolf op het podium. Kalm en onverstoorbaar, leek ze bijna onmenselijk zen, gezien het elektrische gezoem van de groeiende menigte net buiten de deur van de groene kamer.

Tegenwoordig is er geen rumoer meer buiten - alleen Kravitz en ik, op een blauwe fluwelen bank op de vierde verdieping van de pop-up van YSL's Beauty Hotel, humeurig grijs licht dat door het open raam achter ons stroomt. Ze complimenteert me met mijn schoenen en straalt dezelfde gemakkelijke, langzame lucht uit die ik me twee jaar geleden herinnerde. Als Kravitz een aurale lezing zou krijgen, zou ik voorspellen dat haar foto zou worden gevuld met een wazige, warme was van diepblauw of violet. Sereen, gecomponeerd en ongemoeid. Stoer.

Een paar weken eerder bracht YSL de nieuwste campagne uit voor zijn cult geur Black Opium, met Kravitz in een pure zwarte blouse, haar gehakt in een pixie, de wazige lichten van wat lijkt op de skyline van New York achter haar - een portret van de ultieme verleidelijke stad meisje. Ik vraag haar hoe het is om als een van de eerste en enige vrouwen in kleur het gezicht te zijn van een couture geurcampagne, iets wat ze zelf heeft aangegeven in een Instagram-post die haar promoot.

"Het voelt geweldig. Het is grappig omdat ik er niet zoveel over nadacht tijdens de campagne. Ik was opgewonden omdat ik opgewonden was. Na wat onderzoek gedaan te hebben en te zien hoe weinig bruine vrouwen gezichten van couture-geuren zijn, dacht ik, wauw, dit is een groot probleem, "vertelt ze me glimlachend. "Hopelijk zal het de ogen van deze grote modehuizen openen om hun idee van schoonheid uit te breiden en hoe ze schoonheid vertegenwoordigen."

Over schoonheid gesproken, nu zou waarschijnlijk het moment moeten zijn om te bevestigen dat ja, Kravitz is net zo onthutsend mooi in persoon als ze op het scherm is. Haar haar valt over haar schouders in microbraids die veranderen in luie golven, haar lippen verschijnen van nature in kersenvlekken, en ik kan niet stoppen met naar haar huid te staren, die geen zichtbaar bewijs van poriën lijkt te hebben (ze crediteert het serum en de oogcrème van high-end natuurlijke huidverzorgingslijn Retrouvé, evenals een 30-daagse detox door Dr. Schulze in Los Angeles die haar moeder en haar samen doen elk jaar).

Hoewel ze momenteel tegenover me zit met een slordig YSL T-shirt en een strakke zwarte minirok, lijkt haar gedrag meer op iemand die aan het chillen is met een vriendin in haar eigen huis. Ze draagt ​​Lucite-hakken, maar ze kan net zo goed in joggingbroek en huisslippers zitten.

"Schoonheid is voor mij een houding, weet je?" ze mijmert, haar (vakkundig beklede) ogen enigszins breder wordend. "Als ik iemand zie die zich op zijn gemak voelt en weet wie ze zijn, vind ik dat prachtig. Ik heb zoveel mensen gezien die op papier 'mooi' zijn, en er is gewoon niets achter de ogen - ze zijn totaal onzeker, en opeens betekent schoonheid niets, en ik vind ze niet mooi meer. Die schoonheid duurt ongeveer twee seconden. " Ze pauzeert en lacht weer naar me, haalt haar benen uit elkaar en ontplooit zich nog dieper in de bank.

(Ook bevestigd: de schoonheid van Kravitz duurt veel langer dan twee seconden.)

In het geval dat het niet pijnlijk duidelijk is gemaakt: Zoë Kravitz is onmiskenbaar, ondubbelzinnig cool. Als het nageslacht van de Lisa Bonet en Lenny Kravitz leek ze voorbestemd om geboren te worden in de club van de onverstoorde en moeiteloos glamoureuze. Haar professionele loopbaan heeft zeker het traject gevolgd - ze trad op in zowel blockbuster-films als indie-lievelingen, maakte haar HBO-debuut als de (schijnbaar) serene Bonnie in de uitbarstingsshow Big Little Lies en dit jaar schittert het langverwachte vervolg op de Harry Potter-spin-off Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald, evenals de punkbandfilm uit de jaren '80 Viena en de Fantomes naast Evan Rachel Wood en Dakota Fanning.

Oh, en ze zingt weemoedige liedjes aan de kant met haar bovengenoemde band Lolawolf, genoemd naar haar halfbroers en -zussen. Zoals de meeste leden van de club van cool, zwoer Kravitz voor mij dat ze een lastige fase had ("Ik was constant aan het worstelen om erachter te komen wie ik was), is van mening dat alles het beste met mate is als het gaat om dieet (" Ik don " geloof niet in jezelf te beroven "), en beschouwt de heilige trifecta van water, oefen en slaap de geheime saus aan haar bovennatuurlijk gloeiende huid. Hoewel zeker echt, geen van deze dingen is vooral verrassend.

Wat is verrassend is de manier waarop Kravitz langer wacht dan je zou verwachten na elk van mijn vragen, waarbij je haar antwoorden zorgvuldig woog. Ook verrassend is haar openhartigheid, vooral bij het bespreken van kwetsbaarheid. "Het kostte me zeker wat tijd als volwassene en iemand die in de openbaarheid was om mezelf te vinden," geeft ze toe. "Er is veel druk. Opgroeien, ik zou naar evenementen gaan en denken, Moet ik eruit zien als iedereen? ” Ze crediteert haar huidige glam-team - make-upartiest Nina Park, haarstylist Nikki Nelms en stylist Andrew Mukamal - om haar te helpen haar tot haar recht te laten komen, openlijk enthousiast over hen te gutsen op dezelfde manier als de meeste mensen over haar gutsen.

Tegenwoordig is Kravitz een echte schoonheidskameleon, die op een dag de peroxydezoemsnede en de volgende negatieve dramatische eyeliner debuteert. Maar je krijgt de indruk dat haar weifelende schoonheid niet het resultaat is van een persoon die naar haar identiteit zoekt, maar eerder iemand die al is gevonden en die het erg leuk vindt om zijn vele facetten te onderzoeken en uit te drukken. (Dat, en het feit dat haar botstructuur vrijwel het ontbreken van elke schoonheidsfout garandeert.)

Wanneer ik vraag naar haar bredere invloeden, is Kravitz snel om de vele mensen in haar leven te prijzen omdat ze haar heeft gevormd tot de persoon die ze vandaag is - namelijk de vrouwen. "Mijn moeder had zo'n ongelooflijke groep vrouwen om haar heen", zegt ze over haar jeugd. "Toen ik dat soort ondersteuning zag en zag hoe dat haar leven veranderde, denk ik dat ik al op jonge leeftijd wist dat dat belangrijk voor me was." Naast haar dochters, Marisa Tomei en Bri Summers, noemt Kravitz haar co-sterren op de hit HBO-show Big Little Lies als 'geweldige, verbazingwekkende' vrouwen die allemaal haar leven hebben beïnvloed en een paar van haar 'beste vrienden van de wereld' zijn geworden. Hoe meer Kravitz over deze personen praat, hoe meer ze zichtbaar opdoet.

Dit is niet iemand die de rol van degenen waarmee ze zich omringt, versmaadt of de bewondering voor schijnbare afstandelijkheid in de weg houdt.

"Reese [Witherspoon] doet zoveel in termen van zaken en familie en produceren en schrijven," zegt ze tegen mij met oprechte eerbied. "Ze stopt gewoon nooit, en toch houdt ze er nog steeds van en heeft een glimlach op haar gezicht en zorgt goed voor haar familie en is een geweldige vriend. … Zij is iemand die in staat is om dat alles in balans te brengen, en het is verbazingwekkend."

We beginnen te bespreken wat het betekent om een ​​sterke vrouw te zijn in het huidige politieke klimaat, wanneer het voelt alsof onze rechten met de dag kleiner worden. "Ik denk dat [het gaat over] alleen maar je gedachten uitspreken en niet bang zijn om een ​​hekel aan te hebben," Kravitz zegt. "Dat is enorm, niet alleen in de industrie, maar ook in cultuur, met name de Amerikaanse cultuur. Vrouwen hebben alles te maken met prettig zijn en het leven is niet altijd prettig. "

Haar woorden lijken een sombere voorafschaduwing. Slechts een paar weken nadat we hebben gesproken, zal Christine Blasey Ford voor de senaatscommissie zitten, waar Amerika naar op zoek is, pijnlijk over haar aanranding van 20 jaar eerder, met de genade van de Amerikaanse hooggerechtshof Brett Kavanaugh. Het voelt als een verschrikkelijke tijd om een ​​vrouw te zijn, en hoewel dit nog moet gebeuren wanneer Kravitz en ik spreken, blijft de anekdote die ze deelt nog steeds herkenbaar.

"Weet je wanneer een man op straat je vertelt om te glimlachen?" Vraagt ​​ze. Ik knik en denk terug aan de vreemde vreemdeling die ik eerder heb ontmoet. Het is een beangstigende, geheel bekende ervaring die de meeste vrouwen waarschijnlijk een of meerdere keren in hun leven hebben meegemaakt - het idee dat wat je ook doormaakt volledig irrelevant is voor het feit dat je alleen voor de mannelijke blik bestaat. "Dus de laatste tijd heb ik twee dingen gedaan", vervolgt Kravitz. "Ik heb ze in het gezicht gekeken en gezegd: 'Verdomme, zeg me niet om te glimlachen', of ik denk zo van 'Mijn grootmoeder is net gestorven'. 'Ze pauzeert even en lacht.

"Ik kijk hoe ze reageren en ze weten niet eens wat ze moeten zeggen. Het hele punt is om hen eraan te herinneren dat ik een mens ben. Ik ben niet hier om er goed uit te zien voor jou. "

Het is bevredigend, de vervaarlijke blik van de persoon aan de ontvangende kant van een van die antwoorden van Kravitz - een gigantische middelvinger naar het patriarchaat, een soort overwinning. Een kleine, maar toch een overwinning. (Na de hoorzitting zal Kravitz een virale video posten van Time's Up Now waarin een groep vrouwen Rechter Kavanaugh vraagt ​​zijn benoeming bij het Hooggerechtshof in te trekken "omdat de veiligheid en waardigheid van vrouwen niet langer ondergeschikt zijn aan de behoeften van machtige mannen, "Gevolgd door een Instagram van Ford die haar hand opsteekt in de rechtszaal, ondertiteld:" Dank u, dr. Ford.

Je moed is een inspiratie. "Wat ik me voorstel, is de subtekst: we zijn mens. Vertel ons niet wat we moeten doen.)

Ik vraag haar wat haar advies zou zijn om mannen in de wereld te helpen beter te worden. "Mannen zouden mannen moeten onderwijzen," zij verklaart zakelijk. "Mannen zouden met vrouwen moeten praten." Kravitz refereert zowel aan haar vader als aan haar vriend Karl Glusman als positieve belichamingen van mannelijke mannelijkheid. "Ik wil niet dat het een genderoorlog wordt", verduidelijkt ze. "Ik wil dat het een gesprek is. Ik vind het ook belangrijk om medeleven en vergeving te tonen. Ik bedoel, mannen mogen niet eens huilen! Ja, je zult verkloot worden als je wordt verteld dat je niet kunt huilen. 'Ze wacht even.

"Maar ook, gewoon een goed persoon zijn."

Het laatste deel van ons interview bestaat uit het fotograferen van een reeks polaroids. Kravitz positioneert zichzelf als een natuurlijke persoon voor de camera, terwijl ze in één keer smekend staar kijkt en de lens verleidelijk in een andere laat vallen. Dan stopt ze. "Oh, ik weet wat voor gezicht ik ga doen!" Zegt ze opgewonden. "Het is het gezicht dat mijn vriend het meest haat." Ze haalt diep adem, stopt en verzamelt zichzelf. Ik weet niet wat ik verwacht: een smeulende, aantrekkelijke blik van woede? Een peinzende maar terughoudende blik passend bij een cool meisje?

In plaats daarvan verwaast Kravitz haar gezicht in een clownachtige blik met grote ogen, die alleen kan worden omschreven als gewoon dom. De camerasluiter klikt, de afbeelding wordt vastgelegd en je kunt hem hierboven zien; iedereen in de kamer lacht. Dat is iets anders met Kravitz - ze is niet alleen ongefilterd, maar ze is ook echt grappig. ("Mensen zeggen altijd dat ze verrast zijn dat ik grappig ben", vertelt ze me vlak voordat we afscheid nemen. "Ik zeg niet dat ik grappig ben … Mensen leren me gewoon kennen en zien dat humor een groot deel is van wie ik ben. "Ik kan bevestigen: het meisje is grappig.)

De rest van de Polaroids lijken de ware Kravitz te weerspiegelen. Ze steekt haar tong in één, steekt haar kaak overdreven uit in een andere. Uiteraard komt ze nog altijd in elke shot waanzinnig boeiend over, maar dat is niet belangrijk. "Koel zijn" betekent meestal een bepaald niveau van apathie of onthechting - dat je enigszins verwijderd bent en boven wat er om je heen gebeurt - maar dat is niet Zoë Kravitz. Ja, haar aura kan blauw en paars zijn, maar ook geel voor haar grappige kant, rood voor haar echte warmte en groen voor haar peinzende momenten.

(Ze vertelt me ​​dat haar favoriete manier om zichzelf te aarden, is om een ​​koptelefoon in te doen en door de straten van New York te dwalen: "Ik voel me graag een deel van de stad, maar ben ook alleen. Er is iets aan New York waar je alleen kunt zijn en je niet eenzaam voelt.”)

Terwijl we ons afronden, vraag ik Kravitz om een ​​punt te zeggen over haar cool-girl-label. "Ik ben niet zo cool," benadrukt ze. Ik merk dat dat iets is wat een cool persoon waarschijnlijk zou zeggen. "Ik denk dat het een compliment is, maar ook een beetje beperkend,"Zegt ze eindelijk. "En dan zijn mensen bang voor je, dat heb ik gemerkt. Mensen worden geïntimideerd en vergeten dat je een mens bent. " Ze zucht een beetje, en nogmaals, ik wordt herinnerd aan haar antwoord aan vreemden op straat. Zoë Kravitz is ongetwijfeld cool, mooi en betoverend - ze is ook grappig, complex en kwetsbaar.

Ze is een mens.

Nadat ik het interview heb verlaten, is er een moment dat de zon door de wolken breekt en het nog natte beton glinstert als een glinsterende laag labradoriet. Een man loopt voorbij en complimenteert me met het nummer waar ik naar luister (het is Blood Orange's "The Complete Knock"). We binden kort over onze gedeelde liefde voor Dev Hynes, hij wenst me goed en gaat zijn eigen weg, en ik herinner me eraan dat het misschien altijd beter is om New York in september te geven - zoals Zoë Kravitz, zoals coole meisjes, zoals alle mensen- een kans om je te verrassen.