De Zero-Effort Way Ik krijg mijn "Bikini Body"

Ik ging op mijn eerste dieet toen ik 12 jaar oud was. Ik weet niet meer precies wat het heeft geïnspireerd - misschien een gesmokkelde kwestie van Cosmo of iets dat ik op MTV zag.Ik weet alleen dat ik op een dag besloot dat het echt een volwassen idee zou zijn om voor de zomer wat te verliezen. Mijn familie had in augustus een 10-daagse strandvakantie geboekt en ik wist dat ik veel tijd in een badpak zou doorbrengen. Ik had dat onlangs geleerd vrouwen werden verondersteld dit ding genaamd "dun" te zijn, vooral wanneer bikini's erbij betrokken waren. Ik deed een beetje googelen en ontdekte dat je, om dun te zijn, minder moest eten.

Dus dat is wat ik deed.

Op aanbeveling van een website besloot ik om te stoppen met het eten van vlees en mijn calorieën te beperken tot 1200 per dag. Tegen de zomer was ik vijf kilo afgevallen, waardoor ik me volwassen en volmaakt voelde, om nog maar te zwijgen van mijn dubbele Roxy-tweedelige lichaam. Nu belichaamde ik dit ideaal dat alle vrouwen wilden: "het bikinilichaam".

Ik wist niet dat inaugurale voeding mijn relatie met voedsel en lichaamsbeeld lang zou vormgeven. Ik was pas in de zesde klas - nog een decennium waarin ik probeerde het ideale 'bikinilichaam' te bereiken dat voor de deur lag. Gelukkig zouden de dingen op een dag veranderen. Lees verder voor meer informatie.

Ik ging op mijn tweede dieet toen ik 13 was. Deze keer wilde ik er "heet" uitzien voor het grote zwembadfeest dat mijn school gooide ter ere van ons diploma van de achtste graad. Nogmaals, ik beperkte mijn calorietelling tot een itty-bitty-nummer op basis van de berekeningen van sommige websites, en elke keer dat ik honger kreeg terwijl ik dat niet hoorde, rook ik een cola light en woog mezelf. Tegen de grote dag was ik nog eens vijf pond kwijtgeraakt en kreeg ik compliment na compliment over hoe mager ik was in mijn kleine zwarte bikini. Er was geen vraag: dit "dieet" ding werkte echt.

Ik ging door met mijn derde dieet toen ik 14 was (een patroon aan het voelen?) - nu was het mijn doel om het gewicht te verliezen dat ik opeens zou beginnen te krijgen van dit vervelende kleine verschijnsel dat de puberteit heet. Ik wilde geen grote heupen en een ronde maag. Ik wilde er slank uitzien en bruinen zoals de meisjes erin Wekelijks. Ik zat nu op de middelbare school. Er waren datingmogelijkheden om indruk te maken.

Maar je kunt de puberteit niet voor altijd afwenden. Ondanks mijn protesten breidde mijn lichaam zich uiteindelijk uit. Bovendien ontdekte ik een hernieuwde affiniteit voor sociaal eten. Om tegemoet te komen, veranderden mijn dieetgewoonten op de middelbare school van pure beperking in een vicieuze cirkel van binging en vasten. Ik zou met mijn beste vriend een hele pizza verslaan en aangezien het dieet van die dag al verprutst was, volgde ik het met een cupcake, een hele stapel rijstwafels en drie kommen met ontbijtgranen. De volgende dag voelde ik me zo opgeblazen en beschaamd dat ik helemaal niets zou eten.

Ik vreesde de zomer. Tussen de 15 en 17 jaar droeg ik elke keer een boxershort als ik naar een zwembad moest.

Gelukkig vloeiden de dingen een beetje op school. Ik weet niet of het een simpele verschuiving van prioriteiten was of dat mijn brein zich uiteindelijk ontwikkelde voorbij die gestoorde tienerstaat, maar ik bungelde mezelf niet meer. Dat gezegd hebbende, ik dacht nog vaak aan mijn gewicht, vooral als het weer warm begon te worden. Elke keer als er sprake was van een 'bikiniseizoen' kwam er in een gesprek, op mijn Facebook-feed of op de covers van tijdschriften in de gang van de supermarkt, zou ik beginnen met het plannen van mijn volgende dieet. Ik zou alle koolhydraten uit mijn appartement halen.

Ik zou diners weigeren met vrienden, zodat ik thuis kon blijven en Lean Cuisine kon eten. Ik zou elke foto van mezelf in een zwempak Facetune, knijpen en plooien mijn taille en dijen totdat mijn lichaam eruit zag precies goed.

Deze latere gewoonten waren niet zo extreem als die van mijn tienerjaren, maar ze waren nog steeds irrationeel en werden altijd geheim gehouden. Dit is het verschil: toen ik mijn twintig was, wilde ik niet dat mensen wisten dat ik aan het lijnen was. Er bestond deze onuitgesproken catch-22 waar het was nog steeds cool en wenselijk om dun te zijn, maar het was niet cool om een meisje op een dieet te zijn. Tegen die tijd wilde iedereen die ik kende als Jennifer Lawrence en Kate Upton-meiden zijn die voor zich uit spraken over liefhebbende pizza's en hamburgers, die voor positiviteit van het lichaam stonden, maar op de een of andere manier nog steeds deze prachtige, strandklare kaders hadden.

Meisjes met een dieet waren niet moeiteloos mooie, feministische feministen. Ze werden beschouwd als schaamteloze fembots en slecht voor de samenleving. Dus voelde het alsof ik mijn eetgewoonten geheim moest houden.

De laatste keer dat ik op dieet ging, was ik 23 jaar oud. Eigenlijk was het zelfs geen dieet. Zes maanden geleden ging ik vegan, maar deze keer was het niet om mezelf dunner te maken. Voor één keer was het om iets goeds voor mijn lichaam te doen.

Vorig jaar ontdekte ik een online gemeenschap van vrouwen die jaren van ongeordend eten overwonnen door over te schakelen naar een plantaardige levensstijl. Nu zijn hun diëten rijk aan kleur en milddadigheid. Hun huid en glimlachen stralen uit. Hun lichamen zijn gezond en hun houding is positief. Deze vrouwen hebben me echt geïnspireerd.

Ik kan met vertrouwen zeggen dat mijn disfunctionele eetgewoonten tot 23 jaar iets uit het verleden waren. Ik voelde me op dat moment eigenlijk best goed in mijn lichaam (ik had al lang mijn badkamerweegschaal uitgeworpen). Dat gezegd hebbende, voelde ik me nog steeds losgekoppeld van mijn vorm. De gedachte aan "bikiniseizoen" benadrukte me nog steeds.

Maar door van gedachten te veranderen over het zien van voedsel als de vijand - iets om te beperken en te vermijden - om het als iets positiefs te zien, maakte ik me meer medelevend over mijn lichaam in het algemeen. Je hoeft niet vegan te worden om deze verandering in perspectief te maken, maar dat is wat het voor mij deed. Dit jaar is het eerste jaar sinds ik 12 was dat het hebben van de perfecte "bikinilichaam" niet op mijn to-do lijst staat.

Maar eigenlijk ik ben deze zomer het perfecte bikinilichaam gaan hebben. Maar het zal er niet uitzien als het lichaam van Jennifer Lawrence, het lichaam van een model, of zelfs het lichaam dat ik 10 jaar geleden had. Het zal op mij lijken.

In plaats van mijn lichaam te laten verslappen, ga ik het op een andere manier voorbereiden op het bikiniseizoen. Ik ga het een berg bananen, avocado's en ander voedsel geven waar ik van hou. Ik ga mijn ledematen in Charlotte Tilbury's Supermodel Body Slimmer Shimmer ($ 65) blussen omdat het me een sprankelend en zelfverzekerd gevoel geeft. Ik ga elke bikini die ik bezit verwijderen, waardoor ik me geen miljoen dollar voel en schrijf het af als iets dat verkeerd is met het badpak, niet verkeerd met mij.

Omdat wat ik heb geleerd is dat de geheimen van je "perfecte lichaam" als volgt zijn: Vind gezonde voedingsmiddelen waar je van houdt, en eet ze in overvloed; geniet van leuke, zelfverzekerde schoonheidsbehandelingen die je foxy maken; en, belangrijker nog, onthoud het ultieme geheim dat het perfecte bikinilichaam niet eens bestaat.

Het blijkt dat leuk zijn voor je lichaam en gelukkig zijn met je lichaam hand in hand gaan. Ik wou dat ik dat 10 jaar geleden had ontdekt, maar ik ben blij dat ik het heb begrepen.

Koop hieronder onze favoriete lichaam-positieve producten!