Hoe ik heb geleerd om van mijn natuurlijke haar te houden in een samenleving die houdt van steil en blond

"Nog vragen?" Vroeg de interviewer toen we het einde van het vraag-en-antwoordgedeelte van het interview bereikten. "Niet op dit moment", antwoordde ik. Maar dat was maar gedeeltelijk waar. Ik had nog een vraag, een die niet in me opkwam als ik een blanke vrouw was: "Kan ik mijn natuurlijke haar dragen?"

Op het moment van dit interview was ik recent afgestudeerd met een bachelor in de psychologie, op zoek naar een baan in een nieuwe stad. Aanpassen aan de cultuur van een nieuwe baan is altijd een uitdaging, maar het is nog erger als je de enige bent met "kinky" haar. Als zwarte vrouw maakt mijn haar een belangrijk deel uit van mijn identiteit. Voor veel zwarte en mixed-race Amerikanen, vertelt ons haar meer over ons DNA dan onze mond ooit zou kunnen. Eeuwen van systemische onderdrukking hebben ons geïsoleerd van een groot deel van onze geschiedenis, en ons haar is de enige verbinding die we hebben met onze plaats van herkomst.

Ook uniek voor zwarte Amerikanen is het stigma dat ons haar als 'onprofessioneel' wordt bestempeld.

Interviews zijn vaak een bron van extreme angst voor mij. "Wat ga ik doen met mijn haar?" Ik denk vaak tot een week van tevoren.

Helaas is dit geen probleem dat uniek is voor mij. Een snelle Google-zoekopdracht geeft honderden voorbeelden van zwarte vrouwen die mijn ergste angst hebben gehad - te horen krijgen dat hun natuurlijke haar niet professioneel genoeg is voor de werkplek. Ik herinner me dat ik over een vrouw las die werd aangemoedigd om een ​​weving aan het werk te dragen en vroeg wanneer haar haar weer 'normaal' zou zijn bij het dragen van haar afro. Dit is geen ongewone ervaring.

Hier is het fundamentele probleem: door het verbieden van cornrows en afros, bevorderen arbeidsbureaus het systeem van witte suprematie dat zwarte Amerikanen in de eerste plaats weghoudt van goede banen. Om "een goede fit te zijn" in de reguliere blanke samenleving, zwarte vrouwen worden geadviseerd (lees: geforceerd) om onze natuurlijke textuur te veranderen om "presentabel" te worden. (Voor velen betekent dat dure, onderhoudsvriendelijke extensies.) Het dragen van mijn haar in een afro staat gelijk aan een persoon met een harig haar die zijn haar draagt.

Het is even gemakkelijk om 's morgens op te staan ​​en te gaan, maar het is aanzienlijk minder acceptabel. Waarom zijn er verbodsbepalingen op cornrows maar geen verboden op paardenstaarten?

Zwarte vrouwen in de hoogste kantoren houden zich bezig met haaronderzoek. En een grote reden waarom is, omdat ons vanaf jonge leeftijd wordt geleerd dat ons haar niet goed genoeg is. Scholen verbieden onze haarstijlen en leerkrachten schenden onze persoonlijke ruimte om ons haar te bekritiseren.Ik herinner me een leraar op mijn middelbare school die meedeed, terwijl andere studenten beledigingen gooiden naar een van mijn zwarte klasgenoten wiens haar niet naar haar zin was gestyled.

Waarom zijn er verbodsbepalingen op cornrows maar geen verboden op paardenstaarten?

De controle die we tegenkomen als het betrekking heeft op ons haar beïnvloed niet alleen mijn zelfvertrouwen, maar het niveau van comfort dat ik voelde op mijn werk als een assistent bij de receptie in een eerstelijns instelling. Hoewel ik het geluk had om te werken op plaatsen waar mijn haar nooit expliciet werd geclassificeerd als onaanvaardbaar, voelde ik de druk om extensions te dragen die ik kon gebruiken.

Op een handvol keer dat ik mijn haar uitdroeg, zou ik overspoeld worden met vragen. Uiteindelijk was ik zo ongemakkelijk dat ik besloot om de baan helemaal te stoppen. Maar hoe zit het met de vrouwen die jarenlang in een baan moeten blijven terwijl ze hun natuurlijk haar leren, is onprofessioneel?

Ik besloot die baan over veel meer te laten dan haarpolitiek - het was ongeorganiseerd en ik werd vaak gerespecteerd. Maar het verlaten van die baan was de katalysator voor een belangrijke beslissing: nooit meer een interview met "veranderd" haar bijwonen.

Om dat te kunnen doen, moest ik de negatieve boodschappen die me geleerd waren over wat wel en niet professioneel genoeg is om aan het werk te dragen, opnieuw evalueren. In het begin zou ik normaal gesproken niet verschijnen met mijn losse haar (in een afro), maar ik begon mijn haar te stylen op manieren die goed met mijn textuur samenhingen en mijn gezichtsuitdrukking vormden, zoals gevlochten hoofdbanden en hoge trekjes. Als ik de verwachting had dat ik authentiek en onbeschaamd zwart zou verschijnen, zou ik nooit te maken krijgen met de angst mijn echte haar te onthullen.

Voordat ik mijn oude baan verliet, droeg ik meestal uitbreidingen, maar nadat ik vertrok, stopte ik bijna volledig. Ik kende mijn eerste stap in het normaliseren van diversiteit die nodig was om te beginnen met het normaliseren van mezelf. Ik vond een kapper bij Gentlemen's Salon in Cheyenne, Wyoming, die mijn haar op een manier kon stylen die het beschermde terwijl ik mijn ware zelf liet zien, zoals gevlochten opsteekkapsels, tweesnedraden en platte wendingen. De eerste paar keren voelde ik me naakt met al mijn haar op mijn hoofd. Ik schaamde me voor hoe anders mijn haar eruit zag dan dat van anderen.

Ik kende mijn eerste stap in het normaliseren van diversiteit die nodig was om te beginnen met het normaliseren van mezelf.

In het begin was ik bang voor de aandacht die mijn haar bracht, ook al waren de opmerkingen die ik ontving overweldigend positief van vrouwen van alle rassen. "Ik wou dat ik dat met mijn haar kon doen," en "Ik hou van je haar!" Kwamen het meest voor. Meestal zou ik reageren met een glimlach en een bedankje. Na verloop van tijd begreep ik dat hun doel was om me niet voor schut te zetten - het was gedaan vanuit bewondering.

Maanden later, toen ik mijn laatste in-office baan begon, was ik een natuurlijke haarprofessional. Ik stelde de verwachting dat ik mijn haar in zijn natuurlijke staat zou dragen en mijn collega's omarmden het omdat ze niet anders wisten. Het zien van mijn vlechten of zelfs mijn afro was normaal voor hen, en het voelde geweldig om mijn haar niet te bespreken alsof het een groot probleem was. Ik werkte die baan vier maanden voordat ik de keuze maakte om thuis te blijven bij mijn zoon, en er was geen enkele keer dat ik me ongemakkelijk voelde om mijn authentieke zelf te presenteren.

Nu ik vanuit huis werk, is mijn haar niet zozeer een focuspunt. Sterker nog, op sommige dagen doe ik er helemaal niets aan. Maar ik ben blij dat ik een plek heb gevonden waar ik me comfortabel voel om mijn haar te dragen op een manier die indruist tegen de 'norm' van de samenleving. Als ik er ooit voor kies om weer ter plaatse te werken, is het goed om te weten dat ik een plan heb om mezelf op mijn gemak te laten voelen op een plek waar ik als een 'ander' wordt beschouwd. Tot dan kan ik een van mijn spoelen rond mijn vinger draaien met mijn ogen bevestigd aan een scherm.

Niet proberen, gewoon natuurlijk zijn.

Hier bij Byrdie weten we dat schoonheid veel meer is dan vlechthandleidingen en mascaraoverzichten. Schoonheid is identiteit. Ons haar, onze gelaatstrekken, onze lichamen: ze kunnen cultuur, seksualiteit, ras, zelfs politiek weerspiegelen. We hadden ergens op Byrdie nodig om over dit spul te praten, dus welkom De Flipside (zoals natuurlijk de keerzijde van schoonheid!), een speciale plek voor unieke, persoonlijke en onverwachte verhalen die de definitie van 'schoonheid' van onze samenleving uitdagen. Hier vind je coole interviews met LGBTQ + -sterrensterren, kwetsbare essays over schoonheidsnormen en culturele identiteit, feministische meditaties over alles van dijkhiaten tot wenkbrauwen en meer. De ideeën die onze schrijvers hier verkennen, zijn nieuw, dus we willen graag dat jullie, onze slimme lezers, ook deelnemen aan het gesprek. Zorg ervoor dat je je mening geeft (en deel ze op sociale media met de hashtag #TheFlipsideOfBeauty). Omdat hier verder De Flipside iedereen kan gehoord worden.