Ik was een competitieve turnster om 10 en nu heb ik met de gevolgen te maken

Hier op Byrdie HQ denken we dat het idee van een "perfect lichaam" even verouderd is als slangenolie-dieetpillen en spandex-geklede workout-iconen. Maar dat betekent niet dat we niet over ons lichaam praten, het tegenovergestelde zelfs. Het gaat allemaal om body-acceptatie 24/7/365, maar deze week serveren we wat extra liefde: Meet Byrdie Body Week. Beschouw het als een liefdesbrief aan de vreemde en prachtige voertuigen die we bewonen, evenals een diepe duik in alle lichaamsvragen die ons teisteren (zoals zal mijn laptop echt mijn eierstokken braden?). We zullen ook aandacht besteden aan alles wat nieuw is in de productwereld (valse tepels - ja, we gaan daarheen). Laten we het er allemaal over eens zijn om een beetje vriendelijker te zijn voor ons lichaam deze week (en maand en jaar), niet?

Ik herinner het me zoals het gisteren was - ik was 16, droeg een sprankelend geplet, fluweel maillot en liep over een kleine tapijtbaan. Ik nam deel aan een all-round competitie voor mijn gymnastiekteam (wat betekent dat ik moest presteren op alle vier de evenementen: vloer, balk, bars en kluis). Op dat moment liep ik naar de kluis en keek omhoog naar mijn tienervriend in de menigte. Voor de eerste keer sinds ik begon te concurreren, was ik zelfbewust. Ik had nooit aan mijn lichaam gedacht in de context van competitieve sporten, maar daar was het - voor iedereen zichtbaar om te zien.

Ik begon met gymnastiek toen ik 7 was, wat, geloof het of niet, te laat is voor de sport. Naarmate ik vorderde, werd het een ongelooflijke uitlaatklep voor mij. Ik kon naar de sportschool gaan, trainen met mijn teamgenoten (die als een familie werden), en rond tuimelen in plaats van te blijven stilstaan bij welk prepuberaal probleem me ook teisterde. Ik werd heel sterk en flexibel, en mijn lichaam gebruiken op die manier was een vaardigheid die ik graag liet zien. Flipping op het gras in het park, het uitvoeren van geen-hand-cartwheels in een opwelling, en niet-zo-nonchalant concurreren elk weekend werd een manier van leven.

De krachttraining was intens. We zouden honderden herhalingen doen voordat we aan het oefenen waren, en op een gegeven moment kon ik zelfs handopdrukoefeningen doen - wat me nu absoluut onmogelijk lijkt. Maar door dit alles kwam nooit het lichaamsbeeld in het spel. Ik was een mager jochie en dankzij de constante oefening kon ik uitgroeien tot een fitte tiener. Ik droeg meer turnpakje overdag dan dat ik normale kleding droeg.

Dat wil zeggen, totdat mijn verlangen naar een sociaal leven mijn inzet voor de sport overmeesterde en ik stopte. Bijna 's nachts groeide ik. Ik kreeg voor het eerst mijn menstruatie. Ik moest een echte bh kopen. Het was allemaal heel overweldigend en de nieuwe aandacht die ik kreeg, voelde vreemd aan. Dat bovenop het feit dat ik moest leren eten en sporten zoals een normaal persoon. Ik werkte niet langer vier uur per dag en sloeg mijn getinte lichaam elk weekend rond de ongelijke bars. Dus de doos met koekjes en de extra volgorde van frietjes waar ik vaak alleen voor de lol om draaide, kwam opdagen op plaatsen die ik nog nooit eerder had gezien.

Bijna 's nachts groeide ik. Ik kreeg voor het eerst mijn menstruatie. Ik moest een echte bh kopen.

Voedsel werd een probleem voor me - want ik weet zeker dat het waar was voor veel meisjes in mijn klas op de middelbare school. Vroeger was eten en niet aankomen gewoon iets dat ik accepteerde als feit. Lichaamsbeeld was slechts iets dat ik hoorde in gezondheidsklassen. Maar na het opgeven van gymnastiek, moest ik opnieuw leren hoe het was om een gezonde levensstijl te behouden, en misschien zette ik mijn lichaam en geest onbewust in een gevaarlijke positie. Je kunt diepgaand vertellen over mijn ervaring met restrictief eten hier, maar de essentie is dat ik er een heel moeilijke greep op heb gehad.

Het kostte me bijna een decennium om uit een gat te graven dat ik voor mezelf had gebouwd toen ik 16 was.

Sindsdien heb ik veel tijd gehad om erachter te komen wat voor mij werkt. Eten is nog steeds belangrijk voor me, maar er zijn dingen die ik doe om mijn aflaten en ongeordende gedachten onder controle te houden. Eerlijk gezegd heb ik eindelijk het gevoel dat ik van hen ben bevrijd. Het lijkt onmogelijk, maar hoe meer ik mijn hersenen toestond om haar levenslange zoektocht naar het perfecte lichaam op te geven - alsof er zelfs zoiets was - hoe meer mijn lichaam begon uit te balanceren. Ik merkte spieren op waar voorheen onveiligheid heerste. Ik heb twijfel vervangen door kracht.

Ik schrijf veel over walgelijke trainingen en liefdevol eten. Maar het is belangrijk voor mij dat het duidelijk is dat geen van beide gemakkelijk voor mij komt.

Door spierherinnering uit mijn dagen als gymnast heb ik als volwassene kunnen uitblinken in kracht- en flexibiliteitgerichte trainingen. Zoveel houdingen worden gedeeld tussen yoga en gymnastiek, dat het gemakkelijk en leuk vinden van yoga voelde. Ik schrijf veel over walgelijke trainingen en liefdevol eten. Maar het is belangrijk voor mij dat het duidelijk is dat geen van beide gemakkelijk voor mij komt. Het is niet niet cool om hard voor je lichaam te werken of om voor je gezondheid te zorgen. Uiteindelijk is het noodzakelijk om te doen waar je je goed bij voelt. Het is een lange reis geweest, maar ik denk dat mijn tijd doorgebracht als een competitieve atleet me heeft ingesteld om tot dat besef te komen.

Ik kan zelfs dat geplet-velours turnpakje binnenkort uitbreken en een aantal van mijn favoriete moves nog een keer proberen.