Een open brief aan mijn lichaam: ik hou van je, maar soms haat ik je nog steeds

Deskundigen schatten dat ongeveer 8 miljoen mensen in de Verenigde Staten momenteel lijden aan een eetstoornis - en dat is niet eens te zwijgen over het lange, moeizame herstelproces en het ongebreidelde misverstand van deze kwesties in onze cultuur. Als een knipoog naar de Eating Disorder Awareness Week (26 februari tot 4 maart), zullen we enkele van onze meest tot nadenken stemmende inhoud over lichaamsbeeld, dieetpraatjes en het stigma en schaamte vertellen waar miljoenen vrouwen dagelijks mee omgaan basis. Maar bovenal, weet dat je niet alleen bent - en als je hulp nodig hebt en niet weet waar je moet beginnen, neem dan contact op met de hotline van de nationale eetstoornissen op (800) 931-2237.

Ik was in Miami voor het jaarlijkse zwemweekend van de stad, toen een vertrouwd gevoel naar boven sloop en zich langs elk greintje van mijn lichaam weven. Ik keek naar een foto van mezelf en voelde mijn huid kruipen. Als een vrouw aan het betere einde van haar herstel van eetstoornissen, voelde ik me al een tijdje niet zo gestimuleerd.

Na het doornemen van foto na foto, voelde ik angstgevoelens in botsing komen met schuld in deze bizarre emotionele cocktail die ik mezelf dwong te slikken. Voor de rest van de reis wankelde mijn geest tussen een ongemakkelijk gevoel in mijn lichaam en omdat ik me schaamde, liet ik die gedachten mijn ruimte binnendringen. Ik hekelde mezelf omdat ik me slecht voelde. Bij elke voorbijgaande gedachte, Ik zonk dieper en dieper in deze schaamte spiraal - niet voor de manier mijn lichaam keek, maar omdat ik het toch niet leuk vond.

Onzekerheid en angst leven nog steeds en ademen in mijn lichaam. Ik zou liegen als ik beweerde dat ze dat niet deden.

Gemengd met alle goedbedoelende, zelfvertrouwen-opvoerende, lichaam-positieve retoriek ligt een vaak vergeten waarheid: Onvoorwaardelijk van je lichaam houden is moeilijk, ongeacht de omstandigheden. De beweging is absoluut positief - normaliseert cellulitis (zoals 90% van de vrouwen het hebben), waardoor ruimte is voor meer dan een praktisch verzonnen lichaamstype, en eten en lichaamsbeweging worden besproken op een manier die is geworteld in eigenliefde. Dit goedbedoelde bericht kan echter uitsluiting worden als je in feite onzekerheden hebt.

Het is nog een andere onmogelijke standaard om jezelf tegen te meten, maar deze keer is het verkleed als 'inspirerend'. Als we acceptatie prediken, hebben we ook toestemming nodig voor een off-day.

Ik heb een decennium aan lichaamsproblemen doorgemaakt en uiteindelijk in een positieve ruimte geland. Ik voel me goed over mezelf en mijn delen op een manier waarvan ik nooit dacht dat ik het nog een keer zou doen. Maar onzekerheid en angst leven nog steeds en ademen in mijn lichaam. Ik zou liegen als ik beweerde dat ze dat niet deden. En dat moet goed zijn. Ik mag het beter laten kloppen of gezonder eten als een manier om me goed te voelen over hoe ik eruitzie. Ik mag tijdens mijn trip naar Miami over mijn lichaam neerdalen. Het feit dat zelfacceptatie niet gemakkelijk voor me komt, maakt me er niet minder toe verplicht om een ​​positief lichaamsbeeld te behouden.

Ik ben er goed in de meeste dagen afstand te doen van controle, zodat ik vrij kan leven van oordelen en vergelijken. Maar dat komt door jarenlange erkenning en omgang met mijn diepgewortelde problemen met gewicht. Niet iedereen heeft die mogelijkheid gehad. Dus ik veronderstel dat ik zeg dat je ergens tussenin mag landen. Je kunt een kampioen zijn voor positiviteit van het lichaam, zelfs als je soms wilt dat je er anders uitzag in een badpak. De twee sluiten elkaar niet uit. Je bent een mens, en beide extreme zullen je nooit gelukkig maken.

Dit bericht is oorspronkelijk gepubliceerd op 21 augustus 2017.