Een blik in de fascinerende geschiedenis van glitters en homoculturen

Sinds Claire's en Limited Too groot opkwamen in veel preteen visionboards uit de late jaren negentig, is wearable sparkle - meestal in de vorm van body glitter, glittermake-up en glitter body spray - al duizenden millennials een bron van persoonlijke euforie. Glitter make-up, voor mij althans, was het spul van fantasie en grensovergang-Het was een manier om over de grens te gaan tussen prepuberale en volwaardige tiener.

Ik dacht dat mijn voorliefde voor body glitter en sprankelende make-up zou vervagen in het voordeel van nude lippen en klassieke looks als ik ouder werd, maar toch draagbaar glitter bleef magisch voor mij, met daarbij een soort van hekserij, een soort van ademloze extase. Ik besefte al snel dat ik niet de enige was: als een jonge volwassene begon ik me te identificeren als een vreemde femme, en na het bijwonen van mijn eerste parade op 19-jarige leeftijd (en een paar jaar later deel te hebben genomen aan het nachtleven) merkte ik dat glitter een schoonheidsproduct voor artiesten en deelnemers.

Glitter make-up, hoewel al te vaak cultureel verbannen naar juvenilia en speciale gelegenheden, heeft een belangrijke plaats in de homogeschiedenis. Glitter is nauw verbonden met de lange erfenis van queer nightlife en performance art, inclusief de elkaar kruisende werelden van drag, burlesque en cabaret. Terwijl glitter zich in onze lakens en op onze tapijten nestelt, maakt het ook zijn weg over generaties heen en brengt het vreemde mensen in contact met andere gemeenschappen en onze voorgangers.

Tegenwoordig gaat glittermake-up nog steeds veel verder dan eigenzinnige queer-mensen die seksuele en gendernormen trotseren of overstijgen. In feite is het voor velen een integraal onderdeel van genderpresentatie en queer identiteit. Net zoals religieuze symbolen (zoals een kruis of een davidster) gemeenschap en verbinding signaleren, glitter dragen is een manier om onze homoseksuelen niet alleen voor onszelf, maar ook voor elkaar te signaleren.

Om meer te weten te komen over wat glitter voor andere mensen in de LGBTQ + -gemeenschap betekent, heb ik een aantal leden van de queer community geïnterviewd die glitter als een belangrijk, verrijkend aspect van hun vreemde identiteit en genderuitdrukking beschouwen. Een van deze onderwerpen was Liat, die de rijke geschiedenis achter glittercosmetica als een belangrijk aspect van hun aantrekkingskracht beschouwt. Liat zegt dat glitter een deel van hun identiteit is als een 'glitterfutch', een label afgeleid van 'glitterbutch', dat ze in 2012 bedacht hebben tijdens het aanbrengen van glittermake-up ter voorbereiding op een trans-art-show.

Dit is een term die Liat uitlegt die het beste staat voor hun 'specifieke geslacht buiten de paraplu van genderqueer'. "Glitter voelt als een historisch belangrijke connectie voor mijn homoseksualiteit (seksualiteit) en mijn genderqueerness", zegt Liat. "Als ik denk aan mijn voorouders, sprankelen ze met pailletten en glitter."

Moderne glitter werd in 1934 uitgevonden door de Amerikaanse machinist Henry Ruschmann. Voor die tijd was glitter gemaakt van glas, maar de Tweede Wereldoorlog maakte dat niet beschikbaar. Maar al voor de oorlog droegen vroege drag-queens (die geen glazen glitter konden betalen) vaak glanzende juwelen en glinsterende kostuums in je gezicht. Drag queens zoals LaVerne Cummings, Barbette en Gene La Marr-waarvan sommigen toerde met de beroemde drag troupe The Jewel Box Revue van de late jaren '30 tot de vroege jaren '60 - werkten vaak glitter in hun schoonheidsroutines, vooral hun oogschaduw.

In de jaren '70, kwamen mainstream glamour rockers zoals David Bowie en zijn sprankelende, gender-buigende alter ego, Ziggy Stardust, gedeeltelijk voort uit de esthetiek van het nachtelijke nachtleven om hun uiterlijk te creëren. John Cameron Mitchell bracht hulde aan beide genres (drag and glam rock) met zijn iconische rode lip in de rockmusical van 2001 Hedwig en de Angry Inch.

Voor mensen zoals Liat gaat glitter niet alleen over euforie en prestaties. Het is ook diep verbonden met protest en verzet. Glans wordt al decennia lang gebruikt door queer-activisten die vechten voor LGBTQ + -rechten. In de Glitter + Ash-beweging bijvoorbeeld, die in de afgelopen jaren in zowel New York als Chicago is gepopulariseerd, tonen kerken steun en solidariteit voor queer parochianen door Ash Wednesday as te mengen met paarse glitter. Parity, de "op geloof gebaseerde LGBTQ-gerichte organisatie gebaseerd in NYC" die de beweging populariseerde, zegt dat glitter een deel van deze traditie is, omdat het, net als liefde, "onweerstaanbaar en onweerstaanbaar" is en "nooit opgeeft".”

Een meer confronterende versie van glitteractivisme is de praktijk van 'glitter bombing', of het homofobisch politiseren van politici met het sprankelende spul tijdens het schreeuwen van LGBTQ + -rechtenlogans (zoals 'Stop de haat!') Uit protest tegen anti-LGBTQ + meningen en wetgeving. Michele Bachmann, Rick Santorum, Newt Gingrich en Mitt Romney zijn sinds 2011 allemaal het doelwit van protest, sommige door een queer-activistengroep uit Minnesota, bekend als de Glitterati. Vóór de inauguratie van 2017 werd buiten de deur van Mike Pence een queer straatdansfeest gehouden om te protesteren tegen zijn homofobe beleid - glitter was een prominente eigenschap van de get-ups van veel deelnemers.

In termen van gendernormen, ook glitter is een vorm van schoonheidseigenschappen, diegenen die het sportten in staat stellen om gendergrenzen op onverwachte manieren te overschrijden. Hoe? Om te beginnen is glitter, met al zijn kleuren en opvallende capaciteiten, bijna feestelijk van aard - het is onmogelijk om te missen. In het geval van queer identity en genderuitdrukking, dat is precies het punt: Politieke verklaringen komen vaak in de vorm van het vieren van de zichtbaarheid zelf, vooral voor gemarginaliseerde mensen die al lang werd verteld om te zwijgen over wie we zijn (of op zijn minst om te maken het is smakelijker).

Make-up tips met glitter waarschuwen lezers vaak om niet te veel te doen, om de dingen subtiel te houden. Maar vreemde uitingen van geslacht en seksuele identiteit dringen aan tegen deze beperkingen, het trotseeren van sociale verwachtingen van wat "te veel", "te brutaal" of, vaak "te vrouwelijk" is.

Nihm is een glitterliefhebbend lid van de LGBTQ + -gemeenschap en identificeert zich als een "queer nonbinary Faerie" (een identiteit die zich uitstrekt over verschillende sekse- en seksualiteitsspectrums, maar die meestal wordt geassocieerd met duurzaam leven, een verbinding met de natuur, creatieve spiritualiteiten, en queer bewustzijn). Net als Liat zegt Nihm dat "glitter een heel groot deel is" van Faer "Life and identity." "Glitter dient voor mij als een medium om gender euforie uit te drukken en als een twinkeling van mijn emoties," zegt Nihm.

Met andere woorden, het gebruik van glittermake-up is, voor veel vreemde mensen, een manier om te vieren dat je 'uit' bent op een zeer openbare en consistente manier, vooral na jarenlange beperking van volledige gender- en / of seksuele identiteitsuitdrukking aan bepaalde doelgroepen. Voor Nihm, meer glitter betekent meer zichtbaarheid en een groter zelfgevoel. "Toen ik opgroeide, was ik erg verlegen en deed alles om onzichtbaar te zijn," zegt Nihm, "dus het grootste deel van mijn glitter en glinstering was beperkt tot de dingen die ik bezat, de prestatieruimten en mijn kunst.

Sindsdien heb ik echt veel meer zelfvertrouwen gekregen."

Het andere is dat voor vreemde mensen, glitter moet niet alleen een symbool van vrouwelijkheid zijn. Dat wil zeggen dat het dragen van glitter je niet automatisch tot een femme maakt, want uiteindelijk is het een symbool van queerness in een grotere betekenis. Een andere geïnterviewde, Alexis, die nadenkt over de rol van glitter in hun persoonlijke presentatie in de loop van de tijd, biedt: "Als een trans-transpersoon, dacht ik lang dat het omhelzen van elke vorm van vrouwelijkheid of femme-heid (bijvoorbeeld glitter) mijn geslacht ongeldig maken, misschien door het andere mensen makkelijker te maken om mij als vrouw verkeerd te laten zien.

Uiteindelijk was ik echter in staat om de aspecten van mezelf die femme zijn opnieuw te omarmen als aspecten die mijn geslacht niet ongeldig maken en die mij niet als vrouwelijk bestempelen."

Zoals Alexis suggereert, verstomt queerness als een concept onze collectieve conventies en verwachtingen over gender, waardoor het wordt vervormd, uitgedaagd en schittert, wat het oog bederft met zijn veelzijdige glans, is de perfecte weergave daarvan. Glitter beslist waar uw blik stopt en begint, waar uw gezichtslijn landt en waar hij naar sluipt. Het neemt visuele ruimte in beslag en vertelt je waar je moet kijken. Het vergt onze angst om te veel, te zichtbaar of te buiten te zijn en hen tot iets moois te laten ontploffen.

Glitter, net als veel andere (homo) uitdrukkingen van seksualiteit en gender, vestigt de aandacht op zijn eigen kunstmatigheid, doet geen poging om "natuurlijk" te zijn of iets anders dan geconstrueerd, net zoals queerness de aandacht vestigt op de rollen die we spelen en sociale normen die we vaak volgen in termen van genderuitdrukking, seksualiteit en relaties.

Glitter-make-up is de afgelopen jaren enorm populair geworden en is zelfs naar verwachting één van de belangrijkste trends in 2018 voor schoonheidsproducten. Natuurlijk maakt het hoge drama het eindeloos Instagrambaar. Maar ik zou graag willen denken dat zijn groeiende populariteit (en de toenemende aandacht voor milieuvriendelijke versies ervan, zoals biologisch afbreekbare EcoStardust), gewoon een beetje meer politiek is dan dat. Gevierde make-upartiest Pat McGrath onlangs verteld GQ-stijl, "De wereld van make-up wordt steeds diverser en minder over regels, wat absoluut goddelijk is." Gaat het tenslotte niet om het verzet van regels, gedeeltelijk om wat voor glitter en vreemde identiteit het gaat?