Slaapverlamming: de angstaanjagende toestand die miljoenen vrouwen doorstaan

Slaapverlamming klinkt als het spul van de stedelijke legende of Amerikaans horror verhaal. Midden in de nacht voel je het angstaanjagende gevoel dat iemand op je borst drukt, bij de deuropening staat of naast je in bed ligt, maar je bent absoluut niet in staat om te bewegen. Je zit in de val. Verlamd in een verontrustende staat tussen slaap en bewustzijn, weet je wat er aan de hand is, en je weet dat je gewoon wakker moet worden om te eindigen - je bent proberen om wakker te worden - maar dat kan niet. Je ogen kunnen zelfs open zijn en je zou zelfs het gevoel kunnen hebben dat je wakker bent, maar je kunt de verlamming niet uit eigen beweging beëindigen.

Je moet gewoon wachten tot het voorbij is.

Hoe angstaanjagend het ook klinkt, het is enger om te ervaren, en hoe vreemd het ook klinkt, het is niet het spul van een stedelijke legende of een horrorfilm, het is verrassend vaak. Het is zelfs gelukt om zijn weg te vinden naar een recente aflevering van Op de hoogte blijven van de Kardashians- Kendall Jenner deelde haar eigen begin van de aandoening, die haar zo bang maakte, dat ze de slaap helemaal begon te vermijden.

En toen we dit verhaal onderzochten, ontdekten we vier mensen op onze eigen kantoren die er last van hadden, een van die bereid was om haar verhaal met ons te delen. Blijf scrollen om te lezen hoe het is om daadwerkelijk slaapverlamming te hebben.

Wat is slaapverlamming?

Ten eerste een fascinerende achtergrond over slaapverlamming. Om enig inzicht te krijgen in de vreemde situatie, spraken we met een wetenschappelijk onderzoeker bij de afdeling Psychologie van de Universiteit van Waterloo, James A. Cheyne, wiens expertise slaapverlamming is en die verschillende gepubliceerde artikelen over het onderwerp heeft geschreven. Toen we vroegen of er een bekend gedocumenteerd geval van slaapverlamming is, legde hij uit dat slaapverlamming al eeuwen bestaat. "Rekeningen over wat heel duidelijk slaapverlammingservaringen lijken, zijn zo oud als (en waarschijnlijk veel ouder dan) geschreven verslagen," zei hij.

"Veel, zo niet alle, oude culturen hebben verhalen over nachtdemonen of wezens die mensen 's nachts aanvallen terwijl ze verlamd en hulpeloos zijn.De oorspronkelijke betekenis van' nachtmerrie 'was van een nachtwezen dat mensen' s nachts aanviel. In de 20ste eeuw werd 'nachtmerrie' consequent gebruikt om naar elke slechte droom te verwijzen. '

Dus wat gebeurt er precies tijdens een aflevering? Bij slaapverlamming zijn individuen zich bewust van hun omgeving maar niet in staat om te bewegen, en beschrijven ze meestal een "waargenomen aanwezigheid", gevoelens van druk op het lichaam, en auditieve en visuele sensaties, zoals stemmen in het oor, geluiden (zoals voetstappen of tikken), of een schimmige figuur die door de kamer beweegt. Wetenschappelijk wordt slaapverlamming beschreven als een bewuste staat van onvrijwillige immobiliteit, en een episode kan een paar seconden of enkele minuten duren.

De waargenomen aanwezigheid is meestal onheilspellend, roofzuchtig en bedreigend. Soms is het "gewoon daar" en soms wordt het geassocieerd met beweging en nadering, zoals de trap opkomen, de kamer binnengaan, het bed naderen en erop klimmen. Gevoel van druk op de matras als de aanwezigheid op het bed klimt wordt het vaakst gemeld. De meerderheid van de mensen die slaapverlamming melden, beschrijft het gevoel van angst en, als ze zichzelf niet wakker kunnen maken, in gevaar zijn - het gevoel dat de aanwezigheid een slechte bedoeling heeft.

Sterker nog, velen zeggen 'angst' als niet een sterk genoeg woord om het te beschrijven, maar eerder overweldigende angst en afschuwelijke angst. Sommigen beschrijven een fysieke aanval van de indringer, overal van het voelen van druk op hun borst tot het gevoel van iemand die op hun borst zit, hen vasthoudt en verstikt. De ervaring wordt beschreven als "levendig" en niet als enige angst ervaren in de "echte wereld."

Het is moeilijk om een juist beeld te krijgen van hoeveel mensen lijden aan slaapverlamming vanwege verschillende niveaus van culturele kennis, samen met angsten voor stigmatisering. In een onderzoekspublicatie gepubliceerd door Cheyne, van 870 studenten die minstens één ervaring van slaapverlamming in hun leven rapporteerden, meldde slechts 45 procent ooit dat iemand erover gesproken had (meestal alle vrienden of familie) - en slechts twee meldden dat ze ooit gesproken hadden naar een dokter. Velen meldden vrijwillig (dat wil zeggen, zonder direct te worden gevraagd) dat ze bang waren om als "raar" te worden beschouwd als ze erover spraken, en verschillende anderen meldden dat ook als de exacte reactie die ze ontvingen toen ze hun ervaring aan een vriend of familielid openbaarden.

In de krant schreef Cheyne dat veel van de mensen geloofden dat hun ervaringen uniek waren en "grote verlichting gaven bij het ontdekken dat dit een bekend fenomeen was" (wat precies is wat we hebben gehoord van de persoon met wie we hebben gesproken, zoals je hieronder zult lezen). Omdat Chexne niet bereid was om zijn ervaring openbaar te maken uit angst voor een oordeel, schreef hij dat dit bijdraagt aan de onderrapportage van slaapverlamming en de afwezigheid van brede kennis of een nauwkeurige studie ervan in onze cultuur.

"Hoe vaak het is, is niet zo eenvoudig als het lijkt," zei hij. "Het hangt af van de leeftijd en de cultuur / subcultuur van de onderzochte groep. In culturen waar dit fenomeen algemeen bekend is, zoals Japan, of in Canada in Newfoundland, kunnen percentages van 60% of hoger worden verkregen. gerapporteerde percentages zijn veel lager en zeer variabel. Een ruwe schatting voor Noord-Amerika kan ongeveer 25% zijn voor het hebben van minstens één elementaire episode in een leven. " In een notendop: hoe meer culturele kennis er is van een aandoening, hoe meer deze wordt gemeld en gediagnosticeerd.

Dus waarom is er zo'n hoge culturele kennis van slaapverlamming in Japan en elders, maar niet stateside? Chayne zei dat het een interessante historische en antropologische kwestie is die meer te maken heeft met wanneer of waarom Noord-Amerikaanse culturen ergens in de geschiedenis het besef van verloren. "Ik vermoed dat de vraag is waarom culturele kennis verloren is gegaan onder gewone Europeanen?" hij zei. "Omdat het bekend is in de meeste (misschien alle) traditionele culturen, ik vermoed dat het iets met de Verlichting te maken heeft."

Wat betreft wat aanzet tot een episode, vertelde Cheyne ons dat er aanwijzingen zijn dat het geassocieerd is met een kleine afwijking in de regulatie van de hersenen van het begin en de offset van de REM-slaap. "Slaapverlamming is vrij duidelijk een abnormaal REM-fenomeen waarbij mensen REM direct na het ontwaken binnentreden in plaats van na een periode van slaap." Er is enig bewijsmateriaal - maar nog geen erg goede studies - van een genetische link, "zei hij.

Toen we vroegen of slaapverlamming wordt geassocieerd met andere gezondheidsproblemen, zei Cheyne dat het in de meeste gevallen een vrij geïsoleerd fenomeen lijkt te zijn, maar dat mensen die narcolepsie ervaren hier bijzonder gevoelig voor zijn. Het heeft meestal een begin van een adolescent (ongeveer 17), maar een eerste episode kan op elke leeftijd voorkomen. Wat betreft triggers, Cheyne zei dat anekdotisch bewijs suggereert dat stress en onregelmatige of ontwrichtende slaappatronen afleveringen lijken te verergeren. "Echter, voor veel van de afleveringen komen en gaan zonder duidelijke trigger," zei hij.

Blijf scrollen om onze Q & A te lezen met onze collega die lijdt aan slaapverlamming.

Een persoonlijk verhaal

Vertel ons over je allereerste ervaring met slaapverlamming.

"Ik heb nooit van een arts gehoord dat ik slaapverlamming heb, daarom praat ik er niet zo vaak over. Maar ik herinner me dat ik het voor de eerste keer had toen ik jonger was, bij mijn tante. zijn in essentie verlamd, maar ook enigszins wakker, dus het is heel beangstigend om te voelen alsof je niet kunt bewegen en er is iemand in de kamer.Het is heel erg eng Dus ik herinner me dat het voor de eerste keer gebeurde en ik voelde dat er iemand op zat mijn bed, ik kon me niet bewegen, en ik probeerde mijn ogen te openen en rechtop te gaan zitten, en het duurde minstens een minuut om het echt te kunnen.

Ik kan me niet herinneren dat het zo vaak gebeurde toen ik op de middelbare school zat, maar op de universiteit ging het er een beetje op achteruit en gebeurde het altijd. Ik heb gelezen dat het momenteel meer kan gebeuren als je alcohol drinkt. Ik weet niet of het iets is dat neurologisch gebeurt, maar ik merkte dat het veel meer op de universiteit gebeurde, terwijl je natuurlijk meer alcohol drinkt. Ik herinner me alles van iemand die in mijn oor fluisterde, tot iemand die op mijn bed zat. … ik heb het gevoel alsof ik gek ben. Zoals 'er zijn stemmen'."

Nee, dat doe je niet! Je klinkt niet gek. Het klinkt gewoon angstaanjagend.

"Maar ja, dus toen het vaker op de universiteit gebeurde, begon ik toen zo te zijn, Wat is er in hemelsnaam aan de hand? Wat is dit? Dit lijkt echt abnormaal. Dus ik deed wat googelen en kwam slaapverlamming tegen. Er zijn eigenlijk schilderijen die zijn gewijd aan slaapverlamming van eeuwen geleden. Een man die slaapt met een demon die boven zijn bed staat. Het was eigenlijk heel geruststellend, om te weten dat het iets was dat echt gebeurde en ik had niet alleen echt intense nachtmerries, het gevoel dat ik wakker was en niet kon bewegen."

U zei voordat we begonnen te vertellen dat u net deze week een aflevering had. Wat is er gebeurd?

"Ik sliep, ik wil zeggen dat het rond 4 uur was toen het gebeurde. Het is iets dat eerder is gebeurd, waar ik opeens voetstappen op mijn vloer hoor, en ik heb houten vloeren, dus het klinkt als houtkraak Maar mijn ogen waren open en ik kon niet bewegen. Het duurde misschien - het is moeilijk om echt te weten hoe lang het is voordat je daadwerkelijk kunt bewegen als je het probeert - maar het voelde als 15 of 20 seconden totdat ik kwam het was niet leuk."

Hoe oud was je toen je het voor het eerst zag bij het huis van je tante?

"Ik denk dat ik ongeveer 10 jaar oud was, ik voelde gewoon het gewicht naast me op het bed gaan zitten, en als een kind … Ik was doodsbang Het was traumatisch, maar ik herinner me het gevoel niet te kunnen bewegen, en dat was echt heel raar, het voelt raar om het zelf te diagnosticeren. … Het is grappig om erover te praten omdat ik het gevoel heb dat ik in de rechtbank een gek persoon ben die zegt dat ze stemmen gehoord hebben. '

Dat is precies wat de onderzoeker die we spraken zei, dat mensen er niet over praten omdat ze bang zijn dat ze raar of gek zullen klinken. Het is logisch. Maar het enige dat ik nu voel, is sympathie voor hoe beangstigend het klinkt. Je klinkt helemaal niet gek.

"Het was een stuk moeilijker wanneer het vaker gebeurde, omdat ik het incident zou hebben en dan zou ik wakker worden en eruit komen, en dan wanneer ik weer in slaap zou vallen, zou het opnieuw gebeuren, en het zou verschillende keren gebeuren op een rij. Tot het punt waar ik zou zijn, Ik wil niet in slaap vallen. En dat was echt frustrerend, omdat het vermoeiend was. Het was niet zomaar een geïsoleerd incident in één nacht; het zou terugkerend zijn. De tijd waarin het het vaakst en het meest dichte aantal gebeurde, was beslist een universiteit.

De verschillende dingen die ik zou voelen zitten op het bed, het gevoel alsof iemand mijn oor inademt, voetstappen. Ik herinner me dat het iemand was die naar mijn bed toe liep. Dat was echt eng. En een deuropening."

Wauw. Wanneer je eindelijk uit de verlamming komt, klopt je hart dan?

"Ja, heel erg, en ik ben meestal behoorlijk bezweet."

Dus je had het over alcohol. Heb je een patroon opgemerkt tussen andere triggers?

"Ik weet het niet. Soms heb ik gemerkt dat als ik 's avonds laat eet, mijn slaap lijkt te zijn veranderd. Eerlijk gezegd heb ik pas echt een trigger opgemerkt als ik heb gedronken."

Maakt het je bang om te drinken?

"Niet nu, omdat het gewoon niet zo vaak gebeurt als op de universiteit, maar op de universiteit, ja. Het gaf me het gevoel dat ik iets verkeerd deed met mijn hersenen, alsof het mijn fout was."

Heb je ooit iemand anders ermee ontmoet?

"Nee."

Heb je er met iemand in je familie over gesproken?

"Ik heb het eigenlijk niet."

Zou je er ooit een slaapdokter over zien?

"Dat zou ik doen. Het heeft gewoon niet zo veel invloed op mijn dagelijks leven, dus ik niet."

Tot slot vroegen we Cheyne of je ooit volledig van de slaapverlamming af kunt komen, en hij zei dit: "Het duurt maar heel zelden een heel leven. De meest voorkomende zijn milde once-in-a-lifetime-episodes die weinig meer dan een korte periode van verlamming bij het inslapen Sommige mensen hebben het misschien al jaren met angstaanjagende hallucinaties tot ze op een dag beseffen dat ze in decennia geen episode hebben gehad en bijna vergeten waren dat het ooit een probleem was. variabel fenomeen."

Veel experts koppelen angst aan slaapverlammingsepisodes. Koop hieronder enkele van onze favoriete remedies voor bedtijdstress.