Hoe mijn beslissing om onder het mes te gaan, me hielp om van mijn lichaam te houden

Ik sloot mijn ogen en verschoof zenuwachtig in mijn papieren ziekenhuisjas toen mijn arts "voor" foto's van mijn borst begon te maken. Ik was op kantoor omdat ik had besloten om borstverkleining te krijgen. Ik wendde me af van het scherm waar mijn lichaam met elke klik en flitser door de kamer werd geprojecteerd. Het was ongetwijfeld een ongemakkelijke situatie, maar het kon me niet schelen.

Ik was 20 jaar en een maand en veranderde van het begin van de meest opwindende reis van mijn leven - zes maanden woonachtig in Parijs. Ik had me lange tijd ongemakkelijk in mijn huid gevoeld; het was jaren van het minimaliseren van beha's, overmaatse kleding en het wensen van mijn bochten weg. Mijn borsten voelden aan als vreemde voorwerpen, zoals een gewicht dat ik moest dragen dat niet van mij was. Op een dag besloot ik dat ik genoeg had: ik was niet tevreden met hoe ik eruitzag en ik zou er iets aan doen. Ik begon mijn opties te onderzoeken en een chirurgie voor borstverkleining klonk als vrijheid.

In het begin waren mijn ouders werkelijk tegen het. Ik had gesprekken met mijn vader waarhij uitte zijn bezorgdheid dat ik gedachteloos 'een vrouwonvriendelijke visie op de ideale vrouwelijke vorm gaf' en dat ik masochistisch bereid was om "mijn lichaam te beschadigen", in het belang van geaccepteerde schoonheidsnormen. Dat zijn allemaal goede argumenten, maar het waren niet mijn beslissingen. Deze keuze was helemaal van mij.

Ik heb misschien mijn eerste "volwassen" beslissing genomen en gezegd dat ik het ging doen, met of zonder hun zegen. Als ik het kan krijgen gedekt door een verzekering, Stelde ik, er is geen reden dat ik dit zelf niet kan doen. Ik deed dus heel veel onderzoek: ik moest foto's maken, een briefje van mijn vaste arts en een chiropractor halen en een paar tests uitvoeren om ervoor te zorgen dat mijn lichaam het aan kon.

Tijdens het eerste semester van mijn jongste jaar waren mijn borsten alles waar ik aan dacht. Na maanden voorbereiding en papierwerk keek mijn moeder me aan en zei: "Ik begrijp waarom je dit moet doen." Tegen die tijd had ze de foto's gezien, naar mijn zorgen geluisterd, echt geluisterd, en uiteindelijk begrepen de manier waarop mijn leven was belast en verstrikt in dit veel langer dan ik er hardop over had gesproken. Kort daarna aanvaardde onze verzekeringsmaatschappij de claim en konden we verder gaan.

Ik heb de operatie tijdens de winterstop gehad en ik werd wakker als een nieuw persoon. Ik zweer dat de verschillen onmiddellijk voelbaar waren. Ik ging op een donderdag naar binnen en was dinsdag bij de brunch. Het was geen eenvoudig proces - op geen enkele manier - maar ik was geschokt over hoe weinig tijd ik uiteindelijk nodig had. Ik droeg een post-operatieve bh die de volgende maand aan de voorkant ritste, maar moest twee weken later terugkomen voor een vervolgafspraak (ik had tot die tijd geweigerd naar mijn borst te kijken).

Mijn lichaam verkeerde in een fragiele toestand en ik wilde mezelf niet in de war brengen over de resultaten voordat ik werd genezen. Die ochtend controleerde de dokter dat alles goed verliep en vroeg of ik toestemming zou geven om deel te zijn van zijn "voor" en "na" boek (het zijn de foto's die hij aan de patiënten toont tijdens hun eerste consult.) Voor mij was er geen groter compliment. Ik stemde opgewonden in en keek voor de eerste keer naar mijn nieuwe lichaam. Natuurlijk waren er littekens en blauwe plekken, maar ik merkte ze zelfs nauwelijks op. Ik was trots, blij, opgelucht en mooi.

En ik ben het niet alleen. Brian Labow, directeur van de Adolescent Breast Clinic in het Boston Children's Hospital, ontdekte dat adolescenten (gedefinieerd als meisjes van 12 tot 21 jaar) met macromastia (borstgewicht dat meer dan ongeveer 3% van het totale lichaamsgewicht overschrijdt) "verminderde kwaliteit van leven, verminderde zelfwaardering, meer pijn in verband met de borst en verhoogd risico op eetstoornissen vergeleken met hun leeftijdsgenoten. "Bovendien, borstverkleining chirurgie produceert meetbare verbeteringen in psychosociaal, seksueel en lichamelijk welzijn, evenals tevredenheid met uw algehele fysieke verschijning, meldt een studie in het augustusnummer van Plastische en reconstructieve chirurgie, het officiële medische tijdschrift van de American Society of Plastic Surgeons.

Alles was genezen en zag er goed uit tegen de tijd dat ik in Parijs aankwam - wat mijn plan altijd al was. Ik ging door met de meest transformerende maanden van mijn leven. Niet alleen was ik in een nieuwe stad (misschien wel de mooiste stad ter wereld), maar toen ik mijn reflectie passeerde,Ik had het gevoel dat ik eindelijk de persoon herkende die achterom keek. Ik had er vertrouwen in op een manier die ik nog nooit eerder was geweest. Het had niet zoveel te maken met de manier waarop ik keek, maar meer met de manier waarop ik me van minuut tot minuut voelde. Ik had geen rugpijn of vervelende merken van mijn bh-bandjes.

Ik had niet het gevoel dat ik mijn lichaam moest bedekken - iets waar ik de afgelopen jaren heel goed in was geworden.

Ik had tot voor kort niet nagedacht over de littekens in jaren toen een jongen die ik zag hen noemde. Hij schreeuwde bijna: "Heb je een borstverkleining gehad?" ik was geschokt. En snel veranderde dat gevoel in intense vernedering en zonder te denken antwoordde ik: "Nee!" En probeerde het te vergeten. Dat was echter nog niet het einde, want hij bleef het probleem onder druk zetten. "Heb je een boob job gekregen?" Beschuldigde hij. Ik voelde me ongemakkelijk en liet hem kort daarna vertrekken. Het was de eerste keer in lange tijd dat ik me verdrietig voelde over mijn naakte lichaam - wat voor mij een prestatie was.

Het was ook de eerste keer dat ik dacht dat ik moest schrijven over mijn ervaring met de operatie.

De zeven jaar sinds mijn reductie waren zo positief. Alles in mijn leven is ten goede veranderd, met uitzondering van enkele littekens aan de zijkant en onder elke borst.Eerlijk gezegd zijn ze nauwelijks zichtbaar (ik schakel dagelijks uit tussen La Mer The Concentrate, $ 340 en Bio-Oil, $ 13), daarom denk ik er maar zo zelden aan. Maar toen ik eenmaal de verwarring en schaamte voelde die samenging met zijn lijn van vragen - zelfs al was het maar voor een fractie van een seconde - besefte ik dat een stuk als dit iemand in een vergelijkbare positie beter kan laten voelen.

Leandra Medine van Man Repeller schreef onlangs: "Schrijvers of verhalenvertellers doen vaak het dapperste door hun verhalen te delen om de mensen om hen heen aan te raken. Niet altijd opzettelijk, maar dat is wat er gebeurt. Zelden delen verhalenvertellers en schrijvers dit echter totdat ze het hebben opgeborgen, gecompartimenteerd met behulp van de haakjes van de tijd."

Het is een interessant punt - dat het te moeilijk voor ons is om onze verhalen te delen terwijl we ze leven - voordat we hebben geleerd, overleefd en gegroeid van de pijn die onze situatie mogelijk heeft veroorzaakt. Ik denk dat dat de reden is waarom het zo lang heeft geduurd om mijn gevoelens voldoende te doorgronden om pen op papier te zetten (of vingers naar toetsenbord, al naar gelang het geval). Om dit stuk te schetsen, moest ik een begin, een midden en een einde hebben. Ik moest mijn gevoelens over mijn lichaam verkennen in het verleden, het heden en wat ik in de toekomst zou kunnen voelen.

Ik zal altijd een werk in uitvoering zijn, voortdurend weifelend tussen gevoelens van tevredenheid en distain. Maar ik vind troost in mijn vermogen om mijn gevoelens te doorgronden, te identificeren waar ze vandaan komen en of het de moeite waard is om te herkauwen. De conclusie? Ik voel mij goed.

De volgende stap: Hier is hoe het vinden van een huidverzorgingsritueel mij heeft geholpen om verder te gaan met mijn eetstoornis.

Hier bij Byrdie weten we dat schoonheid veel meer is dan vlechthandleidingen en mascaraoverzichten. Schoonheid is identiteit. Ons haar, onze gelaatstrekken, onze lichamen: ze kunnen cultuur, seksualiteit, ras, zelfs politiek weerspiegelen. We hadden ergens op Byrdie nodig om over dit spul te praten, dus … welkom bijDe Flipside (zoals natuurlijk in de keerzijde van schoonheid!), een speciale plek voor unieke, persoonlijke en onverwachte verhalen die de definitie van 'schoonheid' van onze samenleving uitdagen. Hier vind je coole interviews met LGBTQ + -sterrensterren, kwetsbare essays over schoonheidsnormen en culturele identiteit, feministische meditaties over alles van dijbeenwenkbrauwen tot wenkbrauwen en meer. De ideeën die onze schrijvers hier verkennen, zijn nieuw, dus we willen graag dat jullie, onze slimme lezers, ook deelnemen aan het gesprek. Zorg ervoor dat je je mening geeft (en deel ze op sociale media met de hashtag #TheFlipsideOfBeauty). Omdat hier, aan de Flipside iedereen wordt gehoord.