Hoe Growing Up Poor Shaped My View of the Beauty Industry

Als klein kind volgde ik mijn moeder altijd, ook als dat betekende dat ze naast haar bad zat tijdens haar gekoesterde badtijd. Ik zag haar haar benen opslurpen in een bos scheergel, het witte schuim dat elke centimeter van haar slanke ledematen bedekt. Toen, methodisch, voorzichtig, trok ze het scheermes recht omhoog en verwijderde rij na rij schuim en stoppels. Ik wilde dat doen. Ik wilde volwassen worden en me scheren en make-up dragen en al die coole producten gebruiken die alleen volwassenen kunnen gebruiken.

"Deze gel is duur, dus speel alsjeblieft niet mee," zou ze me vertellen. Toen ik wat ouder werd, bleef ik alleen thuis na school; Ik was een kind met een latchkey. Ik zou in het bad gaan zitten en mijn benen opslurpen in die dikke, romige scheergel. "Wacht zo lang als je kunt voordat je je scheert. Nadat je het eenmaal hebt gedaan, moet je het de rest van je leven doen, 'had ik gehoord, de woorden die nu in mijn gedachten klinken. Ik reikte langs het scheermes en pakte mijn go-to-spoelbeker en sleepte hem omhoog naar mijn zeepachtige benen, alsof ik me aan het scheren was.

Het scheermes zou moeten wachten tot een andere dag.

Ik liep naar de sportschool op mijn eerste dag van de zevende klas. Het was het eerste jaar dat ik verplicht was om te wisselen in gymkleding voor een stel andere meisjes. Ik sloeg mijn tienerjaren, zij het de allereerste, en alle meisjes om me heen waren hun benen aan het scheren, make-up dragen en opgroeien - sneller dan ik had verwacht. Het was meteen merkbaar hoe anders ik keek van veel van de meisjes; Ik was nog steeds in mijn kindertijd vast aan het dragen van gestreepte tanktops en shorts, liep blootsvoets door mijn buurt en vermeed elke vorm van intieme situaties met jongens en meisjes.

Ik keek naar mijn linker- en rechterkant en zag jonge vrouwen die poeder en lippenstift op hun gezicht droegen, giechelend over de jongens die deze lesperiode met hen zouden delen, en een beetje slingerend om hun borsten er perkierer uit te laten zien. Ik had geen enkel stukje make-up, maar op dat moment besefte ik dat het nodig was om in te passen.

Het was veel gemakkelijker om te beweren dat zonder de fijnere dingen in het leven te gaan, eerder een keuze dan een omstandigheid was.

Ik kwam thuis en vroeg mijn moeder of ik wat make-up kon dragen zoals de andere meisjes op school. Ik begon me langzaam bewust te worden van mijn 'onvolwassenheid'. Een tijdje weigerde ze het verzoek: "Je ziet er mooi uit zonder make-up." Maar uiteindelijk zakte ze.

Ik wilde haar make-up, kostbare warenhuisproducten gebruiken die ze elke paar maanden had verspild toen ze de aankoop kon kopen. Ik keek altijd naar haar handen, hoe ze op die gladde poederbak klikten of roze pigment over haar ouder wordende lippen klopte, en, vooral, hoe ze de handen waren die ik altijd vasthield als ik niet zeker wist waar ik heen moest. Maar haar producten waren te luxe voor mijn preteengezicht. "Dit spul is te duur voor jou om te gebruiken - en voor mij om te vervangen," vertelde ze me. "Je begint nooit een 16-jarige met een gloednieuwe Cadillac."

Dus gingen we naar Walmart. Ik was even ontgoocheld dat ik niet de luxe zou ervaren om iemand mijn make-up voor me te laten doen aan het Clinique-loket, maar dat gevoel verdween toen ik de fel verlichte gangpaden ingepakt raakte met een miljoen verschillende opties van elk type make-up. Het was de tijd van paarse, blauwe en metallic glinsterende oogschaduw. Ik had geen idee waar ik moest beginnen. "Het doel van het dragen van make-up is eruit zien alsof je er geen draagt," zou mijn moeder zeggen. "Dus waarom draag je het überhaupt?" Antwoordde ik.

We hebben een paar basics getrokken - goedkope merken die de bank niet zouden breken.

Ik woonde alleen met mijn moeder sinds mijn zevende, nadat mijn ouders waren gescheiden. Mijn oudere zus ging bij mijn vader wonen, maar ik kon mijn moeder niet verlaten. We hadden nooit een financieel bevoorrecht leven gehad, maar mama werkte altijd; dat wil zeggen, tot vóór de scheiding toen ze ervoor koos haar "cushy" -baan te verlaten om terug naar school te gaan en iets na te streven waar ze echt van genoot. We leefden onder een zwarte wolk van studieleningen; onze levensstijl was mager. Toen ik niet oud genoeg was om te werken, hadden we recht op de middelen die we hadden: in een klein appartement wonen, elke avond diners uit een doos eten en minimale boodschappen doen naast het kopen van boodschappen.

Het kopen van make-up, kleding of zelfs afhalen werd in die tijd beschouwd als de ultieme luxe.

Toen ik mijn gloednieuwe fles met drank en drugs gebruikte, vond ik het fantastisch om eindelijk een vrouw te worden. Elk meisje dat ik kende leek te hebben geleerd hoe het er "mooi" uitzag, hoe het eruitzag als de vrouwen die we zagen die de omslagen van elk blad sierden dat ik liefhad, maar zelden mee naar huis namen. De meisjes op school die make-up droegen en hun haar vormden, waren altijd omringd door tonnen vrienden en ik hoopte dat ik die gemeenschap, die populariteit, ook kon bereiken door make-up te gebruiken.

Het eerste dat me opviel toen ik het opende was de geur. Het had niet die parfumscent van de warenhuisparfum. Het was een chemische geur, een mengsel van mottenballen en calamine-lotion. Ik veegde het af op mijn wangen, "pas op dat je geen strepen achterlaat." Mijn moeder en ik maakten ons een weg door elk product, elk met dezelfde vreemde geur. Nadat ik in wat mascara gekamd was, begonnen mijn ogen onmiddellijk water te geven.

We hebben het hele proces afgewerkt met een parfum van het merk dat Walmart droeg. De transformatie was voltooid. En mijn huid brak uit in netelroos. Elke plek die het parfum raakte begon te verwarmen en rode, kleine bultjes te krijgen die het oppervlak van mijn huid bedekten. Mijn ogen brandden van de mascara, camouflagestift en oogschaduw. Dit was niet hoe dit moest zijn.

Niet iedereen realiseert zich dat een vrouw die geen make-up draagt ​​… soms [een] kwestie van financiële noodzaak is.

Mijn eerste ervaring met het dragen van schoonheidsproducten zorgde ervoor dat ik een ongerust en negatief vooruitzicht had op make-up. Waarom zou een bedrijf iets verkopen dat zo erg rook? Jarenlang heb ik make-up niet aangeraakt, vooral omdat we het ons niet konden veroorloven om de dure soort met betere ingrediënten te kopen. Make-up moest met enigszins regelmatige tussenpozen worden vervangen, dus het leek gemakkelijker om zonder te gaan.

Mijn identiteit begon zich te vormen rondom dit gebrek aan schoonheidsproducten. In plaats van toe te geven dat ik het niet kon betalen, hield ik vol dat ik het niet nodig had. Het was veel gemakkelijker om te beweren dat zonder de fijnere dingen in het leven te gaan, eerder een keuze dan een omstandigheid was, vooral als een jonge vrouw die de sociale constructies van de middelbare school volgde. Niet iedereen realiseert zich dat een vrouw die geen make-up draagt, niet altijd een politieke verklaring of zelfs een keuze is - soms is het een kwestie van financiële noodzaak.

Toen ik uitgroeide tot een volwassene, kocht ik nog steeds niet veel schoonheidsproducten. Ik claimde de titel 'weinig onderhoud' en sloot vriendschap met mensen met een vergelijkbare levensstijl. Toch keek ik af en toe in de spiegel en dacht: Je ziet er moe uit. Misschien moet je make-up gaan kopen, zodat je er mooier uit kunt zien. Een vrouwelijk gezicht zonder make-up leek 'lui' te lezen of 'geeft niet om haar uiterlijk' (of mijn onzekerheid vertelde mij dat vaak).

Toen ik en goede vrienden waren, was de manier waarop ik eruitzag het laatste waar ik aan dacht, maar zodra ik 21 sloeg en in de mix werd gegooid om uit te gaan naar bars en zich te mengen met potentiële vrijers, kwamen de oude onzekerheden naar boven, en vertelde me dat mijn waarde op een of andere manier was gekoppeld aan mijn uiterlijk of mijn financiële status.

Het was genoeg dat ik op een dag opgehaald en waagde naar het warenhuis. Ik was nu een volwassene met een baan als een 911-operator. Als ik goed gebudgetteerd had, kon ik de dure dingen kopen. En ik deed. Maar ik was geschokt door wat ik ontdekte.

Toen ik eenmaal een verzameling dure containers voor me had liggen, dingen die ik had geïdealiseerd sinds ik een tiener was, voelde ik me duizelig. Ik knalde ze open, trok ze dicht tegen zich aan en ademde hun geur in. Maar het was niet dat dromerige parfum dat ik had verwacht. De warenhuismake-up had diezelfde chemisch motteball-calamine geur als het goedkope spul! Ik heb een gezicht vol make-up aangebracht dat me een flink deel van mijn salaris had gekost, en ik was bedroefd toen ik ontdekte dat mijn huid ook op de dure dingen begon te reageren.

Het bleek dat ze niet meer moeite hadden gedaan met natuurlijke ingrediënten; ze plaatsten gewoon een hoger prijskaartje op wat feitelijk hetzelfde spul was.

Dat is wat mijn reis naar schoonheidseducatie inspireerde. Met een beetje onderzoek leerde ik dat er weinig regulering en verantwoording was voor wat in cosmetische producten gaat. Ik heb geleerd dat make-up- en schoonheidsproducten nadelige gezondheidseffecten kunnen hebben, waarvan ik sommige al had ervaren met mijn zeer beperkte blootstelling eraan. Ik ontdekte ook dat er merken waren die werkten om de kloof te dichten tussen veilige en natuurlijke schoonheidsproducten en die zich richtten op transparantie bij de consument.

Opgroeien in armoede dwong me de wereld te bekijken met een mentaliteit van kwantiteit versus kwaliteit. Soms was kwantiteit belangrijk, zoals een grote maaltijd maken van wat het meest betaalbaar was in plaats van de beste ingrediënten te kopen. En soms was kwaliteit belangrijk, zoals het kopen van schoonheidsproducten die lang aanhielden en mijn huid niet deed rotten. Als ik denk aan kwaliteit, denk ik vaak aan kosten; als het meer kost, zou het meer waarde aan de consument moeten geven, in plaats van alleen voor een merknaam te betalen, terwijl die dezelfde ingrediënten als "mindere" labels blijft gebruiken.

Uiteindelijk heb ik uit mijn ervaring geleerd dat ik weinig te besteden heb: het is aan ons om het onderzoek uit te voeren dat nodig is om te beslissen of een schoonheidssetje onze zuurverdiende dollars verdient. Helaas, wanneer een merk een belofte doet en een prijs vaststelt, maar niet oplevert, wordt meestal niet overwogen wie aan de andere kant van die transactie zit. Misschien is het iemand die haar hele leven heeft gered om het zich te kunnen veroorloven.

Hier bij Byrdie weten we dat schoonheid veel meer is dan vlechthandleidingen en mascaraoverzichten. Schoonheid is identiteit. Ons haar, onze gelaatstrekken, onze lichamen: ze kunnen cultuur, seksualiteit, ras, zelfs politiek weerspiegelen. We hadden ergens op Byrdie nodig om over dit spul te praten, dus … welkom bij De Flipside (zoals natuurlijk de keerzijde van schoonheid!), een speciale plek voor unieke, persoonlijke en onverwachte verhalen die de definitie van 'schoonheid' van onze samenleving uitdagen. Hier vind je coole interviews met LGBTQ + -sterrensterren, kwetsbare essays over schoonheidsnormen en culturele identiteit, feministische meditaties over alles, van dijwenkbrauwen tot wenkbrauwen, en meer. De ideeën die onze schrijvers hier verkennen, zijn nieuw, dus we willen graag dat jullie, onze slimme lezers, ook deelnemen aan het gesprek. Zorg ervoor dat je je mening geeft (en deel ze op sociale media met de hashtag #TheFlipsideOfBeauty). Omdat hier verder De Flipside iedereen kan gehoord worden.

Volgende: Lees hoe het opgroeien in pleeggezinnen invloed heeft gehad op de schoonheidsroutine van Byrdie.