Wat het echt is om een ​​Curvy Ballerina te zijn

Van 4 tot 14 jaar, woonde en ademde ik ballet. Iets met de weelderige kostuums, pre-performance vlinders en melodieuze muziek boeide me. (Plus, ik ben altijd een voorloper geweest voor elk excuus om glittermake-up te dragen.) Maar terugkijkend, realiseer ik me dat ballet zoveel meer was dan alleen een glamoureuze hobby. Het gaf me iets dat ik mijn hele leven met me mee heb gedragen: geloof het of niet, Ik heb een ballet te danken dat ik de feministe ben die ik nu ben. Hier zal ik het uitleggen.

Toen ik 3 was, schreef mijn moeder me in voor danslessen, waar ik een mengelmoes van genres leerde kennen: tikken, jazz en ballet, om er maar een paar te noemen. Na een paar weken vertelde mijn dansleraar mijn moeder dat ze dacht dat ik me alleen op ballet moest concentreren, en de rest is geschiedenis. Gedurende 10 jaar wijdde ik mijn leven aan lange lessen meerdere dagen per week, zomerdansprogramma's en mijn favoriete onderdeel: de Notenkraker en lente showcase. De balletstudio werd mijn thuis weg van huis. Tegelijkertijd ervoer ik alle ongemakkelijke en kronkelige momenten van opgroeien, dansen van de middelbare school, eerste kussen, beugel, acne, de werken.

Mijn lichaam was aan het veranderenen ik werd langzaam gevormd in wie ik zou worden. Ik werd langer en werd steeds boller, wat natuurlijk betekende dat ik aan het winnen was.

Dit was rond dezelfde tijd dat ik begon me bewust te worden van de schoonheidsnormen die de maatschappij ons ongewild had opgedrongen. Dun werd beschouwd als mooi, en al het andere niet. Dansen had me altijd zelfvertrouwen gegeven, wat me hielp om met die druk om te gaan. Het was makkelijk om mezelf te vergelijken met dunnere dansers of beroemdheden die ik zag op covers van tijdschriften (Mandy Moore was mijn idool). Een preteen meisje (of een jongen) zijn is moeilijk, zelfs zonder de controle en de druk om er op een bepaalde manier uit te zien. Ik was op de leeftijd dat bijna elk jong meisje in de Amerikaanse cultuur begint met het ontwikkelen van problemen met het zelfbeeld. Maar in tegenstelling tot wat veel mensen denken, hielp ballet me om een ​​uitzondering te worden.

Ik heb altijd dijen en bochten gehad, maar door ballet heb ik echt geleerd dat dat oké is.

Wanneer mensen denken aan een ballerina, komen typisch beelden van slanke, gazelle-achtige vrouwen voor de geest, misschien iemand die lijkt op Natalie Portman à la Zwarte zwaan. Balletdansers worden vaak gedacht aan ondergewicht, met een ernstige eetstoornis. Ik was me bewust van deze stereotypen (die op zijn minst enigszins waar zijn; een studie uit 2014 onthulde dat balletdansers een driemaal hoger risico hebben om aan een eetstoornis te lijden), maar het ding is voor mij dat ik nooit ben geweest zal ik ooit zijn, blijf mager. Ongeacht hoeveel mijn gewicht schommelt, ik zal nooit een dij-opening hebben.

Ik heb altijd dijen en bochten gehad, maar door ballet heb ik echt geleerd dat dat oké is.

Gedurende de 10 jaar die ik op mijn balletacademie doorbracht, had ik het voorrecht om vrouwen van alle soorten en maten gaandeweg over het podium te zien glijden. Ik herinner me een danser in het bijzonder die bekend stond als een van de beste ballerina's op de academie.Ze was veel ouder dan ik en had ongelooflijk talent en podiumpresence. Wat haar opviel (naast haar voor de hand liggende vaardigheid) was dat ze niet het stereotype balletlichaam had, net als ik. Ze had borsten, heupen en rondingen. En de manier waarop haar lichaam werd gebouwd, maakte haar eigenlijk beter dansen. Sterker. Meer expressief. Het hebben van haar als een rolmodel hielp me vanaf het begin te begrijpen dat lichamen in alle vormen komen, en zelfs als ze niet passen in de lusteloze vorm die de maatschappij hen wil, is dat oké.

Het is meer dan oke.

Ik heb geleerd wat als het voelt om vertrouwen te hebben en je mooi te voelen op een leeftijd waarop het gemakkelijk is om het tegenovergestelde te voelen.

Omdat ik met zoveel meisjes van alle vormen, maten, rassen en etniciteiten mocht dansen en vriendschap moest sluiten, ballet versterkte het respect dat ik had voor alle vrouwen. Ik moet uit de eerste hand zien hoe sterk en capabel we echt zijn, wat een deel is van de reden dat ik de feministe ben die ik nu ben. Ballet is misschien bekend als fragiel, maar in werkelijkheid is het badass. Ik voelde me onverschrokken wanneer ik danste. Het gaf me kracht. Ik heb geleerd wat als het voelt om vertrouwen te hebben en je mooi te voelen op een leeftijd waarop het gemakkelijk is om het tegenovergestelde te voelen.

Blijkt dat je niet hoeft te passen in de stereotiepe vorm die de maatschappij voor ons heeft gemaakt om te doen waar je van houdt. Hoe vreemd het ook klinkt, ballet heeft me het gevoel gegeven dat dat altijd al zo was.

Hier bij Byrdie weten we dat schoonheid veel meer is dan vlechthandleidingen en mascaraoverzichten. Schoonheid is identiteit. Ons haar, onze gelaatstrekken, onze lichamen: ze kunnen cultuur, seksualiteit, ras, zelfs politiek weerspiegelen. We hadden ergens op Byrdie nodig om over dit spul te praten, dus … welkom bij De Flipside (zoals natuurlijk de keerzijde van schoonheid!), een speciale plek voor unieke, persoonlijke en onverwachte verhalen die de definitie van 'schoonheid' van onze samenleving uitdagen. Hier vind je coole interviews met LGBTQ + -sterrensterren, kwetsbare essays over schoonheidsnormen en culturele identiteit, feministische meditaties over alles, van dijwenkbrauwen tot wenkbrauwen, en meer. De ideeën die onze schrijvers hier verkennen, zijn nieuw, dus we willen graag dat jullie, onze slimme lezers, ook deelnemen aan het gesprek. Zorg ervoor dat je je mening geeft (en deel ze op sociale media met de hashtag #TheFlipsideOfBeauty). Omdat hier op The Flipside iedereen kan gehoord worden.

Volgende: Waarom ik grote borsten heb, maakt me niet "onprofessioneel".