Ik denk echt dat we Floral Perfume een tweede kans moeten geven
Ik weet dat ze niet traditioneel cool zijn, maar ik hou nu echt van bloemige parfums. Ik bedoel, als je de lagen van de fuddy-duddy wegsnoept, ouderwetse reputatie die door de generatie van onze grootmoeders op hen is gelegd, en als je de poederachtige, overheersende melanges uitroept die het genre een slechte naam geven, zou ik zo ver gaan om te zeggen dat bloemige geuren eigenlijk nogal chique zijn. Trendy, in feite.
Ja, het is veel cooler om je geur smaak claim op iets minder "mooie" als bedwelmende, opiaat-stijl dampen, of zweer dat je alleen een van die nauwelijks-daar unisex waifs van een geur zou dragen. Ik snap het. Ik voelde me altijd hetzelfde.
Maar onlangs heb ik mijn decolleté geopend voor een bos rozen, bosjes papavers en handjevol tulpen. Mijn polsen zijn afgeveegd met druppels hibiscusstuifmeel en ingewreven met seringen. En weet je wat? Ik ben het echt aan het opgraven.
Niet langer ruiken deze bloemige geuren prim, zoals het olfactorische equivalent van een geschulpte hemdenblouse. Nee, de nieuwe bewaker van bloemparfums heeft veel meer plezier dan dat. Ze hebben ruggengraat en bravoure, magie en mystiek. En ze ruiken gewoon verdomd verrukkelijk.
Hieronder zie je dat ik de nieuwe (en niet zo nieuwe) bloemige geuren heb uitgekozen die de laatste tijd mijn neusgaten opvrolijken. Als je je parfum-ego kunt opgeven, ben ik er bijna zeker van dat je ook wat plezier zult ervaren aan dit einde van het notitiespectrum.
Een ansichtkaart hier in vloeibare vorm, Aerin's geur heeft al het groen van een weelderige, druipende junglehemel met de doordringende hit van zongebleekte hibiscus. Er is een licht poederachtig gevoel bij het opdrogen, maar het is zacht, niet zeepachtig.
Ik vond een kleine fles met reeksen van deze geur aan de achterkant van mijn badkamermeubel en stopte deze in voor mijn recente reis naar Amsterdam - het is immers de stad van de tulpen. Het ruikt zo dromerig dat het bijna eetbaar is, met tonen van tong-kloppende rabarber en neus-kietelende fresia. Het is bloemig maar niet te luxe.
Ik kan alleen maar ontdooien van The Beast From the East, maar de lente begint bij de eerste spritz van deze fles. In tegenstelling tot je kinderkamer, is de parfumversie van seringen niet ziekelijk of prim. In feite is deze ook verankerd door het groen van de stengels, waardoor hij supervers en onbewust verslavend is.
Rose-parfums laten me meestal kokhalzen (sorry, TMI), maar deze komt met partjes citroen en limoen en wordt gewogen door musk en sandelhout. Dus eerst ruiken, je zou niet begrijpen dat dit helemaal een bloemengeur was. Het is goddelijk.
Net als de verfkleur hebben magnolia's de neiging om een beetje flauw in geuren op te komen maar niet hier. Het is waarschijnlijk te danken aan de enorme hoeveelheid barnsteen en muskus, maar deze magnolia voelt romig en aardend aan, net als de eerste wikkel van een warme zachte handdoek.
Zonnebloemen zijn (IMHO) een van de meest onderbenutte bloemen in de hele parfumwereld. Ze houden alle vreugde van de Great British zomer met geen van de ongegronde stortbuien, en hoewel deze parfum misschien een klaproos in de naam heeft, is het de zonnebloem die hier echt gevierd wordt. Ik draag deze om te doen alsof ik een leven leef dat niet omringd is door beton.
Er is iets heel drinkbaars over Gucci's nieuwe flanker naar de Bloom-collectie. Het ruikt een beetje als een grote gin-tonic-het is zo een beetje af. De bloemetjes in het spel zijn jasmijn, die maar al te vaak valt in het Persil Liquitab-territorium, maar tonen van musk en licht galbanumblad klauwen het terug. Ik hou ervan.
Wat zeg je - klaar om het nog eens te proberen?
