De niet-zo-mooie waarheid van een schoonheidskoninginnendochter te zijn

Veel kleine meisjes denken dat hun moeder mooi is. Maar ik had empirisch bewijs: mijn grootmoeder liet me de krantenknipsels van mijn moeder zien met haar opgestapelde bijenkorf-hoog, dramatisch omlijnde ogen en een bundel rozen in haar armen; mensen verzamelden zich om zich te koesteren in haar licht. Ze droeg een tiara. Mijn moeder was een bonafide schoonheidskoningin.

Hoe is het om de dochter te zijn van Miss Westchester County, winnaar van de Miss New York-zwempaktrofee? Het is alsof je wacht tot een zaadje groeit, of dat een supermacht zichzelf manifesteert. Het is misschien leuk om een ​​mooie moeder te hebben, als je net zo mooi bent. Mensen vertelden me altijd dat ik geluk had dat ik zulke goede genen had. Maar ik was altijd het "schattige" kind, en nu ben ik een schattige volwassene. Er waren een paar grimmige jaren tussendoor - laten we nooit spreken van de kroeshaartje of de acne - maar schattig is altijd mijn verhaal geweest.

Veel mensen zouden adviseren dat schattig niets is om je sproeten neus op te zetten. Helemaal waar. Maar als je ervan overtuigd bent dat, als je gewoon geduldig bent, je ooit in de mooie zwaan zult veranderen, het kan een beetje … ontoereikend aanvoelen.

Dit is geen verhaal over hoe ik dat gevoel heb overwonnen. Ik wou dat het was. In plaats daarvan is dit een verhaal over hoe dat nooit helemaal is verdwenen.

Ik heb mezelf zo lang als ik me kan herinneren vergeleken met mezelf tegen mijn moeder. (Hoewel ik dit nooit echt expliciet met haar heb besproken.) In onze cultuur is het onvermijdelijk dat moeders en dochters zich competitief voelen. "Deuren gaan open voor dochters als ze sluiten voor moeders," vertelde New York City psychiater Gail Saltz, MD aan CNN. "Dat kan wrok en ruzies veroorzaken. Ook vergelijken dochters zichzelf vaak ongunstig voor moeders. "Ze zouden kunnen denken, Ik zal nooit zo mooi of volbracht zijn als zij.

Mijn moeder en ik hadden hetzelfde donkere, fijne haar en grote, donkere ogen. Maar nergens waren onze verschillen duidelijker dan in mijn benen. Er is niets technisch mis met mijn benen. Ze functioneren perfect, hebben af ​​en toe een blauwe plek of roekeloosheid op de weg en zijn op geen enkele manier afschuwelijk. Toch zijn ze ook helemaal niet elegant: het zijn duidelijke weerspiegelingen van mijn boerenwortels - stevig, capabel en volkomen genadeloos. De benen van mijn moeder, in haar jaren 60, zijn nog steeds opmerkelijk: slank, slank, met de delicate enkels die er boeiend uitzien met een riempje erover.

Ik zag ooit een foto van mezelf in een paar schoenen met enkelriemen en zwoer nooit om ze opnieuw te dragen.

Mijn moeder maakte nooit veel uit van haar schoonheidskoningin-dagen. Ik denk dat de hele ervaring belangrijker was voor mijn oma dan voor haar - het album met de foto's en knipsels bevond zich niet eens in ons huis. Mijn grootmoeder liet het elke keer zien als we op bezoek kwamen. Toen ik dit stuk van haar verleden voor het eerst leerde, klopte het niet: mijn moeder is feministe. Ze had een abonnement op Mevrouw. bij ons thuis afgeleverd op het platteland van New England, waar we waren verhuisd omdat niemand in New York haar zou aannemen als schoolbeheerder.

Mijn moeder had zelfs geen lippenstift. 'Het was een beursverkiezing,' vertelde ze me toen ik zei dat Nana me het plakboek had laten zien. "Ik ging erin voor het geld." Dat was logischer. Zij was de eerste in haar familie die naar de universiteit ging; ze werkte zich een weg door school. Waarom wrijf je wat vaseline over je tanden en poseer je in een zwembroek en hakken als dat betekende dat de collegegelden niet zo eng zouden zijn?

Aan de andere kant zou ik hebben betaald voor het voorrecht van de onpartijdige bevestiging van een kroon. Als preteen begon ik pamfletten en brochures voor thuis te brengen voor het circuit. Mijn moeder zag eruit als een arm vol dode kikkers uit de brievenbus. "Wat zijn die?" Vroeg ze me, afgeweerd. Ze waren voor optochten, vertelde ik opgewonden aan haar, precies zoals ze had gedaan. Er was daar ergens beurzengeld mee gemoeid, maar wat ik niet wist, was dat ik sponsors moest krijgen - net zoals zij - voor toegangsprijzen, kleding en make-up.

Het idee van mensen die geloofden dat mijn uiterlijk een goede investering was, gevolgd door rechters die mijn waarde bevestigden, was als een balsem voor mijn kroeshaar ego. Ik begreep niet hoeveel geld er mee gemoeid was; we waren geen huishouden met geld dat rondslingerde om te betalen voor japonnen en begeleiders. Er was een tijd vertoefd in het verre verleden toen ik in aanmerking kwam voor een voordelige lunch. Mijn moeder zei dat ik welkom was om deze optochten te doen als ik ze zelf kon betalen. Die droom verdorde snel aan de wijnstok.

Als volwassene vraag ik me af of dat mijn moeders manier was om alles te kortsluiten: het commoditiseren van schoonheid, het oordeel, de toewijzing van de waarde op basis van uiterlijk - dit had kosten die verder gingen dan wat een kind kon bedenken. En ik had geen manier om ze te betalen. Of misschien was het alleen dat de auto nieuwe remmen nodig had, kinderen schoenen nodig hadden en geld te krap was om het zelfs maar te proberen. Ik liet mijn eigen verkiezingsdromen varen, maar niet mijn hoop dat ik ooit op mijn moeder zou lijken. Op een dag leek het nooit te komen.

De laatste tijd vraag ik me echter af of het kwam toen ik niet keek. We namen onlangs een cruise samen en tegen het einde van de reis, nam onze ober een geweldige familiefoto. Mijn moeder deelde het op Facebook - en ik merkte dat veel van haar vrienden commentaar gaven op hoe veel ik op haar lijk. Ik zie het nog steeds niet, maar misschien ben ik dat, omdat ik dacht dat de magische manifestatie van jukbeenderen en sierkalveren de enige manieren waren om een ​​gelijkenis te krijgen.

Het kan zijn dat er een gelijkenis rond de ogen of de scherpe Cupido boog van onze bovenlip is. En er zijn zeker minstens honderd onmetelijke manieren - onze vastberadenheid, onze vindingrijkheid, onze focus - waarin ik precies zoals zij ben. Het kan zelfs waar zijn dat we meer op elkaar lijken dan anders dan, maar ik ben niet in staat om het perspectief te verliezen dat is ontstaan ​​uit jarenlange verafgoding van haar.

Misschien zal ik altijd naar het plaatje van mijn moeder kijken en weemoedig denken, Ik wou dat ik mooi kon zijn zoals mijn moeder. Misschien zijn we niet bedoeld om elke onzekerheid te overwinnen die we in het leven hebben. Misschien is er een reden waarom ze bij ons blijven. Ik ben nog steeds het antwoord aan het ontdekken. Maar misschien is dat oké.

Hier bij Byrdie weten we dat schoonheid veel meer is dan vlechthandleidingen en mascaraoverzichten. Schoonheid is identiteit. Ons haar, onze gelaatstrekken, onze lichamen: ze kunnen cultuur, seksualiteit, ras, zelfs politiek weerspiegelen. We hadden ergens op Byrdie nodig om over dit spul te praten, dus … welkom bij De Flipside (zoals natuurlijk de keerzijde van schoonheid!), een speciale plek voor unieke, persoonlijke en onverwachte verhalen die de definitie van 'schoonheid' van onze samenleving uitdagen. Hier vind je coole interviews met LGBTQ + -sterrensterren, kwetsbare essays over schoonheidsnormen en culturele identiteit, feministische meditaties over alles, van dijwenkbrauwen tot wenkbrauwen, en meer. De ideeën die onze schrijvers hier verkennen, zijn nieuw, dus we willen graag dat jullie, onze slimme lezers, ook deelnemen aan het gesprek. Vergeet niet om je mening te geven (en deel ze op sociale media met de hashtag #TheFlipsideofBeauty). Omdat hier verder De Flipside iedereen kan gehoord worden.