Hoe ik mezelf herbouwde na mijn seksuele aanval

Wat betekent het eigenlijk om los te laten? Toen we deze vraag aan onze redacteuren en lezers hebben voorgelegd, hebben hun antwoorden bewezen dat verdriet, catharsis en wedergeboorte in alle vormen voorkomen - of het nu gaat om een ​​mislukte relatie, zichzelf opnieuw opbouwt na een pijnlijk trauma of stilletjes afscheid neemt van de persoon die je ooit was. Onze serie Loslaten benadrukt deze meeslepende en gecompliceerde verhalen. Hieronder deelt blogger Rachel Rhee van The Dimple Life een intieme blik in haar herstel na aanranding. Ed. opmerking: dit verhaal deelt details over aanranding die voor sommigen aanleiding zou kunnen zijn.

Het zou een typisch, leuk weekendavondje uit zijn. Ik herinner me dat ik me klaar maakte voor de avond, me zeker voelend in een nieuwe LBD die ik kocht. Ik heb mijn haar gekruld - en je weet wanneer je je haar doet, dat betekent dat je het bent toegewijd. Ik was opgewonden om mijn vrienden te ontmoeten en naar onze favoriete buurtbar te gaan. Het begon als een van die gewoon echt feel good-nachten, waarbij de DJ mijn favoriete hiphopnummers speelde, mijn vrienden uitkwamen en ik me gewoon heel blij voelde.

Toen de nacht begon te kronkelen en de lichtbakken begonnen te flikkeren, om aan te geven dat we de avond in zouden slaan, bleven we allemaal buiten hangen voordat we uiteindelijk besloten om naar huis te gaan. Een vriend bood aan om me naar huis te brengen om ervoor te zorgen dat ik veilig terugkwam. Ik verwelkomde zijn gezelschap omdat je nooit weet welke vreemdeling er om de hoek is, wachtend om te profiteren van een vrouw die alleen door de straat loopt. Je kunt beter een vriend bij me hebben, voor het geval dat, Ik dacht.

Toen ik naar huis liep, praatten mijn vriend en ik zoals gewoonlijk. Niets leek buitengewoon, behalve de daad zelf van hem die me naar huis bracht. Hij had nooit aangeboden dat eerder te doen. Toen we bij de lobby van mijn appartement aankwamen, dacht ik dat hij zijn Uber zou vragen, maar in plaats daarvan wilde hij naar boven komen. Hij zei dat hij een glas water nodig had, dat onschuldig klonk en ik dacht er niets van. Boven gingen we.

Maar het was niet 'gewoon een glas water'.

Ik begon de nacht met een zelfverzekerd en vol leven en eindigde op de een of andere manier de nacht op slot in mijn badkamer, terwijl ik via de telefoon naar een vriendin huilde. Hoe kwam een ​​avond vol met dansen met mijn vrienden erop neer dat ik tegen dit roofdier zei: "stop alsjeblieft" en ga van me af? Een paar uur eerder was ik zo blij.

Heb ik er op de een of andere manier om gevraagd? Heb ik iets gezegd dat verkeerd geïnterpreteerd had kunnen worden? Misschien was mijn "please stop" niet duidelijk genoeg "nee"? Was het wat ik droeg? (Aandacht voor iedereen die een aanval heeft overleefd: nee, het was niet wat je droeg. En nee, je hebt er absoluut niet om gevraagd. Herhaal dat zo vaak als je nodig hebt totdat je het gelooft. Het is de waarheid.)

Helaas is een aanranding door een bekende aanvaller niet ongebruikelijk. Volgens RAINN worden zeven van de tien aanvallen gepleegd door iemand die het slachtoffer kent. En helaas, net zo vaak als de gevoelens van schaamte en verlies van eigenwaarde. Ik ervoer deze emoties, samen met ontkenning, verwarring, verdriet, zelfmedelijden en hulpeloosheid, allemaal binnen momenten van elkaar.

Zal ik hier ooit van terugkomen? Dit was een terugkerend thema in mijn hoofd. Niet in staat zijn om uit bed te komen, voelde vertrouwd aan. De blinds op het midden van de dag naar beneden halen, voelde vertrouwd aan. Het ervaren van flashbacks gewoon door het horen van luide muziek voelde vertrouwd. Totdat ik op een dag moe werd. Ik werd het zat om me machteloos te voelen en gevangen te zitten in mijn eigen bestaan. Ik wilde niet alleen maar nodig zijn om mezelf opnieuw te voelen.

De eerste stap in het overwinnen van mijn pijn was het begrijpen en accepteren. Maar door te groeien naar acceptatie moest ik het gesprek in mijn hoofd veranderen. Therapie hielp me begrijpen dat ik het trauma niet meer kon ontkennen of de ernst ervan in vraag kon stellen. Ik leerde dat ik mijn omstandigheden moest accepteren en alle stadia van mijn verdriet moest omarmen. Ik kon niet langer door mijn dagen kronkelen, verdoofd en antwoordde "Ik voel me goed" toen ik vroeg hoe het met me ging. Therapie heeft me een belangrijke les geleerd: Het is goed om toe te geven dat ik niet ok ben.

Toen ik eenmaal leerde toegeven en accepteren dat mijn gevoelens geldig waren, dat is wanneer ik kon leren loslaten en genezing beginnen. "Loslaten" en wat dat betekent, is voor iedereen anders. Voor mij moest ik leren de schaamte los te laten en dit idee dat ik als minder dan zou worden beschouwd. Zelfs nu, jaren later, komen bepaalde momenten naar boven waar dat vertrouwde gevoel van gebrek aan eigenwaarde terugkomt. En dat is wanneer ik mezelf eraan herinner dat mijn ervaring mijn hele wezen niet definieert. Het is een puzzelstukje naar het grotere plaatje van mijn bestaan.

Mijn waarde wordt niet bepaald door de acties van een ander. Mijn waarde wordt bepaald door wat ik zeg dat het wordt gedefinieerd door.

Uiteindelijk is de weg naar genezing een proces geweest. Loslaten is een proces. Het is een proces dat nooit volledig is voltooid. Er is geen timer die afgaat om je te laten weten "Je bent genezen! U kunt verder gaan! "Het is een continue en actieve toestand. Genezing is een reeks gedachten en acties die je uiteindelijk naar een sterkere, meer volledige versie van jezelf leiden - en dat is mooi.

Vraag om hulp voor iedereen die slachtoffer is geworden van aanranding of huiselijk geweld:

1800RESPECT