Echte spraak: zelfliefde betekent niet dat je van alles over jezelf houdt

Voor de meeste vrouwen die ik ken, stapt een salon binnen om hun tenen gedaan te krijgen, is geen zelfverzekerde ervaring. Pedicures horen goed aan te voelen en voor comfort te zorgen - een geruststellende "ik" -tijd die bestaat uit het onderdompelen van je voeten in warm water, wegzinken in het comfort van een massagestoel en door rommelige bladen bladeren.

In mijn geval is de realiteit een beetje anders. Ik fantaseer dat ik het hete meisje ben dat nonchalant geniet van een spa-dag, of dat de mooie carrièrevrouw nagels krijgt en op haar iPhone tikt. In plaats daarvan ben ik vervuld van angst vanaf het moment dat ik de kamer binnenkom. Ik ben een ongemakkelijk meisje en vermijd oogcontact met mijn pedicure, stil smeken Kijk alsjeblieft niet te scherp naar mijn tenen.

Tijdens een recent bezoek aan een nagelsalon in Mexico verwijderde de spijkertechnicus mijn oude nagellak en ging toen met nauwelijks gehulde walging op mijn blote voeten staan. Ze rende naar haar telefoon en gaf die aan mij door. Op het scherm was er een door Google vertaald bericht: "Sorry, je moet een andere kleur kiezen omdat je een slechte schimmel hebt."

Ik knikte met mijn hoofd, te beschaamd om te vragen waarom bepaalde Poolse kleuren - ahem, fuchsia - niet goed voor mijn tenen waren, terwijl anderen dat wel waren. Ik verliet de salon voordat mijn nagels volledig waren opgedroogd, met ingesmeerde kastanjebruine nagellak in mijn sandalen en een beter begrip van waarom mijn moeder professionele pedicures totaal mijdt.

We gedragen ons alsof sterke vrouwen nooit schaamte, verlegenheid of iets anders dan totale zelfacceptatie voelen.

Ik vraag me vaak af of fixeren op mijn huid een zichzelf vervullende voorspelling is van eenzaamheid. Het kan verleidelijk zijn om te geloven dat problemen in mijn liefdesleven net zo onherroepelijk zijn als mijn huid en voeten, of zelfs een gevolg daarvan.

Wanneer ik deze angsten kenbaar maak aan vrienden, familie of therapeuten, hebben ze de neiging om te kiezen voor clichés. Weet je, ik moet van mezelf houden voordat iemand anders mij kan liefhebben in ruil. Dat "we allemaal mooi zijn op onze eigen manier" of dat "onzekerheden over fouten meer teleurstellend zijn dan de tekortkomingen zelf." De waarheid is dat dit soort platitudes zelden echt comfort bieden, en er zijn veel problemen mee.

Ongeacht de goede bedoelingen, deze uitspraken herinneren me er alleen aan dat mijn fysieke tekortkomingen de olifant in de kamer zijn. Niemand weet echt hoe we moeten praten over aspecten van ons uiterlijk die enigszins grof zijn, objectief gesproken, dus we erkennen zelden dat dat zo is.Onze conventionele schoonheidsnormen evolueren voortdurend, maar de notie van conventionele schoonheid zelf is een constante.

Niet alle delen van mijn uiterlijk passen in dat kader en ik wou dat we zouden ophouden met iets anders te doen. Met andere woorden, ik zou me beter voelen als je me net vertelde dat mijn tenen lelijk zijn. Omdat de realiteit is dat niet elk deel van iedereen mooi hoeft te zijn, en erop aandringen dat we allemaal godinnen zijn, helpt het alleen maar om een ​​wereld te creëren waarin gebreken niet welkom zijn.

Eerder dit jaar had ik een gesprek met een goede vriend over beeld en onzekerheden waar ik vaak aan denk. Ik was onlangs gedumpt en merkte dat ik me opnieuw afvroeg of mijn uiterlijk de schuldige was.

"Soms maak ik me zorgen dat ik niet warm genoeg ben om ooit liefde te vinden," biechtte ik.

'Ik bedoel, kun je schattiger zijn? Ja, 'zei ze. "Maar je bent veel schattig.”

Haar reactie trok me aanvankelijk over het hoofd, maar hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik me getroost voelde. Ik denk dat wat ik zo verfrissend vond, afgezien van de botte eerlijkheid, haar nonchalante toon was. Ik was geen supermodel of de beste vriend in mijn vriendengroep, en het hoefde geen probleem te zijn. Toen mijn vriend openlijk sprak in plaats van op zijn tenen te lopen, deed het opeens niet zo warm aan opeens veel minder.

Buiten dat, is er een fundamenteel probleem in de gebiedende wijs om elk deel van jezelf lief te hebben, omdat anderen je pas zullen liefhebben als je dat doet. Wanneer we die gevoelens herhalen, is het uiteindelijke doel van zelfliefde jezelf aantrekkelijker te maken voor iemand anders om ze te overtuigen. Ik vraag me af met wie ik nu precies hou van mezelf. Waarschijnlijk een vent op Tinder met ernstige grenskwesties.

In onze "Yas queen!" -Wereld van #nomakeup-selfies en -positiviteit, waarbij we vaak doen alsof we allemaal uit hetzelfde cosmetische kleed zijn gesneden, zijn eigenliefde en onwrikbaar comfort in je vel nieuwe normen geworden om te omarmen en zich eraan te houden. Toegegeven dat je niet houdt van wat je in de spiegel ziet, is niet aantrekkelijk; het kan een taboe zijn op gelijke voet met lichamelijke functies. We gedragen ons alsof sterke vrouwen nooit schaamte, verlegenheid of iets anders dan totale zelfacceptatie voelen - misschien omdat erkenning dat ze ons dwingen om onze eendimensionale Beyoncé-concept van sterke vrouwen te heroverwegen.

Wanneer we het idee versterken dat zelfliefde de liefde van een ander moet voorafgaan, spelen we nog steeds maatschappelijke verhalen over onzekerheden en vertrouwen, om nog maar te zwijgen van een zeer vereenvoudigde opvatting van wat het betekent om van jezelf te houden. We beschouwen zelfacceptatie als een lelijke eend-naar-zwanen reis met een nette conclusie. Vriendelijke herinnering: soms is liefhebben jezelf iets dat je moet leren. Voor sommigen van ons is dat leerproces levenslang werk. En dat is oke.

Een goed ding over het hebben van ernstige eczeem en teenzwam - over het zo lang haten van deze delen van mezelf - is dat het me de gelegenheid heeft gegeven om mijn relatie met wat ik in de spiegel zie beter te begrijpen. Dus dit is mijn idee: Eigenliefde betekent niet dat je alles over jezelf liefhebt; het accepteert jezelf ondanks wat je niet liefhebt. Het houdt van jezelf ondanks het feit dat dit niet de liefde van anderen garandeert. En het is leren, in je eigen tijd en op je eigen voorwaarden, hoe te leven in een lichaam dat je niet noodzakelijkerwijs zou kiezen.

Hier bij Byrdie weten we dat schoonheid veel meer is dan vlechthandleidingen en mascaraoverzichten. Schoonheid is identiteit. Ons haar, onze gelaatstrekken, onze lichamen: ze kunnen cultuur, seksualiteit, ras, zelfs politiek weerspiegelen. We hadden ergens op Byrdie nodig om over dit spul te praten, dus … welkom bij De Flipside (zoals natuurlijk de keerzijde van schoonheid!), een speciale plek voor unieke, persoonlijke en onverwachte verhalen die de definitie van 'schoonheid' van onze samenleving uitdagen. Hier vind je coole interviews met LGBTQ + -sterrensterren, kwetsbare essays over schoonheidsnormen en culturele identiteit, feministische meditaties over alles, van dijwenkbrauwen tot wenkbrauwen, en meer. De ideeën die onze schrijvers hier verkennen, zijn nieuw, dus we willen graag dat jullie, onze slimme lezers, ook deelnemen aan het gesprek. Zorg ervoor dat je je mening geeft (en deel ze op sociale media met de hashtag #TheFlipsideOfBeauty). Omdat hier verder De Flipside iedereen kan gehoord worden.

Openingsafbeelding: Urban Outfitters

Volgende: Lees hoe braless helpt een Byrdie-schrijver zich bevoegd voelt.